με μάτια φλογωμένα τρυπώ τα σκοτάδια μου
δεν θα γυρίσω ποτέ
έτσι θα συντελώ το θαύμα μου
οι νύκτες δεν έχουν προοπτική
η όραση απούσα
μονάχα μνήμες στο θαύμα του θανάτου
συνωστισμένα αισθήματα κοχλάζουν
υποσχέσεις αμαρτιών σέρνονται
η κόλαση έχει καλή πλευρά
τρέφεται με ψεύδη
όμως το σώμα μου σαν άφησα στα ριζά
κεραυνού άηχου
εισήλθα στο σώμα σου να ξεγελάσω τη ζωή
αχάρακτος δρόμος και μυρίζει πνιγηρά
ανθρώπινη σαπισμένη σάρκα
σε πολιτεία που νόσησε πριν καν γεννηθεί
οχι! δεν θα γυρίσω ποτέ
