λησμονημένου μέλλοντος
κι ένας έρωτας εκεί ανάμεσα
μεθούσε πικρούς ήλιους
φωνή άσβηστη
σε παράνομους θανάτους δείλιασε
κι εγώ σε καμιά εποχή
δεν ξαπόστασα λησμονιές
λιποτάκτησαν
από μουσικούς κραδασμούς μιας παύσης
με τυραγνάς με την αφή του χρώματος
ντυμένου σιωπή
θέλω
την ικεσία να σβήσεις στα χείλη μου
πριχού τα χέρια
γεννήσουνε αγάπη αλόγιστη
που κοιμήθηκε σε μελαγχολία
τρυφεράδα που χαράζει
τον πόνο του πάθους έκλεψες
από θάλασσα
κι αν μείνει ο πόνος
θα σπάσει η νύκτα στου βυθού τα μάγια
δεν έζησες παρά σε αποκεφαλισμένες εικόνες
διψώ τον ήχο σου
πίνω ουρανό
και μάθε το
καμιά ματαιότητα δεν παραμένει τραυματισμένη .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου