κι αυτός ο προδομένος Ιούδας λάβαρο κρυφό
αγιοσύνης που αντάρτεψε με θρήνο βουβό
λευκό πουκάμισο να ντύσει ανυπαρξία καρφωμένη
σε φιλί ατρόμητο μα ταπεινό στην τρίτη όραση ναυάγιο
προσπερνώ σιωπές ,λειψές εικόνες κορμιών αιωρούμενων
στις παλάμες χαραγμένες βαθιά αρνήσεις που μ έθρεψαν
πλαγιάζω με φαντάσματα διαβαίνω ανάμεσα σε ήχους άωρους
με ειρωνεύτηκαν δυό θάλασσες σαν γκρέμιζα ζωή σε θάμπος
δες με! σκοντάφτω σε βαθύ άγγιγμα στοιχειωμένου μύθου
το άηχο κορμί μου σταυρός θύμα και θύτης σταυρώνει ψυχή
κι ο πρώτος έρωτας ουδέ έναν στεναγμό ικανό να πνίξει ανέμους
νε ξεσχίσει ψεύδη εγκόσμια ερείπια αδιάκριτα σαν ρουφούν σπλάχνα
κι ακόμα δεν κίνησε αγέννητος θεός ακατέργαστος
να ονειρευθεί στις συνήθειες και σε κρυφές αμφιταλαντεύσεις
διψώ και πίνω το αίμα μου πεινώ και μετρώ της ψυχής μου βάθη
δεν έχω περίγραμμα και στου Ιούδα το μέτωπο λάμπει μυστικά
εικόνα γέννησης αιώνιας των πεπρωμένων που αφανίστηκαν
σε κάβους που μάταια περίμεναν τ αργοπορημένα καράβια
για μήνες που πρόδιδαν και ώρες πνιγμένες σε άνυδρες στεριές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου