Δίχως Μνήμη

δεμένη σε ξάρτι  μέρες τώρα
κατάματα σε θάνατο απρόσμενο
αλλόκοτη θάλασσα ανάβει
ανασαίνει μεσάνυκτα δίχως μνήμη
αδειάζει ήλιους απ τα σβησμένα μάτια
κι εκείνοι χάνονται με μικρό παφλασμό

σε βυθό ευτυχισμένο από αλλοτινούς καιρούς
σπασμένη ψυχή ξεστρτάτησε
σε χείλη πρόβαλε
και πώς να δαμάσεις το χορό χεριών
υφαμένων από μαύρο σύννεφο
πικρών στιγμών μύθου
σαν ανάσαινε τον τελευταίο χτύπο ζήσης
ώρα που  κωπηλάτησε σε πορφυρό ποτάμι
πάθος αζύγιαστο
σφαλίζει τα χείλη
παγωμένη στιγμή
οι συμφορές απάτριδες
μια - μια αποκρυπτογραφούνται
καμιάν αλήθεια δε θα πει μα ούτε ψεύδος
δεν ξέρει γλώσσα να ομιλεί κλεμμένο αλφάβητο δεν έχει
δεμένη σε ξάρτι αιώνες τώρα
κατάματα σε θάνατο απρόσμενο
παίζει συναρμολογώντας φθόγγους
κι ύστερα με δάκρυ φεγγαριού τους σπάζει.