Το Ίχνος

αποτύπωνα σε ήχους το φιλί σου
στα μαλλιά σου έκρυβες
παραδείσου μνήμες
κι ας είχες
χέρια γυμνά διάτρητα
πόσους φόνους περαστικούς σε αγκαλιά
έκλεισες μέρες ατέλειωτες
αφουγκράζομαι τη ματιά σου που λύγισε
στο κατώφλι του φόβου ναρκώνεσαι
μέρες σε παρένθεση και νύκτες
νύκτες που πάντα κοντοστέκονται
κι εσύ  αβίαστα  να ξεσχίζεις νια ζωή
δεν έχει χώρο να πλαγιάσω μέσα μου
χρόνια πάνε που όπου αγγίζω δικά σου
ημιτελή χαμόγελα
ματώνει μια-μια λέξη και σκοντάφτω
εκεί μέσα μου μυστικά , άηχα
πώς να ημερέψει προσεκτικά
εκείνο το μικρό -ε- βραχύ κι ημιτελές;
δε θέλω πια να περνώ μέσα σου
με τρελαίνει η προδοσία που κλαίει
υφαμένη σε ψεύδη ζωής ετοιμόρροπης
μια ξαγριεμένη  άρνηση
δραπέτευσαν τα όνειρα  κι έσβησε το ίχνος .

Ανωνυμίες Αναδυόμενες

Όταν σκοτεινιάσει για τα καλά
κι έλθει της νύκτας το πρόσωπο
μιας νύκτιας φοβερής
που κρύβει ανωνυμίες αναδυόμενες
απ' της ψυχής τα σιωπηρά μονοπάτια
εγώ φρουρός φωτεινός
θα ονειρεύομαι την αυγή
μέσα απ τα μάτια ενός παιδιού
με δάκρυα θα διαβαίνω
στις καμπύλες των αισθημάτων
ως ν αποκτήσω συνείδηση
ο,τι η νύκτα είναι μόνο νύκτα
δεν είναι τ' όνειρο που με επανεξετάζει .
Ε! τότε και μόνο τότε
απλώνω το χέρι και θέλω
να κρατήσω στις φούχτες μου
αστέρια ,όστρακα γιομάτα αρμύρα
και τον ήχο τ' ανέμου.....

Λόγια Μικρά

κι ως χύθηκαν λόγια μικρά
ξοδεύτηκαν σαν κύλησαν σε λάσπη
ραβδώσεις αιμάτινες ,
παίρναν το μισοσκόταδο
και το συνέθλιβαν

σε μια επιείκεια κρύβω τις ενοχές
να προχωρήσω  άλλο δε μπορώ
έσπασα κάθε δισταγμό
ξεντύθηκα την πρόθεση

απαλά έγειρα σε φόβο που αγνόησα
κι αναρωτήθηκα που χώρεσε
τόση πυκνή  ομίχλη στο θάρρος
του πιο μικρού χαμόγελου

ποιος σε ενθάρρυνε
φόνους διπλούς σε άφρακτο δρόμο μιας πνοής
και την ψυχή της
στο τέλος να λεηλατείς;
κι ας ήταν νύκτα , σε έβλεπα.

Μικρές Αυταπάτες Ανερμήνευτες

Ρουφάς τις ανάσες μου
σαν έσπασαν μέσα στα χέρια σου
μακρόσυρτοι οι λυγμοί των σιωπών
αναδύεται η αναζήτηση του μη υπαρκτού
με κοιτάζεις με τόση απορία
το σ' αγαπώ δεν έχει ήχους
λες και η αγάπη πρέπει να ερμηνεύεται
πάντα στις ίδιες διαδρομές
δεν αναχαιτίζεται ο πόθος
το πάθος πνίγει και την τελευταία μας λέξη
δε θυμάμαι πότε γέμισες τη ζωή μου,
είπες...
κι εγώ σου απάντησα ,
φοβάμαι την ελπίδα
γέλασες σιγανά
με κείνο τον ήχο
που μοιάζει μικρή μουσική παύση...
έχουν άρωμα οι μικρές αυταπάτες
οι ανερμήνευτες..

Οι Λέξεις κι Εγώ

οι λέξεις κι εγώ
κάποτε-κάποτε μαλώνουμε
είναι πολύ ατίθασες... αλλού τις οδηγώ εγώ
κι αυτές αλλού τραβάνε
έτσι φεύγουν από μένα
κι εγώ απ αυτές...για λίγο
κι ύστερα επειδή δε μπορώ δίχως αυτές
κι αυτές δίχως εμένα ξανασμίγουμε....
δεν είναι καθόλου ένα παιγχνίδι
αν έτσι νομίζετε
όχι καθόλου μάλιστα
απλά είναι ένας ακόμα προσωρινός θάνατος
με απόλυτη συνείδηση
όλων των πόνων που έφυγαν,
που είναι και που θα έλθουν
πολύ φρικτή κατάσταση
περάσαμε οι λέξεις κι εγώ
γιατί
να σας πω ένα μυστικό
όταν είμαστε σε σύμφωνη πορεία
τίποτα από τα τρέχοντα δεν μας πληγώνει
όταν όμως δεν είμαστε μαζί.....
εγώ απουσιάζω κι αυτό είναι πολλοί σταυροί μαζί
πρέπει να έλθω να πάρω τις λέξεις μου
δε γίνεται αλλιώς
κι αυτές με καρτερούν
πώς ν' ανθίσουν ξανά χαμόγελα ;
να κυλούν στις φούχτες
για να δωρίζονται όπου είναι η ανάγκη ...

Σε Ήχους Αρμυρούς

βράχια κι ατέλειωτη θάλασσα
σμίγουν στ' ονείρου μου την άκρια
κι εγώ
αμέριμνα ρουφώ
της αθανασίας τα μικρά χαμόγελα
ανασαίνω σιγανά
μη και ραγίσω της σιωπής το παράπονο
σαν χάθηκε
τυλίχτηκα με ήχους αρμυρούς
σε σιωπές κραυγαλέες 

Πώς;;; Έτσι....

να τηλεφωνήσω στο Σύμπαν  την Άγνοιά μου μέσα.....

... Εκείνο Το Άλμα ....

ψιθύριζα σε ανταμοιβές
με ελεύθερη πτώση
διακινδύνευα
από αναποφάσιστες τρυφερότητες
κι όταν έσμιγα με μιαν ελευθερία πρωτόγονη
αντιμαχόμουν  όλες μου τις αφέλειες
ανυπεράσπιστες
σε αμαρτίες απρόβλεπτες

γονατίζει η σιωπή και δεν ορίζει το φόβο
πολύμαθη κι αδέξια ερωμένη
όλων των ήχων που έκρυψε...
τραγικά βαθαίνει η γνώση

άβουλα σώματα μέσα σε άοσμες ψυχές
δείχνουν το μέγα αμάρτημα
αλλόκοτου θανάτου

όλοι εκείνοι που τις νύκτες
ματώνουμε κατακαιόμενοι από πάθη
που γυμνώθηκαν
ρουφώντας την τελευταία ανασεμιά
ελπίδας που ράγισε
ξεκλειδώσαμε   λέξη ανυπότακτη

με πόσες συσπάσεις μήτρα άγνωστη
ξέρασε μυστικά σε ρημαγμένα χέρια
μάτια με κραυγές απόκοσμες ολονυκτίς
χαράζανε άλλον ουρανό...
πληρωμή επώδυνη  καταδίκης αιώνιας
κι ύστερα εκείνο το άλμα
που δε έχει σταματημό κι ίσως προορισμό

Τι Λησμονήσαμε.....

μάθαμε στους ήχους των σιωπών
κι όταν χάθηκαν κι αυτοί,
εγέρθη
μιαν αλήθεια που είχα λησμονήσει ....

Καρφωμένα Δευτερόλεπτα

άφησες πάνω στα χείλη μου
ατραγούδιστες νότες
την ώρα που σου ψιθύριζα
ο,τι σ αγαπώ
δε χρειάζομαι του δοξαριού μου
την προστασία
έχω τα χέρια σου να με αγγίζουν
απαλά και ταυτόχρονα απόλυτα δυνατά
και τι παράξενο, το απολαμβάνω
εισπνέω το μύρο του κορμιού σου
κι αναγεννιέμαι
με σιγουριά πρωτόγνωρη
κι αφήνομαι,
εγώ που
πάσχιζα πάντα για την ανεξαρτησία μου
έγινα το βιολί σου
κι εσύ ένα μαγικό δοξάρι
που με πονά
την ίδια ώρα
που με λυτρώνει
που με διατρέχει και με ρουφά
την ίδια ώρα
που λεύτερα μ αφήνει να τραγουδώ..
και τραγουδώ μόνο
κοιτώντας τα βάθη σου
κι από  κει αλιεύω ζωή
θυμάσαι που με ρωτούσες
γιατί χαμογελώ;
και σκοτείνιαζες
σαν δεν σ απαντούσα
μα πέρασε καιρός πολύς
ως να μάθεις , τον δικό μου τρόπο
αλλά πρέπει ακόμη να μάθεις
πως να... να με σώζεις
απ'τα καρφωμένα δευτερόλεπτα
γιατί γίνονται ματωμένα
και σβήνει εκεί πάνω η ανάσα μου τόσο
που άλλη ζωή  δε θά 'χω ύστερα
να σ αγαπώ

Γιατί Έτσι Μ' Αρέσει...

Η έπαρση κουβαλά το θάνατο.
Ο θάνατος είναι που κερδίζει ξανά και ξανά...
Η ζωή από μόνη της
δεν είχε ποτέ κομπασμό κι έπαρση... 

Δες.... Στάχτη....

στάχτη
στάχτη που σκόρπισε τα λόγια
κι ουδέ στις άκρες των δακτύλων
δε θέλησα να  σταθούν
λόγια που άηχα διάβαιναν
τις μικρές ώρες
και χόρευαν
ναι!
χόρευαν
πάνω στις ασχημάτιστες νότες
ενός βιολιού
που όμως δε γνώριζε
και πεισματικά σιωπούσε
και ποιος να προσέξει το φως
σαν έσμιγε με τα σκοτάδια
και ποιος ν' αναρωτήθηκε τι γίνηκαν τα χρώματα
'κείνα τα χρώματα που  ύφαινα
κι εσύ ω! εσύ μια σκιά
μια σκιά που σβήνει σκληρά
μες στο φέγγος μιας ασυννέφιαστης νύκτας
και φεύγω
ναι φεύγω τόσο μακριά
ουδέ σκιά να μη με αγγίζει πια
μιας και με φθάνει εκείνος ο μισητός απόηχος
ο απόηχος ενός καλοκρυμένου χλευασμού

κρατώ σπαθί δεν έχω ασπίδα
κρατώ φωτιά με παίρνει αγέρας
μιλώ κρυφά
κι οι νότες του ήχου μου με ξεκουφαίνουν
βουτώ σε λέξεις για ν ανασάνω
κείνες μ' αισθάνονται και με γιατρεύουν
φθάνει μιαν άνοιξη
και δεν την θέλω
με παίρνει η άνοιξη κι ας μην την αγαπώ
δραπετεύω σε κείνο το δικό μου καλοκαίρι
να πάρω μύρο θέλω
από άφτιαχτο ουρανό
να πάρω χρώμα θέλω
χρώμα πρωτόγεννο από τραγούδι μυστικό
γιατί απ' την αρχή ταξίδι θα κινήσω
ένα ταξίδι δικό μου ολότελα μοναχικό
εκεί να φθάσω που η νύκτα κυοφορεί αρώματα
και λόγια ασκίαστα πανέμορφα και καθαρά
και τη σκιά εκείνη τη δολοφόνησα
πριν να  με πνίξει μες στα σκοτάδια της
λεύτερα έπρεπε να διαβώ από νύκτα σε νύκτα
μικραίνει ο χρόνος και τόσο βιάζομαι
πριχού πεθάνω ν αναστηθώ

Βασιλεύουν Λόγια

βασιλεύουν τα λόγια
γέρνουν και χάνονται
κυλούν στις φλέβες μου
και πόσο με πονάνε
μια θάλασσα αντάμωσαν
μια θάλασσα παράπονα
μια σιωπή με διώκει. μια σιωπή
έκπληκτα τα δάση του νου
και  ζω τον εφιάλτη ενός θανάτου
απέκτησαν αλήθειες  τα ψεύδη
έτσι όπως έχασα το λώρο μου
απέκτησα μυριάδες
και πάσχω δε νοσώ πάσχω
απο τη πεθυμιά να σπάσω
τους κρίκους της αλύσου μόνος
οι άνθρωποι κατοίκησαν τα πτώματά τους
και αναπαραστούν ζωη
λίγοι οι πάσχοντες κι αποχωρήσαμε
την ώρα που ο Δαίδαλος γέλασε πνιχτά
προς τους νοσούντες
βασιλεύουν τα λόγια μου
κυλούν στις φλέβες μου
κι εγώ περιμένω τον λυτρωτικό
κρότο ενός κρίκου μιας αλύσου

Άγνωστη Λέξη

ορφανά παλαιωμένα κείμενα ...
σελίδες διάτρητες κι εγώ
να δώσω ερμηνεία σε αυταπάτες....
είμαι σ' έναν χειμώνα μοναχικό,
αδιάβατο και πεπερασμένο....
με κυκλώνει οσμή θανάτου ...
τη γεύομαι
την ώρα που πρέπει να δώσω
το πιο ζεστό γέλιο μου
να μην την αντιληφθεί κανείς....

γεννώ μουσικές κλίμακες
και κρύβομαι πίσω από συμπονετικές νότες....
χάνω τα κλειδιά
αλλά είναι τόσο μικρά αυτά τα μονοπάτια....
κι όμως χάθηκα σε άγνωστους ήχους....
και πάλι αναγκάζομαι
να έχω ερμητικά κλειστά τα χείλη...
κι όπως κοιτούσα
να βρω τον ήχο του φωτός
με λάβωσε μια άγνωστη σε μένα λέξη...
δεν την θυμάμαι ψάχνω ακόμη να τη βρω
να την κρατήσω
να την ερευνήσω
να την κατανοήσω...

Λόγια Άηχα ...

Στα μάτια σου κατέθεσα λόγια...
λόγια άηχα ...
σ αυτά τα μεγάλα μάτια σου
που τα κατοικεί μια άγρια θάλασσα...
κι είδα μια φλόγα να ξεπηδά...
κι αναθάρρησα...
μα δεν κράτησε...
ήλθαν σκοτάδια κι η ανάσα έσπασε...
άνοιξες τα χέρια να με κρατήσεις ..
αλλά με μιας μετατράπηκαν
σε νέφη ολοσκότεινα
γεμάτα βροχή θυμωμένη..
έφυγα...
πάντα θα φεύγω αναζητώντας σε..
αναπολώ τα φεγγάρια
που λούζαμε μαζί
εκείνα τα καλοκαίρια
που το γέλιο μας τάραζε
τόσο τα γλαροπούλια...
κι εμείς κοιτώντας
του ορίζοντα τα πλάτια...
μιλούσαμε για όλα εκείνα
που θα έφθαναν μέσα από βυθούς
που γνωρίζαμε τόσο καλά...
ζω μέσα στα λόγια σου
που φωτίζουν τη στράτα μου...
εκείνα τα λόγια που πέταξες
σε κείνο το πεφταστέρι....
θυμάσαι;
εκείνα τα λόγια
που τα κοιτώ και τα κοιτώ...
αναζητώντας σε...
μα ξέρω πως δε θά 'ρθεις...
παρά την ώρα που θα βυθίζομαι στη Δύση οριστικά....

Θραύσματα Σιωπής

Στάλαζαν θραύσματα σιωπής
άγρια μανιασμένα
ξέσχισαν μνήμες που ρήμαζαν
γυμνές βασανισμένες
διαβαίνει η νύκτα βιαστικά
τρεκλίζει η νέα μέρα
χλωμή και αφτιασίδωτη
πνιγμένη μες στο αίμα

έχω τα χέρια αδειανά
δεν είναι σύμμαχος η γης
σε θάλασσα αναστήθηκα
μ' έθρεψε μία πέτρα
και σε φωτιά δίνω ζωή
σαν με κερνούν οι δαίμονες
εκείνη την ώρα τη μικρή
όπου γεννώ αγριεμένο αγέρα

Σπασμένος ήχος γλίστρησε
και θάφτηκε σε χιόνι
χιόνι λευκό αλέκιαστο
κοιτάζω στο χωρόχρονο
πολυάσχολοι όλοι οι άλλοι
εισβάλλω ως διαφορετικός
μα καταπτοημένος
κι όσο κι αν στάζω αρμύρα
κι όσο κι αν νοιώθω ανίσχυρος
θα δέσω τον αιώνα

ήταν στο νιο το λιόγερμα
πριχού με πάρει η νύκτα
ξεσχίζω ο,τι αποσώθηκε
απ τη φθαρτή μου σάρκα
και λεύτερος μες σε ρυάκια
μιας βροχής ταξίδι νέο κάνω
κι όπως τα χέρια
έχω αδειανά
μη ξέροντας που στέκω
ανήσυχος ως  άνεμος
γεύση ζωής κερνώ
μ ένα μικρό χαμόγελο
που κράτησα δικό σου

12--13