νανούρισες τα λόγια σου
κι εκείνα πόσο πάσχιζαν
για την αναχώρηση
ανθρώπινους καιρούς ν αγγίξουνε
μα η γνωστή παγωνιά
δεν άφησε φεγγάρια να ερωτευτούν
ποτάμια να ιστορήσουνε ερωτευμένα πάθη
σφάλισαν τα παράθυρα μη μπει
εκείνη η καλημέρα σου
που σάπιζε καθώς αγωνιζότανε
μικρών πουλιών ταξίδια να ημερέψει
σκοτάδια αυλακώνουν τα χέρια σου
μέσα από της νια ερήμωσης
τα αυτοδίδακτα καλοκαίρια
μικρή καυτή ανάπαυλα
μα να! στης νύκτας το άδειο πρόσωπο
για κοίτα... γονιμοποιούνται
εξ αστέρια αλλαγμένα από βροχή
κι εσύ τι θ απογίνεις τώρα πια
που έφυγαν όλα τα φθινόπωρα
και ξαγρυπνάς τους πόνους σου
σε νοθευμένες αποδημίες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου