Ουδέ Μόριο Κόκκου της Άμμου

      Απ την κλεψύδρα γλίστρησε ένας κόκκος άμμου.Το σύμπαν έμεινε ασάλευτο...
Εμείς ουδέ μόριο κόκκου της άμμου και πόσο μεγενθήναμε το τίποτα....Θαρρείς και κυριαρχούμε  στο άπαν....Χαιρόμαστε, γιορτάζουμε, ελπίζουμε, πενθούμε ενίοτε, δημιουργήσαμε ορίζοντες ,κατοικίσαμε σε ανέμους ,εξουσιάσαμε αισθήματα, αμαρτήσαμε ,εξηλεωθήκαμε και τούμπαλιν.... Όλα μέσα σ έναν κόκκο άμμου ουδέ μόριο του κόκκου  της άμμου η ύπαρξή μας , ντυμένοι ανθρώπινο βάρος γράφουμε πάνω σε κενό... Όλα σε μεγέθυνση ....κι ο πόνος κι η χαρά κι οι αγάπες και τα μίση και τα πάθη μας.... Απόψε πάλι σαστισμένη θα σταθώ στην απληστία ενός κόσμου που μίσησε την αλήθεια και πλάστηκε στις αλήθειες φρικτού ψεύδους .
       Αυτόν τον κόκκο της άμμου που γλιστρά ρυθμικά απ την κλεψύδρα τον είπατε χρόνο, έτος ....
Το σύμπαν μένει πάντα ασάλευτο στο γεγονός αλλά οι άνθρωποι μεθυσμένοι στο μάταιο απ τη ματαιότητα θορυβούν.
Να γίνουμε Άνθρωποι θα ευχηθώ κι ας είναι γοργό το πέρασμα του ανέμου ,Τίποτα δε χάνεται ποτέ....κι ο,τι είναι μαγικό καθίσταται αθάνατο... Των ερώτων μου όλων πικρή η αλήθεια ,μεγάλη η δύναμη. Σαν θέλεις να χαθείς δεν θα γλιτώσεις σαν θες να σωθείς όμως κοίταξε μέσα σου βαθιά όσο και να πονέσεις μη διστάσεις κάνε τις ανατροπές ! Τόλμη θέλει....

Καλαντίζοντας

     Μέρες γιορτινές ,χαρούμενες ,αναδύεται τόσο έντονα  η παιδικότητά μας ....
Λαμπιόνια, δώρα, μουσικές,χαρούμενες παιδικές φωνές, ενθουσιασμός ....
Λάμπουν τα μάτια ,τα πρόσωπα φωτεινά σκορπίζουν χαμόγελα.
Παντού ακούγονται ευχές...
Καλοπροαίρετες,,τυπικές μάλλον,-έτσι είθισται  άλλως τε - και τίποτα δε σκιάζει τις ψυχές μας ....
Όλοι μέσα σε ένδυμα αγάπης σφιχτοδεμένοι,πορεύονται προς  την αποκορύφωση  των εορτών....
    Πόσο ψεύτες είμαστε, πόσο υποκριτές , εγωιστές... τρομάζω.
Γύρω μας πόνος ,πείνα κρύο,απόγνωση, εγκατάλειψη , μοναξιά .
Μα κανείς δε τα βλέπει θαμπωμένος απ την παράσταση που δίνουμε.
     Τι άνθρωποι είμαστε; Πού στοχεύουμε; Τι οράματα πλάσαμε;
Θα σβήσουν τα φώτα ,θα αδειάσει η σκηνή, η πλατεία παγωμένη κι έρημη θα μας ξυπνήσει με μια γροθιά που δεν την περιμένουμε ...
     Το ίδιο πάντα .
Μα γιατί;
Η ζωή- έχω ξαναπεί- είναι δώρο όταν  ανακαλύπτεις το λόγο για τον οποίο σου δόθηκε.
Θεός γεννάται!!!!! Και σε σένα Θεέ  μου ατενίζω τους Θεούς όλους και τις αναρίθμητες ποικιλίες όλων των πλασμάτων.Ρουφώ άπληστα την ανάγκη να μετοικήσω στην αστραπή που με βάπτισες.
Έτσι τρέφεται η ψυχή και δροσίζεται ο νους .Πεθαίνουν οι θεοί άραγε;
Καλά Χριστούγεννα με συνείδηση σε όλους σας για το αναίτιο καλό !!