Το Ελάχιστο

Η μνήμη στέκει πάντα στη λευκή σελίδα

δεν είναι αλήθεια, όχι καθόλου αλήθεια

εγώ στέκω εκεί και περιμένω 

ναι! περιμένω τις λέξεις να ξυπνήσουν 

μέσα σ αυτή τη λευκότητα να ζωντανέψουν

και να με πάρουν μαζί τους 

είμαι πάντα εκεί σε ο,τι διαβάζεις

κι ας μη με κατανοείς

στηριγμένη στο δεκανίκι 

που μου προσφέρουν οι λέξεις 

να μπω με λαχτάρα σε όνειρο,να γεννήσω χρώματα

να νικήσω το φόβο μου 

τις ποτίζω με δάκρυα τις τρέφω με το αίμα μου

και τις ακολουθώ γοητευμένη με ταπεινότητα

έχουν οντότητα οι λέξεις 

έχουν φήμη θαυμαστή 

πόσοι και πόσοι δεν εμπορεύτηκαν τις λέξεις...

πόσοι και πόσοι δεν καπηλεύτηκαν τη φήμη τους...

δεν τις αγάπησαν βλέπεις

όσο γενναιόδωρος γίνεσαι με τις λέξεις 

τόσο τα δώρα τους σπάζουν το ονειροπόλημα

κι αποκτούν ήχο απ τον ήχο μου παλμό απ τον παλμό μου

ξέρεις ζω με τις λέξεις ταξιδεύω μαζί τους 

κι ευτυχώς αλλάζω εκεί στα βάθη τους τα μυστικά

μα τούτος ο φόβος που θεριεύει είναι ασύλληπτο

θα τερματιστεί η ζήση μου κι ακόμη θα κολυμπώ

στης αμάθειας τα πελάγη 

κάθε που ξυπνούν οι λέξεις ελπίζω στο ελάχιστο πάντα. 

Τουλάχιστον να παρηγορηθώ.