Καλαντίζοντας

     Μέρες γιορτινές ,χαρούμενες ,αναδύεται τόσο έντονα  η παιδικότητά μας ....
Λαμπιόνια, δώρα, μουσικές,χαρούμενες παιδικές φωνές, ενθουσιασμός ....
Λάμπουν τα μάτια ,τα πρόσωπα φωτεινά σκορπίζουν χαμόγελα.
Παντού ακούγονται ευχές...
Καλοπροαίρετες,,τυπικές μάλλον,-έτσι είθισται  άλλως τε - και τίποτα δε σκιάζει τις ψυχές μας ....
Όλοι μέσα σε ένδυμα αγάπης σφιχτοδεμένοι,πορεύονται προς  την αποκορύφωση  των εορτών....
    Πόσο ψεύτες είμαστε, πόσο υποκριτές , εγωιστές... τρομάζω.
Γύρω μας πόνος ,πείνα κρύο,απόγνωση, εγκατάλειψη , μοναξιά .
Μα κανείς δε τα βλέπει θαμπωμένος απ την παράσταση που δίνουμε.
     Τι άνθρωποι είμαστε; Πού στοχεύουμε; Τι οράματα πλάσαμε;
Θα σβήσουν τα φώτα ,θα αδειάσει η σκηνή, η πλατεία παγωμένη κι έρημη θα μας ξυπνήσει με μια γροθιά που δεν την περιμένουμε ...
     Το ίδιο πάντα .
Μα γιατί;
Η ζωή- έχω ξαναπεί- είναι δώρο όταν  ανακαλύπτεις το λόγο για τον οποίο σου δόθηκε.
Θεός γεννάται!!!!! Και σε σένα Θεέ  μου ατενίζω τους Θεούς όλους και τις αναρίθμητες ποικιλίες όλων των πλασμάτων.Ρουφώ άπληστα την ανάγκη να μετοικήσω στην αστραπή που με βάπτισες.
Έτσι τρέφεται η ψυχή και δροσίζεται ο νους .Πεθαίνουν οι θεοί άραγε;
Καλά Χριστούγεννα με συνείδηση σε όλους σας για το αναίτιο καλό !!