Δες.... Στάχτη....

στάχτη
στάχτη που σκόρπισε τα λόγια
κι ουδέ στις άκρες των δακτύλων
δε θέλησα να  σταθούν
λόγια που άηχα διάβαιναν
τις μικρές ώρες
και χόρευαν
ναι!
χόρευαν
πάνω στις ασχημάτιστες νότες
ενός βιολιού
που όμως δε γνώριζε
και πεισματικά σιωπούσε
και ποιος να προσέξει το φως
σαν έσμιγε με τα σκοτάδια
και ποιος ν' αναρωτήθηκε τι γίνηκαν τα χρώματα
'κείνα τα χρώματα που  ύφαινα
κι εσύ ω! εσύ μια σκιά
μια σκιά που σβήνει σκληρά
μες στο φέγγος μιας ασυννέφιαστης νύκτας
και φεύγω
ναι φεύγω τόσο μακριά
ουδέ σκιά να μη με αγγίζει πια
μιας και με φθάνει εκείνος ο μισητός απόηχος
ο απόηχος ενός καλοκρυμένου χλευασμού

κρατώ σπαθί δεν έχω ασπίδα
κρατώ φωτιά με παίρνει αγέρας
μιλώ κρυφά
κι οι νότες του ήχου μου με ξεκουφαίνουν
βουτώ σε λέξεις για ν ανασάνω
κείνες μ' αισθάνονται και με γιατρεύουν
φθάνει μιαν άνοιξη
και δεν την θέλω
με παίρνει η άνοιξη κι ας μην την αγαπώ
δραπετεύω σε κείνο το δικό μου καλοκαίρι
να πάρω μύρο θέλω
από άφτιαχτο ουρανό
να πάρω χρώμα θέλω
χρώμα πρωτόγεννο από τραγούδι μυστικό
γιατί απ' την αρχή ταξίδι θα κινήσω
ένα ταξίδι δικό μου ολότελα μοναχικό
εκεί να φθάσω που η νύκτα κυοφορεί αρώματα
και λόγια ασκίαστα πανέμορφα και καθαρά
και τη σκιά εκείνη τη δολοφόνησα
πριν να  με πνίξει μες στα σκοτάδια της
λεύτερα έπρεπε να διαβώ από νύκτα σε νύκτα
μικραίνει ο χρόνος και τόσο βιάζομαι
πριχού πεθάνω ν αναστηθώ