Σε Πλάνη Πόρνες Γυρίζουν τον Καιρό

Με τα δάκτυλα
καρφώνω λέξεις άηχες
φονεύω ήλιους κι ύστερα,
ύστερα γδύνω θεό άπιστο
μικρά οργισμένα μεσημέρια
ψάχνουν ζητιάνους
κυνηγημένους
από ασύντακτο αίμα υπομονής
δε συμφωνείς μα δε με νοιάζει
καθόλου δε με νοιάζει
ζέχνουν οι συμφωνίες θάνατο
οράματα σπαρμένα
σε χείλη άγονα, στεγνά
που δε γεύτηκαν πίκρα καυτής αρμύρας
φερμένη από τόπο μακρινό
όπου δεν άντεξαν οι άνθρωποι
πόρνες γυρίζουν τον καιρό
κι όποιο τραγούδι αρχινούν
σπαράζει η γης και λυγμικά το ενταφιάζει
στο χάος της ψυχής δεν χάνεσαι
αν λησμονημένος περιπλανήσεις κάνεις
με τα δάκτυλα καρφώνω λέξεις άηχες
να μην βρυχάται ο καημός
εκείνων που δεν βρήκαν ουρανό
και σαν τρικλίζοντας κατρακυλούν
η μέθη με απελπισμένη κίνηση τους πλάνεψε
και χάθηκαν σε πτήση χαμηλή
τη μυστική πύλη αγνοούσαν κι έτσι παρέμεινε
ερμητικά κλειστή...

Αναχωρητής ...

σπίτια με νευρώνες σπασμένους
γέρνουν σε φούχτες ήλιου μετέωρου
με χαμένη σκιά
βαδίζει στην άλλη όψη
με μάτια ορθάνοικτα
να αντανακλούν λαχτάρα
ισορροπεί σε διαιωνίσεις
με ελάχιστη πραγματικότητα
ριγούσε κάθε πύλη
παραμιλώντας αγιοσύνη προσμονής
παρθενικές μέρες σε ίσες αποστάσεις
απέμεινε ασάλευτη δίχως άλλοθι
με χαμένη σκιά κόντρα σε ευημερία
πασχίζει σε ιδρωμένη βροχή
να δικαιώσει
των ανθρώπων επίθετα όνειρα
κι αφού έκλεισε καλά
την κάθε ημέρα μέσα στην άλλη
ήπιε απ τη φούχτα του ήλιου δάκρυ πικρό
κι ύστερα συνέτριψε το απέραντο κόσμου
που κρατούσε σιγή
ανάμεσα στο χείριστο και το βέλτιστο
για να μην φθάνει το αύριο
τότε εισήλθε σε βαθύτερη δομή
κι έγινε αναχωρητής ....

Στο Μηδέν Και Το Άπαν

Ο εις στο αέναο
στο μηδέν και το άπαν
μόνος μα πλήρης
κουβαλά τον κόσμο ολάκερο
ασυντρόφευτος
Ο εις στο αέναο
μαγικό του ταξίδι
να αναρωτιέται εσαεί
πώς θα χωρέσουν
τα μικρά του πνευμόνια
τον αγέρα ολάκερο
και πόσο θα αντέχουν
τα αδύναμα χέρια του
να κρατούν ουρανό
και να γεύεται το πολύπαθο χρώμα
κι αρμύρα ασίγαστων ωκεανών

Προορισμοί...

τι ξέρεις εσύ για τις προαιώνιες κραυγές
ανέμου που άκουγε το μυστικό του αστρικού μας
ο Κάρολος έλεγε το δικό του "Ιξτλάν"
και ποιος θα κατανοήσει διάτρητα σύμπαντα
σε διαρκή κίνηση απ του κροτάφου τη σιγή
ίσαμε το βυθό διάτρητου διαφράγματος
ανοίγω τα δάκτυλα και χύνομαι στον προορισμό μου
φεύγω με βήματα αργά και μ ακολουθεί ήχος παράξενος
ζητωκραυγάζουν τη σκλαβιά σε μολυσμένα σκότη
ναυαγισμένες μνήμες μαγικής πνοής τραγούδι
ο πυρήνας μου με αναπλάθει με αναγεννά
καμιά παραχάραξη δεν αποτολμήθηκε
καθώς φυλάκισα αστραπή ανάμεσα σε φευγαλέα φωνήεντα
κι σε εκείνο το σύμφωνο που καθορίζει αιώνες τώρα
μυστικούς προορισμούς ...

Silence

Γεννήθηκα στη Βαβέλ
διάβηκα στους δρόμους της
ανάσανα τον κουρνιαχτό της
Συνθλίφτηκα  στ' αδιαπέραστα τείχη της ...

αυτά τα θραύσματα σιωπής
και τους σπασμένους ήχους
κι όμως τα χέρια έχω αδειανά
και πώς;
έλα πες μου πώς;
στα ρυάκια της βροχής να ταξιδεύω...

Νοθευμένες Αποδημίες

πάνω σε υδάτινες κλωστές
νανούρισες τα λόγια σου
κι εκείνα πόσο πάσχιζαν
για την αναχώρηση
ανθρώπινους καιρούς ν αγγίξουνε

μα η γνωστή παγωνιά
δεν άφησε φεγγάρια να ερωτευτούν
ποτάμια να ιστορήσουνε ερωτευμένα πάθη
σφάλισαν τα παράθυρα μη μπει
εκείνη η καλημέρα σου
που σάπιζε καθώς αγωνιζότανε
μικρών πουλιών ταξίδια να ημερέψει

σκοτάδια αυλακώνουν τα χέρια σου
μέσα από της νια ερήμωσης
τα αυτοδίδακτα καλοκαίρια
μικρή καυτή ανάπαυλα
μα να! στης νύκτας το άδειο πρόσωπο
για κοίτα... γονιμοποιούνται
εξ αστέρια αλλαγμένα από βροχή

κι εσύ τι θ απογίνεις τώρα πια
που έφυγαν όλα τα φθινόπωρα
και ξαγρυπνάς τους πόνους σου
σε νοθευμένες αποδημίες;

Με Την Καρδιά

Πώς να βλέπει καλύτερα και καθαρότερα κάποιος;
Πολλές φορές το σκέφθηκα.
Η λογική μόνη της βιάζει,τα μάτια ξεγελούν, τα λόγια
κάποτε δημιουργούν παρεξηγήσεις ...
Οι άνθρωποι χάνονται ολοένα και περισσότερο
στα παντελώς επιφανειακά
Νομίζω πως με την καρδιά ακουμπάς την αλήθεια...
Είμαι σίγουρη πια...
Η πείρα, μου έδειξε πως η καρδιά δε λαθεύει...

Έχεις Μια Νύκτα

έχεις μια νύκτα στα μάτια

λόγια διάτρητα χτυπούν πάνω

σε δάκρυ που κρύβεται

θυμός ταξιδεύει σε λέξεις ανόθευτες

μια σταγόνα χρώμα...

τι κι αν το κράτησα;

σε κακούς δαίμονες με παρέδωσες

καθώς με τύλιξες σε πυκνές χειμερινές σιωπές

χνάρια με κατοίκησαν και

δε λεν να μ αφήσουν

σ αυτά τα χνάρια σου

που δεν τραγούδησες ποτέ με ήλιο

έτσι να μάθω να πλέκω στον ήχο σου

άφοβα λόγια αναστημένα ...

όμως πόσο βαθιά είναι τ αχνάρια σου

όμορφα ,λατρεμένα αγέρι που έρχεται

μέσα από θάλασσα κι εγώ ανταριάζω

γατί ήχο δε μ άφησες

στη μουσική σου επάνω

την ομορφιά τους να ιστορώ