Κι απόμεινα μια καρδιά που δε μπορεί να βρει
τον κανονικό ρυθμό της με ξαφνιάζει ο χρόνος
με ξαφνιάζει η ζωή και παραπαίω στο χρόνο...
με τι να μοιάζει άραγε ένας χρόνος ανύπαρκτος
που τον μετράμε όλοι;
Να μοιάζει με ποτάμι, μήπως με χείμαρρο
που παρασύρει τις ώρες τη; ζωής μας
ίδια αχυρένια σώματα κι ας στάθηκαν φόνισσες
ξεδιάντροπες πόρνες που μας κυβέρνησαν
είναι αλήθεια αδύνατον να σταματήσεις τη ροή του
να μοιάζει με απύθμενο ωκεανό;
Θα είναι άρα γε η ακατάλυτη φορά του σύμπαντος
ή μια αντίδραση εφήμερη που τρομάζει
μπρος σε αυτό που κουβαλά αρχέγονα
την αποσύνθεση .....
