Χαμηλή Πτήση

φύτεψα τη ζωή μου στο χώμα
δίχως κανένα προνόμιο σκοτάδι
μονάχα συγκαλύψεις φόνων
που δεν εκδικούνται φως ξάγρυπνο
καρπίζει αδέξια προσπάθεια
ζωγραφίζω με στάχτη  ψυχές αδάμαστες
κι αυτή η πληγή στις άκρες  των δακτύλων
κρύβει πνοή  θεού φλεγόμενου που αγκομαχά
γυρεύει θάλασσα κουρασμένη ,βιάζεται
σ αντιφέγγισμα σάρκας αδούλωτης
η μοναξιά ισορροπεί στο μέγιστο πόνο
κι όσες προσπάθειες γεννήθηκαν
μες στη βροχή ξεθώριασαν
ανάμεσα απ τα μάτια μου εκείνη η αστραπή
ξεγύμνωσε κόκκαλα κόσμου
σαν τράφηκε απ τη σάρκα του υπόδουλος
ιδρωμένη ευθύνη που όρμησε σε στοχασμό
εγώ αλογάριαστα  σε νανούρισα
κι ας μη θέλησες να γεμίσεις γυμνές παλάμες
βυθός ψευδών και άντεξα  εξόριστος
αψηφώντας τα σημάδια του θανάτου
αφού άφησα την ψυχή να με ξεναγεί.

Δίψασα Ήχο

λέξεις υγρές από βροχή
λησμονημένου μέλλοντος
κι ένας έρωτας εκεί ανάμεσα
μεθούσε πικρούς ήλιους
φωνή άσβηστη
σε παράνομους θανάτους δείλιασε
κι εγώ σε καμιά εποχή
δεν ξαπόστασα λησμονιές
λιποτάκτησαν
από μουσικούς κραδασμούς μιας παύσης
με τυραγνάς με την αφή του χρώματος
ντυμένου σιωπή
θέλω
την ικεσία να σβήσεις στα χείλη μου
πριχού τα χέρια
γεννήσουνε αγάπη αλόγιστη
που κοιμήθηκε σε μελαγχολία
τρυφεράδα που  χαράζει
τον πόνο του πάθους έκλεψες
από θάλασσα
κι αν μείνει ο πόνος
θα σπάσει η νύκτα στου βυθού τα μάγια
δεν έζησες παρά σε αποκεφαλισμένες εικόνες
διψώ τον ήχο σου
πίνω ουρανό
και μάθε το
καμιά ματαιότητα δεν παραμένει  τραυματισμένη .

Βροχερή Ώρα

ακούγονται βήματα
σε αμέτρητες σελίδες κλειστές
τραγικές συγκρούσεις
παθών, ερώτων σε λήθη
ξυπνώ τη Νύκτα
να νικηθούν ξεχασμένοι εφιάλτες
κι οι ήχοι ζωγράφιζαν
άσαρκα πρόσωπα
με ματωμένη φωνή
ιδρωμένες σκιές
βγαλμένες από συμφορές
και η μέρα δεν τόλμησε
με θριάμβους
να ντύσει μικρά μεσημέρια
με φωτιά καμωμένα τα μάτια
και τι τάχα προσμένεις
σε Ερήμους κατέρχομαι
και μια μνήμη ανασαίνω
κρατώ νέφος ανέγγιχτο
σε στήθη σχισμένα 
ζωής που δεν όριζα
κι ούτε μια στάλα αμαρτίας
να τσακίσει χειμώνες
ασμίλευτους πνιγμένους
σε ξεκορμισμένες θάλασσες 
ανυπόφορες
δε θα αναστηθεί ξανά η γης
μέσα στα χέρια μου
μονάχα μια ξαγρύπνια
που υφαίνει επανάσταση
σε ασύνδετες συλλαβές 
βροχερής θυμωμένης ώρας .

Σε Ρυθμό Ξέψυχο

απρόθυμο σκοτάδι  ξεψυχά δίχως σημάδι
σε διάτρητη αγκαλιά βγαλμένη από τον Άδη
ανέλπιδες ώρες τρελαίνονται σε άγγιγμα δειλό
καταράκτες τρόμου ανήλιαγου ρουφώντας υποταγή
βυθίζονται σε λησμονιά και βάπτισαν το θάνατο
μονοδιάστατη όραση  λυπημένες λεπτομέρειες
ο κίνδυνος αποχαιρέτησε το μικρό φθινόπωρο
πώς να συλλάβεις το ανεπιθύμητο σαν σε ακολουθεί
φορτωμένο  τσαλακωμένες λέξεις
κι η κάθε αφύπνιση στέκει σαν άγνωστη
ψηλαφίζοντας σώμα ελαφρύ ψυχή ματωμένη
με δισταγμούς να κοιμηθεί αβοήθητη συλλέγοντας αγωνία
δεν έχω κραυγή να ζωντανέψω λέξεις 
εγώ και μια οδύνη που βρυχάται και με κατασπαράζει
αγρίμια ανύσταχτα εκμηδενίζουμε αθέατο κόσμο άηχο
ύστερα με χαμηλωμένα βλέφαρα  ξεδιάντροπο θεό
με ευγνωμοσύνη τρυφερά ανάστησα  με την αγάπη ξέχειλη
στη ρίζα αβύσσου να πίνει αχόρταγα τις πέντε θάλασσες.

Κι ο Αγέρας Κόντρα

αστραπές κάψαν τα χείλη μου
κι ο αγέρας κόντρα
πυκνά σκοτάδια ταξιδεύουν μέρα
σε μυστικά περάσματα
μιά  έγνοια ηδονόπληκτη
παλίρροια νεφών αποστρέφουν 
υγρές ματιές πλασμένες σε μοναξιά
κι η έκρηξη προφητείας που τόλμησε
σε χίμαιρα που σίγησε μπρος σε γκρεμό
ανάμεσα σε μένα και τη σκέψη μου
κι όσα φαντάστηκες σε όσα γνώρισα
διατηρώ την οδύνη κρατάς αδιαφορία
σπίθα συντριβής και παραίτησης
πόσο μονολεκτικός είναι ο θάνατος
πόσο αμετάβλητη γίνηκε η ζωή
συσσωρεύεις σαρκασμούς
σπαρακτικά οδηγούμαι σε ελευθερία
δε θέλω να σ ακούσω
σαν σκόνη που πονά τα βλέφαρα
η φθορά σου ανώφελη  στη μοναχική σου δόξα
τα ποτάμια μου ανέγγιχτα
μια γουλιά δάκρυ φθάνει  να ξεδιψάσω τις θάλασσες
ανεξάντλητη η ψυχή μου θα γεννά
χωρίς επιφυλάξεις μαγικά αποτυπώματα
σε φλόγες που σχίζουν κύματα .

έχουν δικό τους φως οι νύκτες 
κι ας μην φαίνεται πολλάκις ......
ότι δε βλέπεις 
δεν σημαίνει οτι δεν υπάρχει...

Ώρες Ακατέργαστες Δίχως Τιμόνι

ανεμοδαρμένες μικρές πλώρες με αθωότητα τρομάζουν
στάζει απ' τις άκρες ρημαγμένου χρόνου τρυφεράδα
βιασμένος   απο μεθύσι ανεπανόρθωτο ξεψύχησε
σε απροστάτετη σάρκα δίχως μνήμη καρφώνω σιωπές
ούτε ένας κάματος με ανάσες άρυθμες σε υποταγή

νεκροί που  απώλεσαν κίνδυνο ανασαίνοντας φως
αποκεφαλίζουν μέρες  και κανένα σημάδι αγωνίας

δεν θρόισε ξεδιάντροπα σε ανέπαφο χρώμα γυμνό
καταδίκες που γης δεν άντεξε σε ακατάκτητο χρόνο
με σβησμένα μάτια κομπάζει το έγκλημα

μήτρα απο πέτρα  χωρίς γοητεία κι αρνήθηκα
τη γέννησή μου υπονόμευσα κι άθελά μου ανακάλυπτα
κενό αποκαθηλώνοντας αναρριχήσεις  αγγέλων
πού στροβιλίζεσαι  θάλασσα  αθάνατη  σε άκρη βλεφάρου
άραξε δυστυχία αγριεμένη ατιθάσευτη σαν κοιμήθηκαν όνειρα

άπιαστα σήματα μυστικά ορθώνει ο Νότος πάνω απο κύματα
τα σωθικά μου κρυμένα σε ύφαλα καλούν τη Νύκτα μου
ας βαρυγκώμησαν οι ερημιές που στηρίζουν αποστάσεις
σπάζουν όλες οι αθωότητες την ώρα που είδωλα ξεψυχούν
με χαρακιά ευτυχίσς σε βυθούς ωρών ακατέργαστων δίχως τιμόνι.

ίσκιους φεγγαριών ζωγράφιζα ...
όνειρα ιστορούσα ...
έτσι για ανάπαυλα...

Μήνας Προδότης και Ώρα Πνιγμένη

πόσες ερημιές κρέμονται σε αιμάτινα χέρια
κι αυτός ο προδομένος  Ιούδας λάβαρο κρυφό
αγιοσύνης που αντάρτεψε με θρήνο βουβό
λευκό πουκάμισο να ντύσει ανυπαρξία καρφωμένη
σε φιλί ατρόμητο μα ταπεινό στην τρίτη όραση ναυάγιο

 προσπερνώ σιωπές ,λειψές εικόνες κορμιών αιωρούμενων
στις παλάμες χαραγμένες βαθιά αρνήσεις που μ έθρεψαν
πλαγιάζω με φαντάσματα διαβαίνω ανάμεσα σε ήχους άωρους
με ειρωνεύτηκαν δυό θάλασσες σαν γκρέμιζα ζωή σε θάμπος
δες με! σκοντάφτω σε βαθύ άγγιγμα  στοιχειωμένου μύθου

το άηχο κορμί μου σταυρός θύμα και θύτης σταυρώνει ψυχή
κι ο πρώτος έρωτας ουδέ έναν στεναγμό  ικανό να πνίξει ανέμους
νε ξεσχίσει ψεύδη εγκόσμια ερείπια αδιάκριτα σαν ρουφούν σπλάχνα
κι ακόμα δεν κίνησε αγέννητος θεός ακατέργαστος
να ονειρευθεί στις συνήθειες και σε κρυφές αμφιταλαντεύσεις

διψώ και πίνω το αίμα μου πεινώ και μετρώ της ψυχής μου βάθη
δεν έχω περίγραμμα και στου Ιούδα το μέτωπο λάμπει μυστικά
εικόνα γέννησης αιώνιας των πεπρωμένων που αφανίστηκαν
σε κάβους που μάταια περίμεναν  τ αργοπορημένα καράβια
για μήνες που πρόδιδαν και ώρες πνιγμένες σε άνυδρες στεριές.

Μήνας Αήττητος και Ώρα Άχρονη

σε δάσος εγκαταλειμμένο σε βροχή
που φάνταζε αήττητο φως  ήλιου αθέατου
γυμνή  χόρευε ανάσα αχόρταγη λαβωμένη
δίψασε το αίμα μου  σαν άνοιξε ψυχή μεσούρανα
παθιασμένες εκρήξεις και απίστησα σε μόχθους

σχισμένες σάρκες από ματιές τυραγνισμένες
και κανείς δεν αποτόλμησε με συνείδηση
να δει την τρυφεράδα του κινδύνου σαν παρήλθε
πώς γιεννιέται  πάθος  απο σάρκα γης απάτητης
στο πρώτο άγγιγμα γυμνών λόγων βιασμένου χαμόγελου

αρώματα γυμνώθηκαν και γης αμόλυντη υποταγμένη
κρύβει σε λιόγερμα σπέρμα αρχαίας κραυγήςάγνωστης
και μνήμες λεύτερες  μελλοντικών ερώτων άγριας θάλασσας
ξέψυχη ομίχλη στα ριζά ενός χειμώνα βυθίζει είδωλα
σε κολασμένους παραδείσους  αδοκίμαστους στο άχρονο.