Αντιδιαστολές...

Τόσος πόθος για την κτίση του "Φαίνεσθαι",τόσος τρόμος μπρος στο τραγικό "Είναι".
Έχω σαστίσει με τούτο το "πρακτέο",μα δε στάθηκα ποτέ αναποφάσιστη στα σταυροδρόμια
κι ακολούθησα πάντα ο,τι απαιτεί υπευθυνότητα και περισυλλογή...

Αν....

Όταν το Εγώ κατασπάραξε το Εμείς τι φαντάστηκες ; Ο κόσμος υπάρχει, κινείται στα πιο βαθιά σκοτάδια του. Νομίζει ο,τι χαίρεται, κομπάζοντας για τις αδυναμίες και τις αδυνατότητές του.
Εκεί που γλίστρησε ο ουρανός, στην άκρια του κόσμου, σαν έφθασα μετά από μάχες αιματηρές,
στο φως ανάσανα και έμαθα.Ο Σοφοκλής μέσω της Αντιγόνης θα πει : "γεννήθηκα για ν' αγαπώ".
Αν στοχαστείς , λοιπόν, θα δεις πως η βάση της Δημοκρατίας είναι η αγάπη.
Δύσκολη η κατανόηση και πολύ πιο δύσκολη η εφαρμογή ... Διότι για να αγαπάς πρέπει να νικήσεις έναν έναν τους φόβους ως να φθάσεις να νικάς το φόβο του θανάτου. 

Όσα Δεν Δώσαμε...

Φιλιά που δεν δώσαμε
αγκαλιές που δεν χαρίσαμε
πού να περιφέρονται;
δεν έχουν να κρατηθούν
από πουθενά
σε ποιαν απόγνωση καταφεύγουν;
έμειναν σαν απειλή που δεν εξαγνίστηκε;
η πρώτη άρνηση στη ζωή
στου θανάτου τον ίσκιο;

Λησμονημένα

αντάμωσα τον ήχο μιας σκοτεινής ξηρασίας
ώρα μικρή κι ανίδεη σαν πατούσα με γυμνά πόδια
για πρώτη φορά σε βύθισμα ζωής που έσβηνε
βωμοί που αγκομαχούσαν αναδύονταν
μέσα από στάχτες και σκουριά
τα πορφυρά καλοκαίρια δεν άντεξαν να ταξιδέψουν
ανάμεσα από κατακρεουργημένες ψυχές
στην όχθη του κόσμου ώριμος πόνος
βάραινε όρια αμετακίνητα και ποιος να αναμετρηθεί
με το πανίσχυρο κουφάρι τόσων φιλοδοξιών
απίστησα στο θάνατο τρις και καμιά σπονδή δεν κάνω
αδράχνω τον ήχο μυστικά
συσπειρωμένος ουρανός βρυχάται
αμετάπιστη σε σκοτάδι να παραδοθώ
μοχθώ βαθιά να ριζώσω σε ρυθμούς λησμονημένους
μαχαιρώνοντας κάτοπτρα με εικόνα απατηλή
ποτέ δεν διάλεξα το δρόμο μου ούτε το τέρμα του πόθησα
οι αξίες κρύβονται λυσσαλέα σε κάθε αρχαία καταιγίδα
κάτω και μέσα απ του αίματός μου τους πνιγμούς
διψώ και ξεδιψώ με κάθε σταλαγματιά φωτός. 

Το Ελάχιστο

Η μνήμη στέκει πάντα στη λευκή σελίδα

δεν είναι αλήθεια, όχι καθόλου αλήθεια

εγώ στέκω εκεί και περιμένω 

ναι! περιμένω τις λέξεις να ξυπνήσουν 

μέσα σ αυτή τη λευκότητα να ζωντανέψουν

και να με πάρουν μαζί τους 

είμαι πάντα εκεί σε ο,τι διαβάζεις

κι ας μη με κατανοείς

στηριγμένη στο δεκανίκι 

που μου προσφέρουν οι λέξεις 

να μπω με λαχτάρα σε όνειρο,να γεννήσω χρώματα

να νικήσω το φόβο μου 

τις ποτίζω με δάκρυα τις τρέφω με το αίμα μου

και τις ακολουθώ γοητευμένη με ταπεινότητα

έχουν οντότητα οι λέξεις 

έχουν φήμη θαυμαστή 

πόσοι και πόσοι δεν εμπορεύτηκαν τις λέξεις...

πόσοι και πόσοι δεν καπηλεύτηκαν τη φήμη τους...

δεν τις αγάπησαν βλέπεις

όσο γενναιόδωρος γίνεσαι με τις λέξεις 

τόσο τα δώρα τους σπάζουν το ονειροπόλημα

κι αποκτούν ήχο απ τον ήχο μου παλμό απ τον παλμό μου

ξέρεις ζω με τις λέξεις ταξιδεύω μαζί τους 

κι ευτυχώς αλλάζω εκεί στα βάθη τους τα μυστικά

μα τούτος ο φόβος που θεριεύει είναι ασύλληπτο

θα τερματιστεί η ζήση μου κι ακόμη θα κολυμπώ

στης αμάθειας τα πελάγη 

κάθε που ξυπνούν οι λέξεις ελπίζω στο ελάχιστο πάντα. 

Τουλάχιστον να παρηγορηθώ. 

... Κάποτε...

Είναι λέξεις που δεν τόλμησαν να γεννηθούν
κάποτε εξεγείρονται και μας τραβούν
σε βάθη απροσμέτρητα εκεί που η οδύνη
δεν βρήκε διέξοδο ποτέ.