Ώρες Ακατέργαστες Δίχως Τιμόνι

ανεμοδαρμένες μικρές πλώρες με αθωότητα τρομάζουν
στάζει απ' τις άκρες ρημαγμένου χρόνου τρυφεράδα
βιασμένος   απο μεθύσι ανεπανόρθωτο ξεψύχησε
σε απροστάτετη σάρκα δίχως μνήμη καρφώνω σιωπές
ούτε ένας κάματος με ανάσες άρυθμες σε υποταγή

νεκροί που  απώλεσαν κίνδυνο ανασαίνοντας φως
αποκεφαλίζουν μέρες  και κανένα σημάδι αγωνίας

δεν θρόισε ξεδιάντροπα σε ανέπαφο χρώμα γυμνό
καταδίκες που γης δεν άντεξε σε ακατάκτητο χρόνο
με σβησμένα μάτια κομπάζει το έγκλημα

μήτρα απο πέτρα  χωρίς γοητεία κι αρνήθηκα
τη γέννησή μου υπονόμευσα κι άθελά μου ανακάλυπτα
κενό αποκαθηλώνοντας αναρριχήσεις  αγγέλων
πού στροβιλίζεσαι  θάλασσα  αθάνατη  σε άκρη βλεφάρου
άραξε δυστυχία αγριεμένη ατιθάσευτη σαν κοιμήθηκαν όνειρα

άπιαστα σήματα μυστικά ορθώνει ο Νότος πάνω απο κύματα
τα σωθικά μου κρυμένα σε ύφαλα καλούν τη Νύκτα μου
ας βαρυγκώμησαν οι ερημιές που στηρίζουν αποστάσεις
σπάζουν όλες οι αθωότητες την ώρα που είδωλα ξεψυχούν
με χαρακιά ευτυχίσς σε βυθούς ωρών ακατέργαστων δίχως τιμόνι.