...Και Τόση Αξιοπρέπεια Πια...

και τόση αξιοπρέπεια πια...
ένα "Εγώ" κρυμμένο υπερτροφικό..
και εμπεριέχει δύναμη  και σύνεση
να αφήνεις κάποτε την καρδιά
να ταξιδεύει ως το ραγισμένο πρόσωπο
και να το σπάζει..

Πόσο; Για Πες Μου... Πόσο;

πόσο να συγγενεύω με τα χέρια μου
μονομαχούν ολημερίς με το θάνατο
στάζουν δάκρυα σαν σιγανή βροχή
τις νύκτες ανοίγουν διάπλατα το χρόνο
και συνομιλούν με αναμνήσεις καρφωμένες
σε φλόγες τυραγνισμένες απ' την  αιωνιότητα
πόσο να συγγενεύω με το βλέμμα μου
που ανάβει τη θάλασσα την κατακαίει
ως να γίνει στάχτη κι αφού ξεσχίσει  ψυχή
να δέσει όλα τα ποτάμια που κοιμήθηκαν
και να κινήσει τον πιο άγριο ξενητεμό
πόσο να συγγενεύω με τη μικρή φωνή
ανάσα που τυφλώθηκε και δε βρίσκει
παρά ξαγριεμένα αγγίγματα και
σκλαβωμένα χαμόγελα που ανταριάζουν
σε ματωμένα φιλιά που δραπέτευσαν
πόσα βήματα απέχω από μένα ; πόσα...
ποτέ μου δεν το πρόλαβα εκείνο το καράβι
κι ακόμη στα σπλάχνα της ερήμου κατοικώ.

Το Άχρονο Του Χρόνου ....

μια συμπαντική μέρα ισοδυναμεί με χίλια χρόνια,
δικής μας μέτρησης ...άρα ζούμε όσο μια ... πεταλούδα
κι όμως,κάτω από την ομπρέλα αυτής της μικρής μας ζωής,
χωρέσαμε τόση ανοησία και εξοστρακίσαμε   κάθε ουσία...
γνήσιοι υπερόπτες του τίποτα ... χλευάζοντας
τον ίδιο τον εαυτό μας, δίχως να το καταλάβουμε ποτέ...
μια διαρκής προσβολή το πέρασμά μας σ έναν χρόνο,
κατ ουσίαν ανύπαρκτο, γέννημα δικής μας ανάγκης
να οριοθετηθούμε και να αναγνωριζόμαστε ... ψεύδη
ανάγκης μετέωρης εμείς αναπόσπαστο τμήμα μιας φύσης
κι όλως παραδόξως θέσαμε τον εαυτό μας εξουσιαστή της
μια έκπτωση ήθους κίνησε ..."ουαί τω ανοήτω "
 που έκτισε και κτίζει τείχη ...και τα κτίζει ...ακριβώς
γιατί  έχασε την ελευθερία της ψυχής και τις αρχές της.

Ανθρώπου Χνάρι

στην αρχαία Αραμαϊκή Εύα σημαίνει ενεργειακό πεδίο,
Αδάμ υλικό πεδίο, Κάιν ιδιοκτησία και Άβελ κοινοκτημοσύνη
δολοφόνησε το "Εγώ" το "Ειμί"...
κάθε που διαπράττουμε τον αυτό φόνο το χνάρι είναι βαρύ
μοναχικό κι ασυνόδευτο ... κάθε που  διαστρέφεται η ανάγκη
και η πραγματικότητα λοιδορείται, πάντα με ασυνόδευτο,βαρύ, άπληστο
και έξω από κάθε συνείδηση θα είναι το ανθρώπινο χνάρι... 

Τι Έργο ....

γεννήσαμε σωρούς κρεάτων
και πέθανε ο θεός .....

Αρνούμαι...

αρνούμαι να συμφιλιωθώ
με ερειπωμένες εικόνες
βρίσκομαι
ανάμεσα σε πέτρα και ξίφος
η ανατολή άτολμη ,
απομιμήσεις τρυφεράδας
ανάσα μικρή
ύπνου κατακτημένου
διαβρώσεων
σείεται ήχος βασανιστηρίων,
δουλωμένων χορδή
που σπάζει νύκτα
αράγιστη σε τρόμους σφαγής
όλα χαλασμένα
με γέλιο τρελό και μάτια λιμασμένα
καπνίζουν  σκοτάδια
τρεκλίζοντας σε μικρά αδιέξοδα
φαντάζουν γιγάντια
με μέθη να προλάβουν το πρόσκαιρο
κι οι διαμαρτυρίες
μ' έναν λυγμό, τους καταβαράθρωνε πιότερο
απόκρημνες οι όχθες σκέψης
λασπωμένα ρομάντζα , σαπισμένες πόλεις
γερασμένα όνειρα που μυστικά αποδιώχνουν
κάθε αθώα στιγμή
γύρισε το άχρονο  πάνω σε άχωρο
τα χέρια μου ...ω! τα χέρια  μου ..
λογομάχησαν με ματωμένο δάκρυ
άνοιξα τα παράθυρα του κόσμου
σπάζω κλειδαριές και καμιά κόλαση
δεν αποπέμπει επίγεια απόλαυση
η έλλειψη του μέτρου και του παλμού της ψυχής
αρνούμαι να συμφιλιωθώ
ακόμα και μ αυτόν τον μικρό μου λόγο
και στέκω μικρός σιωπηλός
τρέμοντας εμπρός σας
γιατί ομονόησα με την ψυχή μου...

Δεν Είναι Που ...

δεν είναι που ερήμωσαν οι λέξεις

είναι που τόσο γυμνές με την γεύση την πικρή,

ματώνουν κάθε που τις αισθάνομαι

να διαβαίνουν ανάμεσα από τις ανοικτές μου παλάμες

Προμηθέας Δεσμώτης του Αισχύλου

ένα έργο με φιλοσοφικό και πολιτικό υπόβαθρο...
η κραυγή αυτή, της αφισβήτησης της "εξουσίας" , αυτό το πηγαίο άλμα,
το δημιουργικό ξέσπασμα
που δηλώνει με θέληση που κατακαίει
να αγωνίζεται ποθώντας το δυνατόν,
που καθίσταται ψευδώς  "αδύνατον"...
η κραυγή αυτή έφθασε και πάλι ως εδώ...
 ο νοών νοείτω και ουαί...

Ω! ... Μάσκες...

έπεσαν οι μάσκες και φάνηκαν ....οι μάσκες ...
γεια σου Περικλή με την πλουτοκρατία σου που την ονόμασαν Δημοκρατία ....
ε! ρε Λυκούργος που χρειάζεται....να κόψει σίδερο για χρήμα ...

Μεταξύ Φαίνεσθαι και "Είναι"

πριν χρόνια έλεγα ο,τι η τεχνολογική εξέλιξη βάδιζε σε αντιδιαστολή με την εξέλιξη της ανθρώπινης αξίας ... σήμερα που η αξία της ύλης έθεσε σε ανυπαρξία την ανθρώπινη αξία όλοι απορούν... σήμερα που κυριαρχεί το φαίνεσθαι , του "Είναι "
και διάγουμε τυφλή πορεία μας ζώνουν μυριάδες ερωτηματικά.. μα είναι τόσο απλό για να λύσεις το πρόβλημα ...πρέπει να φθάσεις στη ρίζα του...πρέπει να μπορείς να πας κόντρα στο ρεύμα διαφορετικά δε σώζεσαι... πρέπει να γνωρίζεις την ταυτότητά σου , την πορεία σου κι όχι όσα ψευδεπίγραφα σου παραδόθηκαν...

Κ. Βάρναλης

"Αλίμονο στον αυτόδουλο πολίτη,
που φτασμένος στα έσχατα της
απελπισιάς παραδίνεται για να
σωθεί,... στο έλεος του Θεού και
στους νόμους των Κλεφτών"