μονομαχούν ολημερίς με το θάνατο
στάζουν δάκρυα σαν σιγανή βροχή
τις νύκτες ανοίγουν διάπλατα το χρόνο
και συνομιλούν με αναμνήσεις καρφωμένες
σε φλόγες τυραγνισμένες απ' την αιωνιότητα
πόσο να συγγενεύω με το βλέμμα μου
που ανάβει τη θάλασσα την κατακαίει
ως να γίνει στάχτη κι αφού ξεσχίσει ψυχή
να δέσει όλα τα ποτάμια που κοιμήθηκαν
και να κινήσει τον πιο άγριο ξενητεμό
πόσο να συγγενεύω με τη μικρή φωνή
ανάσα που τυφλώθηκε και δε βρίσκει
παρά ξαγριεμένα αγγίγματα και
σκλαβωμένα χαμόγελα που ανταριάζουν
σε ματωμένα φιλιά που δραπέτευσαν
πόσα βήματα απέχω από μένα ; πόσα...
ποτέ μου δεν το πρόλαβα εκείνο το καράβι
κι ακόμη στα σπλάχνα της ερήμου κατοικώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου