στα μαλλιά σου έκρυβες
παραδείσου μνήμες
κι ας είχες
χέρια γυμνά διάτρητα
πόσους φόνους περαστικούς σε αγκαλιά
έκλεισες μέρες ατέλειωτες
αφουγκράζομαι τη ματιά σου που λύγισε
στο κατώφλι του φόβου ναρκώνεσαι
μέρες σε παρένθεση και νύκτες
νύκτες που πάντα κοντοστέκονται
κι εσύ αβίαστα να ξεσχίζεις νια ζωή
δεν έχει χώρο να πλαγιάσω μέσα μου
χρόνια πάνε που όπου αγγίζω δικά σου
ημιτελή χαμόγελα
ματώνει μια-μια λέξη και σκοντάφτω
εκεί μέσα μου μυστικά , άηχα
πώς να ημερέψει προσεκτικά
εκείνο το μικρό -ε- βραχύ κι ημιτελές;
δε θέλω πια να περνώ μέσα σου
με τρελαίνει η προδοσία που κλαίει
υφαμένη σε ψεύδη ζωής ετοιμόρροπης
μια ξαγριεμένη άρνηση
δραπέτευσαν τα όνειρα κι έσβησε το ίχνος .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου