Περιπλάνηση

περιπλανιέμαι σε ναυάγια σχίζοντας σκόνη
κανείς δεν είχε πρόσωπο
ουδέ ένας ψίθυρος δε ρυτίδωσε τη σιωπή
που κρεμασμένη σε μνήμες άωρες
αναζητούσε το όνομά της
ανάμεσα σε προδοσίες ιερές αρχαίων αρνήσεων
κάρφωνα έρωτες έκτιζα νοσταλγία
ξερά κλαδιά τα ατέλειωτα από δημιουργία χέρια μου
κροταλίζουν εφιαλτικά νύκτες ατερμάτιστες
σπάζω τα περιθώρια ένα - ένα δραπετεύω ακούραστα
ανιχνεύοντας κάθε όριο συνείδησης
βαθύς χειμώνας και η αντάρα του ακίνητη αδηφάγα
παραμονεύει υπομονετικά κάθε συνήθεια
ανίερων ανολοκλήρωτων θανάτων δυστυχίας
παράσταση αόρατη σαν σαλεύουν φαντάσματα
ματοβαμμένη αμαρτία με κρατά,
θρηνώ ως μανιασμένη καταιγίδα
της ψυχής η τρέλα με στριφογυρνά
τσακίζω τα ξερά μου δάκτυλα σαν έσβηνε
ο κρότος του ραγίσματος τ ουρανού
ξεχύθηκε μιαν άνοιξη άλικη,άλυπη
που με περίσσια προσοχή θα προσπεράσω
δίχως αγγίγματα κρυφά θα διαβώ
δίπλα απ τον ήχο της σφαίρας που σε κάθε εναντίωση
συνειδητά ποθεί να με σκοτώσει.

Συμπτώσεις

πηγή  δακρύων τα χέρια του
στην αγκαλιά του λικνίζονται
έξι ματωμένα φεγγάρια άλαλα
τρομαγμένα ξερνούν στάχτη
το έγκλημα έγινε
εκείνη την κωφάλαλη αυγή
που τα πτηνά πέταξαν
με σπασμένα κεφάλια
και τσαλακωμένα φτερά
ο άνεμος καταβρόχθιζε δρόμους
η λαχτάρα του πάθους συνέτριψε
και την τελευταία ελπίδα
που κατρακύλησε σε ματωμένη θάλασσα
τα χέρια του ζωγράφισαν ψεύδη
κρύβοντας μιαν απελπισία ανίσχυρη
για την ευτυχία πλήθους που εξατμιζόταν
στην ευδαιμονία εικόνων αναπαραγόμενων
σε φανταχτερά κάτοπτρα με αλλαγμένο ουρανό.

Έξοδος

τυφλός διαβαίνει στης ερήμου τα σπλάχνα
είχε μόλις πεθάνει ο θεός, οι νεκροί εξεγέρθησαν
βογγούσε ο άνεμος ξερνώντας φωτιά
οιμωγές έπνιξαν τον τρομαγμένο χώρο
κράτησε την καρδιά του την φαγωμένη
και με απορία σκάλιζε τα βουλιαγμένα σωθικά του
έτσι κατάπληκτος με ρημαγμένους ήχους
σε δρόμους σπαρμένους μαχαίρια κοφτερά, αδιάβατους
σύρθηκε εγκαταλείποντας ξεπερασμένη πίστη
κι ύστερα στάθηκε πνιγμένος σε προσμονή
μόνο που δεν ήξερε τι το προσμενόμενο
παγωνιά διαπέρασε τα χείλη του και η αγωνία...
δεν είχε μνήμη πως τυφλώθηκε ,δεν είχε
κύματα παρελθόντος τον έλουσαν
κι οι νεκροί ζύγωναν μόνο που δεν αισθάνθηκε
παρά την προσμονή να γιγαντώνεται
καθώς ράγιζαν σιγανά  τα σπλάχνα της ερήμου
άσαρκα κορμιά τον έσυραν δεν ξέρει από που
και τον λευτέρωσαν με ψιθύρους ακατάληπτους
που ολοένα δυνάμωναν τόσο που τρόμαξε
τον έσπρωξαν. τον πρόσταξαν, τρέχα -έλεγαν-
εκεί στην γραμμή των οριζόντων
οι άλλοι θα πνιγούν στο αίμα
άξαφνα είχε φτερά
με πόσο τρόμο δέχθηκε την ομορφιά
κανένα αίσθημα υποχρέωσης μόνο
ναι! μόνο το υπάρχω τον έντυσε
είχε αρχίσει να ακούει εκ βαθέων τους νεκρούς.

Εβδόμη...

ερίζουν οι έξι μέρες κι ολομόναχες διαβαίνουν
η εβδόμη αιωρούμενη περιγελούσε τις ώρες
αδημιούργητη, άσαρκη, ανηφορίζει τυφλωμένη
σκότη δαιμόνων κυοφορεί σε άπλαστο σώμα
με των αιώνων τη γεύση συσσωρευμένη
ξεσχίζει τα σημεία να χωρέσει τη λήξη κάθε ομορφιάς
παραδόθηκε ο Καιρός  ο ερημίτης, σε αλαζονείες ζωής
ειρωνικά διαβήματα περαστικών θανάτων σε τραγούδι
δεν αναδύθηκε ουδέ μια αθωότητα σε έρεβος αγάπης
οι ώρες ματωμένες σκαλώνουν πάνω σε σταυρό
ανιχνεύοντας το ψεύδος πτωμάτων που μυστικά
αγναντεύουν μακρινά λιμάνια άγνωστα
κρυμμένα στη λευκότητα καρφωμένου ουρανού
καιόμενες λέξεις μένουν καλά φυλαγμένες
σε στόματα που δεν ξεσφράγισαν ποτέ
ερίζουν οι έξι μέρες δίχως τη γνώση
ενός  μοιραίου ερχομού.

Δεν Έχω Μνήμες ...

δεν έχω μνήμες στον ακίνητο χρόνο
σημαδεμένα όνειρα μονάχα σαν ζυγιάστηκαν
σε άδειους τόπους λαβωμένους
θρυμματισμένες υποσχέσεις
γέμισαν τα χέρια μου  ανίερες
ματώνω διαρκώς στην άνυδρη πέτρα
ξεθωριασμένες εικόνες απειλούν
με παρουσία ακάλεστη
αναρριχώνται με βιάση
σε μάτια στυλωμένα σε ησυχία νεκρική
θάλασσες ξεχύνονται απ τα χείλη μου
τα σφραγισμένα από αιώνων αρμύρα
δε βρήκα πόλη να ραγίσω το χνάρι μου
ναι ! δε βρήκα και περιφέρομαι
σε νυσταγμένη ερημιά ,αχόρταγον αγέρα
σε πυρωμένο ωκεανό με ξεσχισμένον  ουρανό
λαβωματιές γεμάτον
δεν έχω μνήμες στον ακίνητο χρόνο
και πόσες προκλήσεις με απειλούν καταλαβαίνεις; 

Αέρινες Σκιές

ανομβρία μηνών κι είχαν στεγνώσει τα πάντα

παντού μιαν αγριάδα άχρωμη

ανασεμιά θανάτου από αναίτιες ώρες

φάνηκαν να καταφθάνουν απ το πουθενά

είχα μόλις φθάσει κοιτούσα και το τελευταίο πετούμενο

με μαδημένα φτερά να αγωνιά να δραπετεύσει στη ζωή

μεθυσμένη φιγούρα μοχθούσε να κρυφτεί στη νύκτα

να σβήσει στο φως του σκότους

λέξεις άπληστες από εικόνα μες σε εικόνα

και τότε την είδα ξαφνικά μες σε σιωπή

είχε αφανίσει τη σκιά της δίχως συνείδηση

λυμένα μαλλιά και στο γυμνό κορμί τα σημάδια των ληστών

ξεσχισμένη λαχτάρα έφευγε απ τα χέρια της

και δαγκωμένο σφιχτά ένα μικρό σύννεφο

άχνιζε μέσα απ τα χείλη της πανικό

έσταζαν λάβα τα μάτια της κι έβαφε την άκρια των οριζόντων

άρχισε να τραγουδά φορώντας παρελθόν στους ήχους της

σιγά,αργά ξεδίπλωσε τα πονεμένα πόδια της

τα πνιγμένα σε αίμα καθώς ζωγράφισε ηδονικά

μια ψυχή που μόλις άνθιζε δειλά κι ύστερα με απαίτηση

έσβηναν τα μάτια της και στο απόλυτο σκότος πια

εμφανίστηκαν αέρινες σπασμένες σκιές

μυρωμένες βροχής παράπονα.

...Μην Ξεχνιόμαστε...

Άλλο διαβάζω κι άλλο μελετώ.
Άλλο η βιωματική Γνώση
κι άλλο το προσωπικό βίωμα ...

...Τόσο Απλά...

Ο νους ζει στο απόλυτο σκότος
κι όμως έχει φως...
και το φως είναι αόρατο
αλλά δημιουργεί χρώματα...

Η Ευδαιμονία Της... Ματαιότητας...

είχαν εισέλθει σε βαθύ χειμώνα
η ομίχλη γονάτιζε κι έσπαζε
με ήχο ανατριχιαστικό σε γης άγονη
αγέρας σιωπηλός συμπαγής αόρατος
ωσάν το φως που διαπερνά σκοτάδια μυστικά
ανάγλυφα λόγια ερήμην αβεβαιοτήτων
τυπώνονταν νυχθημερόν έναντι αντιτίμου τινος
ήταν τότε που οι ώρες σκάλωναν πάνω σε αιτίες
είχεν ορθωθεί η ευδαιμονία της  αγοράς
αγοράς πάσης φύσεως,μα κυρίαρχα αυτή της ματαιότητας
αδιαίρετα ζήση και όνειρα προσδοκίες ανίερες
κρυώνουν δίχως πνοή κι ο χρησμός άγνωστος
όλοι αλληλέγγυοι και η απουσία του έρωτα κραυγαλέα
και βάδιζαν ανίδεοι όλο και πιο βαθιά σ αυτόν τον χειμώνα
που κατέστρεφε δρόμους επιστροφής
και ποιος να νοιάστηκε άρα γε;
έφτιαξαν ομάδες "φιλίες" εξυπηρετικές
παρουσίαζαν  τα τυπωμένα με λόγια επαινετικά
σε κατάμεστες θορυβώδης αίθουσες άλλοτε φανταχτερές
κι άλλοτε επιμελημένης απλότητας
τα θύματα γεμάτα ενθουσιασμό χειροκροτούσαν
κι ύστερα σαν τέλειωναν τα ιεροτελεστικά
ερχόταν η ώρα μιας πικρής αλήθειας
η ώρα της ανταμοιβής, η μοντέρνα επαιτεία
η γεμάτη... "αξιοπρέπεια"...
και το "Εγώ" καλοθρεμμένο εκατέρωθεν,
τόσο που ξεχείλιζε από παντού...
είχαν εισέλθει σε πολύ βαθύ χειμώνα ανήλιαγο
η μούχλα είχε περιβάλλει τα πάντα μα κανείς δεν την αισθάνθηκε
η αποσύνθεση ήταν πολύ βαθιά.

Σκόρπια ....

Ο πόνος είναι ένας πολύ φτωχός όρος
να περιγράψει την περιπλάνηση στο συναίσθημα
-όπως και η χαρά άλλως τε -.
Το βύθισμα και η περιπλάνηση η πρώτη,
σ αυτού του είδους τη μοναξιά , τρομάζει.

Ασταθή ...

όλα  δεμένα φονικά
με ασυγχώρητη μνήμη
λησμονιάς άχρωμης
κι η κραυγή
αυτή η κραυγή της σιωπής
που θρυμματίζει τα πάντα
χαμένος κόσμος σκυθρωπός ,ανήμπορος
που δεν έμαθε να κλαίει
άοπλος ταξιδευτής
μικρών ετερόφωτων διαδρομών
ούτε καν διαδρομών
και η έπαρση παρούσα
κάποιες φορές τα όνειρα
παραμορφώνουν το φως
τότε είναι που καθίστανται επικίνδυνα
σαν ζωντανεύει ψίθυρος απόγνωσης
των μικρών απραγματοποίητων φωνών
παραπλανημένης ζωής.

Μνήμες ...

