λόγια με βιάση στενεμένα από ήχο
και πόσο πόθησα ένα χάδι σου
στοιχειωμένα όνειρα μπλέκουν
πίσω απ τα χείλη κρυμμένου ουρανού
ιερά κύματα λαβώνουν τη σάρκα μου
ξημερώνει πάντα απελπισμένη νύκτα
κι εσύ χαμένος ν' αγναντεύεις
πόθους ανέκφραστους
ένας- ένας οι δισταγμοί φονιάδες ανελέητοι
το σ' αγαπώ είναι μικρό, στεγνό
μοιάζει κοινό κι απρόσωπο
το σ' αγαπάαω έχει αλήθεια που δονεί
κραδασμό που παραλύει ξεκαρφώνοντας
και τους επτά μεθυσμένους ήλιους
ποτίζοντας ακατάληπτα στην αρχή
μιαν αγκαλιά μικρά χαμόγελα
στα χείλη σου δεν θέλησες; δεν πρόλαβα;
εκεί ήθελα να αφήσω μια πνοή, μια νότα ζωντανή
παίρνοντας κάτι δικό σου απαλά να κουβαλώ
με κλείδωνες σε μιαν εικόνα μοναχά
τι τραγικό...
είμαι πολλές ωσάν τις λέξεις που σε τρόμαξαν
πώς να νικήσω τούτον τον θάνατο μου λες;
μα δε μ ακούς ...το ξέρω πια...
φεύγεις σε δρόμους σφαγμένους δίχως επιστροφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου