Αρνούμαι...

αρνούμαι να συμφιλιωθώ
με ερειπωμένες εικόνες
βρίσκομαι
ανάμεσα σε πέτρα και ξίφος
η ανατολή άτολμη ,
απομιμήσεις τρυφεράδας
ανάσα μικρή
ύπνου κατακτημένου
διαβρώσεων
σείεται ήχος βασανιστηρίων,
δουλωμένων χορδή
που σπάζει νύκτα
αράγιστη σε τρόμους σφαγής
όλα χαλασμένα
με γέλιο τρελό και μάτια λιμασμένα
καπνίζουν  σκοτάδια
τρεκλίζοντας σε μικρά αδιέξοδα
φαντάζουν γιγάντια
με μέθη να προλάβουν το πρόσκαιρο
κι οι διαμαρτυρίες
μ' έναν λυγμό, τους καταβαράθρωνε πιότερο
απόκρημνες οι όχθες σκέψης
λασπωμένα ρομάντζα , σαπισμένες πόλεις
γερασμένα όνειρα που μυστικά αποδιώχνουν
κάθε αθώα στιγμή
γύρισε το άχρονο  πάνω σε άχωρο
τα χέρια μου ...ω! τα χέρια  μου ..
λογομάχησαν με ματωμένο δάκρυ
άνοιξα τα παράθυρα του κόσμου
σπάζω κλειδαριές και καμιά κόλαση
δεν αποπέμπει επίγεια απόλαυση
η έλλειψη του μέτρου και του παλμού της ψυχής
αρνούμαι να συμφιλιωθώ
ακόμα και μ αυτόν τον μικρό μου λόγο
και στέκω μικρός σιωπηλός
τρέμοντας εμπρός σας
γιατί ομονόησα με την ψυχή μου...