όταν ήμουν στην τρίτη τάξη του Δημοτικού....εκεί κάπου γύρω στα εννιά -μισόν αιώνα πίσω και βάλε...-στο μάθημα των θρησκευτικών έπεσα σε σκέψη κατά πως συνήθιζα... και παντελώς αυθορμήτως ρωτώ το δάσκαλο....αφού ήταν πρωτόπλαστοι κι έκαναν δυο γιους πως κι έφτιαξαν τον κόσμο; άρα η Εύα παντρεύτηκε τους γιους της και τι θρησκευτικά είναι αυτά;

ο δάσκαλος ήταν και καινούριος, πρώτη χρονιά μαζί μας.... χάνει το χρώμα του ... παίρνει ένα παντελώς βλακώδες ύφος....μετά γίνεται χρώματος μπλαβί, με αρπάζει με πετάει έξω και ουρλιάζοντας είπε: αει στο διάολο διάολε με τους γονείς θα ξανάλθεις.....πάω στο σπίτι, λέω τα καθέκαστα, τέζα η μητέρα . κάπως ξεκαθάρισαν τα πράγματα, αλλά το πως δεν ξέρω, έκτοτε είχα μυστικά με το δάσκαλο γιατί μου είπε όταν έχω απορίες να του τις λέω στο διάλειμμα.......από τότε είμαι στη συμμορία..... η διήγηση μου, είναι απολύτως αληθινή...

Τρεμάμενα Φεγγάρια

υπόγειες διαδρομές λαβυρίνθων
δαιδαλώδους περιπλοκότητας
υπόσχοντο διαφυγή
λίγα φεγγάρια τρεμάμενα
πάνω σε θάλασσα άηχη ναυάγησαν
κι άφησαν πληγές καρφωμένες στους εξώστες
αλλόφρονες ήλιοι  χάραξαν χνάρι καυτό
σε παρθένο λόγο που σφάδαζε ολονυκτίς
σε σάβανα η σεμνότητα κάνει το ύστερο ταξίδι
ένα κλεμμένο χαμόγελο της Ηλέκτρας
αιωρείται στο σύμπαν κι ας το τραβολογά ο άνεμος
παράξενο να ποτίζει έναν ήχο με αίμα που αχνίζει
οι υποσχέσεις είχαν νωρίς κλέψει τα σώματα
σώματα που ονειρεύτηκαν πως αγαπήθηκαν
με κείνη την πείνα την αδηφάγα
και τώρα; δίχως σώματα περιφέρονται
πίσω από υποσχέσεις διαφυγής ,
αλλά πώς να διαφύγουν;  ποια δημιουργία
ανολοκλήρωτη με τα θανάσιμα ψεύδη
θα δύναται ανεξάντλητα να γεννήσει φως άσβεστο;
η βία κρύφθηκε πίσω από χαμόγελο...

Δεν...

γυμνοί ήλθομεν οι πάντες...
γυμνοί απελευσόμεθα...
κι αν στο μεσοδιάστημα Αίσωπε ,
παραμένουμε γυμνοί εσωτερικά;
δεν τα είπες όλα...

Πλήξη...

τσαλακωμένα χαμόγελα
τσακισμένες λέξεις
κι εγώ ν αποθέτω στα χέρια σου νυχθημερόν δώρα
δώρα αγάπης που όμως  όλο γλιστρούσαν και χάνονταν
ώσπου ,ώσπου εκείνο το πρωί κατάλαβα
πως ...ο ρόλος σου ήταν σε άγνωστη παράσταση
καταβρόχθιζες ακόρεστα ο,τι διάβαινε
φαντάσματα αλλοτινού καιρού
αποκριάς καμώματα
φεγγάρι σφαγμένο με ανεστραμμένα μάτια
σε σημάδευε απελπισμένο
ταπεινή ζωή με έπαρση στα μάτια καλά κρυμένη
ψυχρή ανίσχυρη ψυχή βουτηγμένη απελπισμένα
σε σπίθα νομίζοντάς την, φλόγα ιερή
σ' έβλεπα να συντρίβεσαι σε ξένες λέξεις πάνω
άηχα, δίχως μουσική και σε άφησα
σε  καρφωμένα δευτερόλεπτα
την ώρα που αποζημίωνες όλα τα ασήμαντα
και με τη θύμηση ακόμη πόσο πλήττω ...

Μικρά Θραύσματα

μικρά θραύσματα από δάκρυ
τα κοιτάζω και χάνομαι
μέσα σε αισθήσεις  αρμονικές
κατάλαβα το θρόισμα της ελπίδας
πρέπει να μουσκέψω τη γης που με γέννησε
με δάκρυ,με αίμα,
με ένα αχ! που να αναδύεται
από αισθήματα που ταριχεύω σε λέξεις
κρεμώ κομμένα χαμόγελα να στολίσω αναμονές
ο χρόνος προσποίησης απείθαρχος
στις αποτυχίες εκτελέσεων
κι η μελαγχολία αποκτά όγκο
και γλιστρά στο δικό μου τετράδιο.

Μικρά Μυστικά ...

Με το βιβλίο διατηρώ ζωή ολόκληρη,
μια πολύ βαθιά ερωτική σχέση.
Η μυρωδιά του , ο ήχος του, τα εξώφυλλά του,
τα μυστικά των σελίδων του , όλα τούτα
κι άλλα πολλά που αναπτύσσονται μετά την μελέτη...
και το καθιστούν , μια ορθάνοικτη πόρτα στην απόλυτη ελευθερία.
Κάποιοι από μας, σε πολύ μικρές ηλικίες, βασανιστήκαμε
από αιχμηρά ερωτηματικά -δεν ξέρω πως -αλλά απλά συνέβη ,
από τα αιχμηρά ερωτηματικά ξεπήδησαν και αγωνίες
μοιραία έφθασα στα βιβλία πάρα πολύ ενωρίς .
Θυμάμαι ο,τι εκστασιάστηκα με όλα όσα ανακάλυπτα...
όμως μετά από καιρό και με τα δώρα που είχα αποκομίσει
κατάλαβα πως έπρεπε να στέκω κριτικά απέναντι σε κάθε περιεχόμενο.
Ύστερα το έσω βύθισμα... ολοένα και πιο βαθιά κάθε φορά
να καλλιεργείς τη λογική να την μετατρέπεις
σε εμπειρία, ανακαλύπτοντας κρυφές πόρτες του μυαλού
και πώς να τις ανοίγεις αβίαστα ...
Ωραίο κι επίπονο ,μα και η μαγεία να ανακαλύπτεις τη λογική
των πραγμάτων γιατί τελικά η Σκέψη απελευθερώνει
ανοίγοντας τον κόσμο .
Γίνεσαι κοινωνός -κατόπιν ανυπέρβλητου μόχθου ,τολμώ να πω-
για ποιο λόγο ζεις και γιατί η ζωή συμβαδίζει απόλυτα με το θάνατο ....

Αυτό να Είναι Ποίηση;

σαν ανασαίνει η ψυχή
και πυρακτώνονται οι λέξεις
μέσα τους κατοικεί ευθύς
ολοζώντανη αλήθεια
τότε είναι
που πλατύνεται το σύμπαν
να κατοικήσει το "εμείς"
ερωτευμένου "είναι".

Εμπέδωση...

τα μεγαλύτερα κι πιο
αποτρόπαια εγκλήματα
έγιναν στο όνομα της αγάπης και της ειρήνης ...

Υπόγεια...

έπεσε σιωπή,
πνιγμένες βάναυσα σκέψεις
σφαλιγμένα χείλη ,
βουητό εκκωφαντικό
του αίματος ο θυμός
χαμένοι προσανατολισμοί
και τα μονοπάτια μετατράπηκαν
σε δαιδάλους μα γνωρίζω τα μέλλοντα
γιγαντώνω τη θέληση
κατακρεουργώ την ανάγκη
αυτός είναι ο εχθρός
αδιάντροπες πόρνες πού πάτε;
κι εσείς παλιάτσοι δε βαρεθήκατε να ακκίζεσθε;

Εκρήξεις Σιωπών ...

μέσα σε μια σταγόνα ταξίδεψαν
η ζωή κι ο θάνατος δεμένοι σαν σιαμαίοι
κι ύστερα ω! ύστερα ήλθε η καταιγίδα
πλημμύρα ακολούθησε κι έσπασαν τα δεσμά
τις νίκες έδινες πάντα στη ζωή
τα λάθη που πονούσανε απόθετες
στη λήθη του θανάτου
πόρνη ωριμότητα περιδιάβαινε γελώντας
στις εξόδους, άπιαστη ,αλύπητη, προσμένοντας
πόθους να ξεσηκώσουν τις σιωπές
και πάλι μες σε σιωπή να εκραγούν
να ξεγελάσουν τις σειρήνες και σπαρταρά η πεθυμιά
φόνοι ιεροί κι άλλοι εκπορνευμένοι, κοιτάζονται
με ξεσχισμένο στήθος τρέμεις μη χάσεις την ψυχή
θαμπώνεσαι απ την ομορφιά ριγάς στο λάγνο πέρασμά της
τόσο το ψεύδος της σαν μίλησε για την επιστροφή
μισό το βήμα σε άφτιαχτο στρατί με αίμα να χαράζεις
ξεντύνεσαι τη σάρκα σου για πολλοστή φορά
πονάει τόσο το ξεκόρμισμα απ το ίδιο σου το χέρι
αντιπαλεύεσαι εαυτόν στα ζάρια λες τον παίζεις
πέρασαν αιώνες μελλοντικοί φορτωμένοι μυστικά
έπρεπε να δεθούν τα σύμπαντα ξανά και ξανά
ως να χαθούν όλα και νια σταγόνα να φανεί πολυταξιδεμένη.

Δύσκολοι Δρόμοι....

τι είναι η αγάπη ; ρώτησε

να πάψεις να υπάρχεις ,είπα

πώς γίνεται να μην υπάρχω και ν αγαπώ; 

να γίνεις τα πάντα παύοντας να είσαι εσύ

έσκυψε βαθιά ,ύστερα με κοίταξε δίχως να με βλέπει

και είπε: ώστε έτσι λοιπόν... κι εγώ που το νόμιζα εύκολο...

απαντηθήκαμε χρόνια μετά...κοιταχτήκαμε , δεν χρειάστηκαν λόγια...

Για Πες μου..... Πώς ;

πώς σπαταλώνται έτσι οι λέξεις
κι αφανίζονται οι έννοιες ...

Κάπως Έτσι Είναι...

Είναι που έσπασαν τα σχοινιά , είναι που βλέπω πως δε δύναμαι από πουθενά να κρατηθώ.είναι που αναζητώ δρόμους.είναι που πετροβολώ τις συνήθεις -δεν τα είχα και ποτέ καλά με δαύτες - και ξέρω πως τίποτα δε μπορεί να διαμορφώσει το οτιδήποτε , όσο μικρό και νά 'ναι,
όταν έρχεται έξωθεν ... όλα μέσα μας γίνονται ,πρέπει να γίνονται...

Χαράζοντας .....

μαθαίνεις πως κανένας άνθρωπος

δεν είναι νησί ακέραιο μόνος του

είναι κομμάτι στεριάς ,τμήμα ηπείρου

εξαρτώμενος κι ύστερα ω! ναι ! ύστερα 

από μυριάδες μίλια που διένυσες 

ανακαλύπτεις ο,τι αν θες 

να προχωρήσεις κι άλλο 

πρέπει να απαρνηθείς όσα συνήθιζες , 

όσα κι ο,τι σου παρείχε ασφάλεια

και να μεθύσεις ακολουθώντας της ψυχής την ανάγκη

γυμνός , μόνος παλεύοντας με τον εαυτό σου...

κυνηγάς της ψυχής το πάθος  με διαλυμένο διάφραγμα

επικεντρωμένος μέσα σου γιατί πώς αλλιώς θα ταϊστούν 

απ τα κομμάτια σου που με τόση αγάπη μοιράζεις ...

και πέρασες αντίπερα κι όλοι οι λώροι σπασμένοι

τα σημάδια τους μονάχα δείχνουν δρόμους αγέννητους.

Απόσπασμα...

Ιχνεύω στο σκότος τον θάνατο
                                Εξέρχομαι
Το στίγμα πιέζει του πόνου τον ήχο
Δεν έχω αισθήσεις
              Σκιές ανεξιχνίαστες
Του χαμού οι άκρες ατερμάτιστες
ο θάνατος που με κατοίκησε
                 στέφεται τροπαιοφόρος
Στον άγνωστο κόσμο που σεργιάνισα
                           απώλεσα  Γνώση
Παρέδωσα τα όπλα στον Άδη
                          Κρατώ την αλήθεια
την ώρα που αγγίζει ο Ήλιος τη δύναμη
Αυτή τη δύναμη της αθωότητας
                                 Εξέρχομαι
Ιχνεύω το παράπονο
                             στο άγριο χαμόγελο
της αναίτιας ώρας
Του Αιθέρα η ανάσα αφάνισε
                         της ψυχής το τραγούδι
Στου Ερέβους το στήθος
                         φυλακισμένος θρηνώ
                                 Εξέρχομαι
Η Νύκτα με ράπισε
                   Διαμελίστηκα στο στίγμα
             που πιέζει του πόνου τον ήχο
Πενθώ του βράχου τον απλησίαστο πόνο
Πενθώ της σιωπής τους ήχους
Πενθώ την δολοφονημένη ώρα δυο αισθήσεων
                                Εξέρχομαι
Στον Ήλιο με την ανθρώπινη καρδιά τραγούδησα
λουσμένος στο σκότος
                          ιχνεύω το φως
 Εισέρχομαι
                        στου θανάτου το πάθος
ζητώντας ιλασμό.
       

Ρητορικά ...

η ζωή είναι δικαίωμα ή υποχρέωση
ή μήπως ένα άγριο άτι που μάχεται
καλπάζοντας σε κύματα θεόρατα
και βρίσκει τον παλμό ανάμεσα
σε πάθος ασίγαστο ενός τεράστιου θέλω...
μια καταιγίδα ίσως που δεν αξιολογήθηκε
ποτέ σωστά; ..
πιότεροι οι κομπάρσοι  οι βολεμένοι στο φόβο
ελάχιστοι οι πρωταγωνιστές ζώντες με την κατάρα του στασιαστή...

Μονάχα...

ματωμένα μάτια
χαράζουν δρόμους
δίχως ίχνος
παρά ήχους ατέλειωτους
ήχους φορτωμένους βαρύ παρελθόν
με τα πόδια βαθιά σφηνωμένα
σε γης άγονη και τα χείλη στεγνά
ακοίμητος λόγος φθαρμένων αιώνων
χέρια ξεκορμισμένα  γιομάτα τραγούδια
σαλεύουν σε φως μέλλοντος
μες σε δάκρυ
αιώνων που έφθασαν αόρατοι
μη και τρομάξει πόνος
πνιγμένος σε σύννεφο
δεν είχε όνομα δεν είχε
μονάχα ένα καλά κρυμμένο ουρανό.

Τα Αφανή...

ο,τι δύνασαι βλέπεις κι όπου θες το αποθέτεις
τούτο το έγκλημα δεν συζητήθηκε δεν τιμωρήθηκε ...

Περί... Εκπόρνευσης ...

η μεγαλύτερη εκπόρνευση
συντελείται στην συντηρητική αντίληψη
και κατ επέκταση στον συντηρητικό
τρόπο ζωής
μια απ τις χειρότερες μορφές εκπόρνευσης
εκφράζεται μέσα στο γάμο...

Τέλος ...

κι ήλθε το τέλος μέσα από αθροίσεις
φοβερής  ανοικτής πληγής
πεθαίνω γαλήνια με την πίκρα να στάζει
στα έκπληκτα μάτια τ ουρανού
ξεψυχούν οι λέξεις μου σμιλεμένες
στο τελευταίο φως που σπαρταρά
καταυγάζοντας  πορφύρα αγγέλου
είναι η ώρα της Κόλασης όλα σκόρπισαν
σπάει το Σύμπαν απ τη μικρή ανασεμιά μου
κουφάρι αγέρα με πέταξε σε ματωμένο χάος
γαλήνης ψεύδος αντάρας γέννημα
δεν έχω ήχο, δεν έχω χείλη, ούτε ένα όνειρο
να κροταλίσει σε πιθανότητα
δεν έχω λέξεις , δεν έχω λέξεις ,δεν έχω λέξεις
δεν έχω δρόμο ,εδώ τερμάτισα ,εδώ σιγώ.

Της Πέτρας και Του Έρωτα

......Σταυρώνομαι στο αστέρι του Νότου.
Απλώνω τα χέρια
κι αφαιρώ το Ταλετόν απ' του κορμιού τις ανάγκες.
Ένας ολοκαίνουριος ήλιος έχει αναστείλει
ολόδικος μου και τον αποθέτω στα λόγια σου.
Ω! ύμνε της Μέμφιδας !
Στην Ερατώ σαν θα φθάσεις
άλλη πνοή δεν θά 'χω να ζήσω και να θυμηθώ.
(απόσπασμα)

Γεύση ...

κάποτε ο θεός μου εκμυστηρεύθηκε
πως λευτερώθηκε όταν αισθάνθηκε άθεος
στην αρχή θύμωσα και σίγησα
όχι αργά όμως ,
μου δόθηκαν τα πιο θαυμαστά δώρα
και μ αυτά πορεύομαι ευτυχισμένη
αφού έσπασα όλα τα καλούπια
ένα-ένα
και γεύομαι ζωή ...

Δίχως Μνήμη

δεμένη σε ξάρτι  μέρες τώρα
κατάματα σε θάνατο απρόσμενο
αλλόκοτη θάλασσα ανάβει
ανασαίνει μεσάνυκτα δίχως μνήμη
αδειάζει ήλιους απ τα σβησμένα μάτια
κι εκείνοι χάνονται με μικρό παφλασμό

σε βυθό ευτυχισμένο από αλλοτινούς καιρούς
σπασμένη ψυχή ξεστρτάτησε
σε χείλη πρόβαλε
και πώς να δαμάσεις το χορό χεριών
υφαμένων από μαύρο σύννεφο
πικρών στιγμών μύθου
σαν ανάσαινε τον τελευταίο χτύπο ζήσης
ώρα που  κωπηλάτησε σε πορφυρό ποτάμι
πάθος αζύγιαστο
σφαλίζει τα χείλη
παγωμένη στιγμή
οι συμφορές απάτριδες
μια - μια αποκρυπτογραφούνται
καμιάν αλήθεια δε θα πει μα ούτε ψεύδος
δεν ξέρει γλώσσα να ομιλεί κλεμμένο αλφάβητο δεν έχει
δεμένη σε ξάρτι αιώνες τώρα
κατάματα σε θάνατο απρόσμενο
παίζει συναρμολογώντας φθόγγους
κι ύστερα με δάκρυ φεγγαριού τους σπάζει.

Υποκρισία ...

Clément Martel

Une lectrice du @lemondefr nous envoie ce dessin après l'attaque de #Nice. Dire que l'été était arrivé...

εγώ,ως Σοφία

δεν σκοπεύω να παραστήσω τον "αναλυτή" έχω αφήσει πίσω μου -καιρό τώρα- αυτό το "'έργο" έχω άλλους δρόμους να ανοίγω τη σκέψη της ψυχής μου όμως πρέπει να βγάλουμε τις παρωπίδες και να σκεφθούμε τι γεννά αυτές τις τραγωδίες...γιατί η δράση γεννά αντίδραση...όσο αγανακτούμε στην εικόνα της επιφάνειας τόσο απομακρινόμαστε από τη ρίζα του κακού κι εγώ πάντα εκεί πηγαίνω ... στην αιτία ...

έχουν πεθάνει καιρό τώρα τα καλοκαίρια Clément .. πώς και δεν το είδες; πώς και δεν αισθάνθηκες; αισχροί υποκριτές όλοι...

Δίχως Επιστροφή

χάθηκα μέσα σε ανυπεράσπιστα ίχνη
λόγια με βιάση στενεμένα από ήχο
και πόσο πόθησα ένα χάδι σου
στοιχειωμένα όνειρα μπλέκουν
πίσω απ τα χείλη κρυμμένου ουρανού
ιερά κύματα λαβώνουν τη σάρκα μου
ξημερώνει πάντα απελπισμένη νύκτα
κι εσύ χαμένος ν' αγναντεύεις
πόθους ανέκφραστους
ένας- ένας οι δισταγμοί φονιάδες ανελέητοι
το σ' αγαπώ είναι μικρό, στεγνό
μοιάζει  κοινό κι απρόσωπο
το σ' αγαπάαω έχει αλήθεια που δονεί
κραδασμό που παραλύει ξεκαρφώνοντας
και τους επτά μεθυσμένους ήλιους
ποτίζοντας ακατάληπτα στην αρχή
μιαν αγκαλιά μικρά χαμόγελα
στα χείλη σου δεν θέλησες; δεν πρόλαβα;
εκεί ήθελα να αφήσω μια πνοή, μια νότα ζωντανή
παίρνοντας κάτι δικό σου απαλά να κουβαλώ
με κλείδωνες σε μιαν εικόνα μοναχά
τι τραγικό...
είμαι πολλές ωσάν τις λέξεις που σε τρόμαξαν
πώς να νικήσω τούτον τον θάνατο μου λες;

μα δε μ ακούς ...το ξέρω πια...

φεύγεις σε δρόμους σφαγμένους δίχως επιστροφή.

Πάντα Θα Μπορώ...

λέξεις καρφωμένες σταυρώνονται
στην άκρια μουδιασμένου νέφους
δακρυσμένα σκοτάδια κρύφτηκαν
πίσω από κραυγή θρυμματισμένη
με γυμνά χέρια σε γύρευα
σε αρχαία φεγγάρια άγονα θανατωμένα
με έπνιγες σε σιωπές ερωτευμένες
παίγχνια σε ανεκπλήρωτα όνειρα
νοιώθω το δάκρυ, νοιώθω την ανάσα σου
το θυμό, την έπαρση, τη λήθη σου
κι εκείνο το εγώ να κατευθύνει
όλα όσα μετριούνται τα ανόσια
κι εγώ δεμένη σε λεπτομέρεια
να γεννώ στο ανέφικτο το εφικτό
λιγοστεύει ο κόσμος
από κακοποιημένες αλήθειες
κατασπαράζοντας πτήσεις άγνωστες
ακατάληπτες, φιμωμένες με φόβο
ατσαλάκωτου φαίνεσθαι
βάναυσα με σταύρωνες  μα έμεινα
στην άκρια του αύριο
αδιαπραγμάτευτη πάντα
ναι! γιατί  πάντα θα μπορώ
να γεννώ στο ανέφικτο το εφικτό.

Μονάχα Αυτό...

ανοίγει η πύλη του άχωρου και άχρονου παρόντος
διστάζω...
ακόμα κουβαλώ μιαν άνοιξη
που ποτέ δεν πόθησα...
λατρεύω τα μεστά καλοκαίρια ...
λύνω εικόνες και ρέω
όλο ρέω πάνω στου κύματος
τον πρώτο παφλασμό...
όποιος δε είδε αυτήν την πύλη
δε πρόλαβε ποτέ το πρόσωπο της ζωής
εισέρχομαι μονίμως εξερχομένη ...
μα δεν εξαγνίζομαι
δεν είναι ποτέ αυτός ο σκοπός
μια μνήμη  ζώσα να σώζω κάθε φορά
μονάχα αυτό....

Σε Ώρα Πρώτη ...

γεμάτη αρμύρα η ματιά
ανεμίζει στο ανέφικτο
σαν εισήλθε και το κατακτά
ούτε ένας δεν κατάλαβε
την τόση μεγάλη νίκη της
ούτε ένας δεν είδε αυτή τη ματιά
τη γεμάτη βάθη,γνώση κι επίγνωση
όλους τους χειμώνες
σαν άδειαζε από μέσα της
μπρος στα γυμνά της πόδια
που πάψαν ν' αγγίζουν γης
απ τα κομμένα χέρια της
γεννήθηκαν πουλιά  βαπτισμένα
στα άηχα λόγια της
σε ώρα πρώτη και ο χρόνος στο διηνεκές 

Ως να Νικήσω την Αναμονή...

σφάλισαν τα χείλη

κουρασμένη ματιά

κι η καρδιά φάρος σβηστός 

διεγράφησαν ναυάγια 

το ένα πίσω απ τ άλλο

στα μάτια κύλησαν 

ερωτηματικά στραγγαλισμένα 

μέρες φονιάδες 

έρημων καλοκαιριών 

φυτρώνουν μέσα στις φούχτες μου 

τις γιομάτες αρμύρα άλλων καιρών

δρόμοι ιδρωμένοι 

ξεσχίζουν μονολογώντας 

πόλεις ερείπια διψασμένα 

το νοιώθω ,το ξέρω

το άλλο καλοκαίρι δε θα μέ 'βρει

ξεχασμένα ποτάμια βουίζουν ανελέητα

ποτισμένα ματωμένες απουσίες 

κι όλο με ζυγώνει άγονη θλίψη

απομεινάρι επιθυμιών 

σε κάτοπτρα παράθυρα που χάσκουν

σκοτάδια μέρας ανήλιαγης 

μικρό βήμα γιομάτο δισταγμό χέρι

ως να νικήσω την αναμονή .

Είναι Φορές ....

είναι φορές που οι λέξεις αρνούνται
να μιλήσουν
είναι φορές που οι λέξεις
ματωμένες στέκουν παντελώς ανίκανες
ν' αποκτήσουν σχήμα
είναι φορές που οι λέξεις
τόσα φορτώνονται που διαλύονται
εκεί στην άκρια των χειλιών
και πνίγονται σε μια σταγόνα δακρύων
είναι φορές που οι λέξεις παραλύουν
και χύνονται άψυχες στης ψυχής
τα πιο σκοτεινά μονοπάτια
τότε είναι που βαπτίζω θαύματα
στης κόλασης τα βάθη.

Πνίγηκε η Θάλασσα σε...Ωκεανούς ...

πεινούσε η Νύκτα για αγγίγματα
σε στέρεο αγέρα μ' αντάμωσες
με χέρια στεγνά σπασμένα φτερά
και με κράτησες μέσα σε φλόγα
δαγκώνω ανάσα και χύνονται
όλα τα σύμφωνα
μες σε σκοτάδι που έλαμψε
ραγίζει η σάρκα μου πάνω σου
ραγίζεις κι εσύ με σκοτεινιά στο βλέμμα
και γελώ να πιείς μες σε παλίρροιες
και κλαίω να ιδρώσει το κύμα
αιφνιδιασμένα αισθήματα
κι η γεύση της αρμύρας σου να με τρελαίνει
δίχως πυξίδα
όπου μ οδήγησες ήλθα
κι ήσουν πάντα εκεί
έτοιμος σε ναυάγια λέξεων
κι όλα τα κύματα που πάνω μας  έσπασαν
στο μακρύ ταξίδι μαζί σου
και μεταβλήθηκε η πλάση ολάκερη
καθώς πνίγηκε η θάλασσα μες τους ωκεανούς μας.

Για Πες Μου...

εκπορνευμένες  ψυχές κολυμπούν σε πλάνες
βγαίνουν στο φως ντυμένες σοβαροφάνεια
κι εκδίδονται συνειδητά ή ασυνείδητα
πίσω και πάνω από ανεύθυνες λέξεις
και πες μου πώς να υπερασπιστώ ευτελισμούς
οργανωμένο έγκλημα και την καλοδουλεμένη
σκόπιμη ασυνειδησία ενός "Εγώ" που εκμεταλλεύεται
κακοποιώντας όσα δεν κατάλαβε....

Είναι Αργά...

άνοιξα τα σπλάχνα μου
να διαβεί η ζωή ολάκερη
να χυθεί απ τα χείλη μου
σαν ήλιος ζεστός ζωοδότης
κι όλα είναι εναντίον μου
γιατί τόσο στενός ήταν πάντα ο  κόσμος
και δε χώρεσε την πιο μικρή ανασεμιά μου
με του έρωτα τα δώρα με ήθελε
μα ψυχή δεν ξεγύμνωσε
την αγάπη σαν σκότωνε με σιωπές ακατέργαστες
κι όλα γίνανε κακοδιατηρημένα αποσπάσματα
μύθων διαρκώς  επαναλαμβανόμενων
σε εκπορνευμένους δρόμους ποτισμένους
με ψεύδη και ανομία  μα...
άντεξα και την αγάπη ολοζώντανη κράτησα
σε πόθησα μα είναι δύσκολος ο δρόμος
σαν τον διαβαίνεις σε σκοτάδια μονάχος
είναι αργά και τρομάζει η αγάπη αγάπη μου
γεύομαι αίμα πικρό και στο σταυρό μου ανέβηκα.

Εγώ Δεν Ήθελα ..

στα πολύ μικράτα μου
κουβαλούσα αγκαλιές αρώματα
και σκιές πολλές σκιές
πάρα πολύ ενωρίς οι σκιές απέκτησαν σχήματα
κι άρχισα τις αμφισβητήσεις και τις  απορρίψεις
ήταν αδύνατον να αποδεχθώ να ζω ως είθισται
έβλεπα κι άλλους δρόμους που από όποια χαραμάδα θες
τρύπωνα κι ανακάλυπτα μαγικά τραγούδια ζωής
έτρεμα μην τα χάσω κι αγωνιζόμουν για την κατάκτησή τους
έκανα τις δικές μου λεηλασίες  με όλη την αθωότητα
καθάριας παιδικής ψυχής δίνοντας μάχες πολλές
βαρύ το τίμημα αλλά δεν σκέφθηκα στιγμή ν αλλάξω έναν κόσμο
που μου προξενούσε τρόμο κι αηδία...
εγώ, δεν ήθελα να μοιάσω σ αυτόν ... μόνο αυτό επιζητούσα
και λίγο-λίγο κέρδιζα ελευθερία
κι όσο μεγάλωνε η αίσθηση που άφηνε πάνω μου
τόσο  μαζί με φόβο στην αρχή άρχισα να κατανοώ
ο,τι έτσι πραγματικά ζεις
όμως άργησα σχετικά να καταλάβω πως ο λεύτερος
είναι μόνος κι όσο μεγαλώνει η ελευθερία τόσο
μεγαλώνει κι η μοναχικότητα
όμως αποτίναξα τους μύθους σας και ζω δίχως φόβους
ζω όμως  κι αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανα...

Σε Σένα Μιλώ..

σε σένα μιλώ με την παγωμένη ανάσα
σε σένα που τόσα καρφιά τρυγούν τα σωθικά σου
ναρκωμένες μνήμες  σε μάτια χοάνη
ξεπηδά έπαρση  ντυμένη φόβους
και οι λυγμοί να καταποντίζονται σε κάτοπτρα
οργώνεις ύδατα αφανέρωτα και στραγγίζουν οι φλέβες
πάνω από αγριεμένα ποτάμια νερό σε νερό
και τα πουλιά αγρίεψαν σαν έσταξε αίμα απ τα  χείλη σου
δεν βρήκαν καταφύγιο είχες ρημάξει όλες τις λέξεις
καθώς σαν αγρίμι τράφηκες μες στα σπλάχνα τους
ναι ! σε σένα μιλώ σαν εισέρχομαι μέσα σου
τόσους κι άλλους τόσους γλιτωμούς να κερδίσω
απ τους αφανισμούς μες σε λάσπη που ξεπήδησε
στο φονικό σου στήθος... ναι  λοιπόν ! σε σένα μιλώ
ανθρωποφάγα με γεύτηκες με τον τρόμο
ομορφιάς  που δε γλίτωσε ..
αδειάζει το φως από κάθε πληγή συνειρμών
σε κάθε ανίερη πληρωμή ως αντίδωρο... 

Σου Μιλώ Σε Σιωπή

ατέλειωτες λεύγες κόλασης
και πάγωσα σε μια κραυγή σιωπής
ντύθηκα την ανάσα σου
να φθάσω ως εδώ
εξαερώνονται ρήγματα Νύκτας
τίποτα ήρεμο βουίζει άγουρος χυμός
βυθίζομαι στου στέρνου σου
εκείνη τη βαθιά  πληγή και κοινωνώ
άγρυπνο βυθό να σου παραδοθώ
πέθανε κι η τελευταία πόρνη
σαν άκουσε της αγάπης τον ιερό σπασμό
λούστηκα στα δάκρυα τα πιο κρυφά σου
με έπνιξε η ομίχλη και σαν ήλθε η αυγή
ψαλίδισες  λέξεις ανάθεμα πικρό
και μ άφησες σε βράχια κοφτερά
μόνη κι άψυχη στης πιο σκληρής σιωπής
χέρια σάβανα φτιαγμένα από αγκάθια
μάτωσαν όλοι οι ωκεανοί αγάπη μου ...

Πραγμάτωση.....

έχουμε την συνείδηση, την υποσυνείδηση
και μετά από πάρα πολύ μακρύ δρόμο
επίπονο όσο δεν φαντάζεσαι
φθάνουμε στην υπερσυνείδηση
είναι τόσο και τέτοιο το φως που σου δωρίζει και σαστίζεις
ύστερα τρομάζεις με τα δώρα της
κι άντε πάλι στο μεγάλο στρατί  το πιο επίπονο
να μάθεις να την διαχειρίζεσαι....
οι απόλυτες ανατροπές αρχίζουν...

Ματωμένες Κραυγές

άλαμπη ζωή κι ούτε θυμάμαι πως τη διάβηκα
κάποτε στράφηκα στις άτυπες ώρες που μάνιαζαν
σκιές δεμένες σε άλυσο ανταριασμένες φόνισσες
μονάχα το πρόσωπο του πόνου με τ' άγρια καρφιά του
κακογερνούσε η ανάσα μου σαν είπα να τελειώσω με το χρέος μου
ούτε ένα χάδι σα γύριζα απ το θάνατο
κρύφθηκε σ έναν στεναγμό και δάγκωσα τον κάθε μου λυγμό
σκλάβα σκέψη αλάθευτη πόρνη ατένιζε μέσα στη φυγή μου
πόσες φυγές διέπραξα ούτε που θέλω να θυμάμαι
σώπα τώρα και μη μιλάς καθώς ξανά θα με σκοτώνεις
με το μικρό σου άγγιγμα τ ανίερο φιλί σου
περήφανη απολιόρκητη θα ανέβω στ' όνειρο να επαναστατήσω
έσπασα όλα τα δεσμά μου ένα -ένα μα κοίτα! κοίτα σου λέω!
διόλου δεν πόνεσα! αλητεύω στα άγνωστα λημέρια ενός έρωτα
ανάσταση που χάνεται σ' ανέγγιχτα αγγίγματα και αρέσκομαι
ξέρω πως θα επιστρέψω στο θάνατο γιατί είναι ασήμαντη η ώρα
μαθαίνω την αφοβία μα δε θα κουραστώ... τόσο που αγωνίστηκα !
δε θα καταφέρω ποτέ το αδύνατο
ξέρω πως θα χαθώ σε ανομολόγητο πάθος μικρό σεργιάνι σωτηρίας
δεν το τολμώ σε όνειρο...
ποιος ειν' ο δίκαιος σκοπός και ποια ειν' η αλήθεια;
κουρέλια λέξεις μάζεψα να ξεδιψάσω τη ζωή
μ αυτή δε λογαριάζει
με μια οργή υφαίνω βραχνάδα αμέθυστη στο πιο μικρό τραγούδι
δεν ξημερώνει χρήσιμο ...
μονάχα μιαν ανάγκη της ψυχής και μόνη αυτή διαβαίνει
θυμάσαι που σ αγάπησα;
ασήμαντα σημαντικά κι ο θρήνος που σε σπάει
μην τον αφήνεις να σε πιει
θα πλημμυρίσουν οι αιώνες ματωμένες κραυγές
πάντα αυτό μου έλεγες ...δε θέλω να ραγίσω τη μέρα μας
με κερδισμένους θριάμβους σώσε τις νύκτες που ανατέλλουν....

Έτσι Απλά..

ποτέ δεν αποζήτησα την ασφάλεια
μοχθώ για τον κίνδυνο  και με τον κίνδυνο
να κατακτήσω μιαν ελευθερία
κι έτσι απλά ,σιωπηλά
θα αποσώσω τη ζήση μου
ανεξήγητα και  ήρεμα
στις ανοικτές σας παλάμες,

Για Πες μου ... Πώς;

για πες μου τώρα ...
πώς να χωρέσει η μοναξιά
μέσα σε μια λέξη ;
κι ακόμη αυτή η βαθιά πληγή
ενός αχνού "αχ" για πες μου πώς
να την γιατρέψω;
με κομμένα πόδια πώς να διαβώ
ποτάμια αχνίζοντα
και με λιωμένα χέρια
πώς να κρατήσω την καρδιά
σαν σπαρταρά καθώς πεθαίνει;
για πες μου τώρα ... πώς;