γέρνουν σε φούχτες ήλιου μετέωρου
με χαμένη σκιά
βαδίζει στην άλλη όψη
με μάτια ορθάνοικτα
να αντανακλούν λαχτάρα
ισορροπεί σε διαιωνίσεις
με ελάχιστη πραγματικότητα
ριγούσε κάθε πύλη
παραμιλώντας αγιοσύνη προσμονής
παρθενικές μέρες σε ίσες αποστάσεις
απέμεινε ασάλευτη δίχως άλλοθι
με χαμένη σκιά κόντρα σε ευημερία
πασχίζει σε ιδρωμένη βροχή
να δικαιώσει
των ανθρώπων επίθετα όνειρα
κι αφού έκλεισε καλά
την κάθε ημέρα μέσα στην άλλη
ήπιε απ τη φούχτα του ήλιου δάκρυ πικρό
κι ύστερα συνέτριψε το απέραντο κόσμου
που κρατούσε σιγή
ανάμεσα στο χείριστο και το βέλτιστο
για να μην φθάνει το αύριο
τότε εισήλθε σε βαθύτερη δομή
κι έγινε αναχωρητής ....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου