Τέλος ...

κι ήλθε το τέλος μέσα από αθροίσεις
φοβερής  ανοικτής πληγής
πεθαίνω γαλήνια με την πίκρα να στάζει
στα έκπληκτα μάτια τ ουρανού
ξεψυχούν οι λέξεις μου σμιλεμένες
στο τελευταίο φως που σπαρταρά
καταυγάζοντας  πορφύρα αγγέλου
είναι η ώρα της Κόλασης όλα σκόρπισαν
σπάει το Σύμπαν απ τη μικρή ανασεμιά μου
κουφάρι αγέρα με πέταξε σε ματωμένο χάος
γαλήνης ψεύδος αντάρας γέννημα
δεν έχω ήχο, δεν έχω χείλη, ούτε ένα όνειρο
να κροταλίσει σε πιθανότητα
δεν έχω λέξεις , δεν έχω λέξεις ,δεν έχω λέξεις
δεν έχω δρόμο ,εδώ τερμάτισα ,εδώ σιγώ.

Της Πέτρας και Του Έρωτα

......Σταυρώνομαι στο αστέρι του Νότου.
Απλώνω τα χέρια
κι αφαιρώ το Ταλετόν απ' του κορμιού τις ανάγκες.
Ένας ολοκαίνουριος ήλιος έχει αναστείλει
ολόδικος μου και τον αποθέτω στα λόγια σου.
Ω! ύμνε της Μέμφιδας !
Στην Ερατώ σαν θα φθάσεις
άλλη πνοή δεν θά 'χω να ζήσω και να θυμηθώ.
(απόσπασμα)

Γεύση ...

κάποτε ο θεός μου εκμυστηρεύθηκε
πως λευτερώθηκε όταν αισθάνθηκε άθεος
στην αρχή θύμωσα και σίγησα
όχι αργά όμως ,
μου δόθηκαν τα πιο θαυμαστά δώρα
και μ αυτά πορεύομαι ευτυχισμένη
αφού έσπασα όλα τα καλούπια
ένα-ένα
και γεύομαι ζωή ...

Δίχως Μνήμη

δεμένη σε ξάρτι  μέρες τώρα
κατάματα σε θάνατο απρόσμενο
αλλόκοτη θάλασσα ανάβει
ανασαίνει μεσάνυκτα δίχως μνήμη
αδειάζει ήλιους απ τα σβησμένα μάτια
κι εκείνοι χάνονται με μικρό παφλασμό

σε βυθό ευτυχισμένο από αλλοτινούς καιρούς
σπασμένη ψυχή ξεστρτάτησε
σε χείλη πρόβαλε
και πώς να δαμάσεις το χορό χεριών
υφαμένων από μαύρο σύννεφο
πικρών στιγμών μύθου
σαν ανάσαινε τον τελευταίο χτύπο ζήσης
ώρα που  κωπηλάτησε σε πορφυρό ποτάμι
πάθος αζύγιαστο
σφαλίζει τα χείλη
παγωμένη στιγμή
οι συμφορές απάτριδες
μια - μια αποκρυπτογραφούνται
καμιάν αλήθεια δε θα πει μα ούτε ψεύδος
δεν ξέρει γλώσσα να ομιλεί κλεμμένο αλφάβητο δεν έχει
δεμένη σε ξάρτι αιώνες τώρα
κατάματα σε θάνατο απρόσμενο
παίζει συναρμολογώντας φθόγγους
κι ύστερα με δάκρυ φεγγαριού τους σπάζει.

Υποκρισία ...

Clément Martel

Une lectrice du @lemondefr nous envoie ce dessin après l'attaque de #Nice. Dire que l'été était arrivé...

εγώ,ως Σοφία

δεν σκοπεύω να παραστήσω τον "αναλυτή" έχω αφήσει πίσω μου -καιρό τώρα- αυτό το "'έργο" έχω άλλους δρόμους να ανοίγω τη σκέψη της ψυχής μου όμως πρέπει να βγάλουμε τις παρωπίδες και να σκεφθούμε τι γεννά αυτές τις τραγωδίες...γιατί η δράση γεννά αντίδραση...όσο αγανακτούμε στην εικόνα της επιφάνειας τόσο απομακρινόμαστε από τη ρίζα του κακού κι εγώ πάντα εκεί πηγαίνω ... στην αιτία ...

έχουν πεθάνει καιρό τώρα τα καλοκαίρια Clément .. πώς και δεν το είδες; πώς και δεν αισθάνθηκες; αισχροί υποκριτές όλοι...

Δίχως Επιστροφή

χάθηκα μέσα σε ανυπεράσπιστα ίχνη
λόγια με βιάση στενεμένα από ήχο
και πόσο πόθησα ένα χάδι σου
στοιχειωμένα όνειρα μπλέκουν
πίσω απ τα χείλη κρυμμένου ουρανού
ιερά κύματα λαβώνουν τη σάρκα μου
ξημερώνει πάντα απελπισμένη νύκτα
κι εσύ χαμένος ν' αγναντεύεις
πόθους ανέκφραστους
ένας- ένας οι δισταγμοί φονιάδες ανελέητοι
το σ' αγαπώ είναι μικρό, στεγνό
μοιάζει  κοινό κι απρόσωπο
το σ' αγαπάαω έχει αλήθεια που δονεί
κραδασμό που παραλύει ξεκαρφώνοντας
και τους επτά μεθυσμένους ήλιους
ποτίζοντας ακατάληπτα στην αρχή
μιαν αγκαλιά μικρά χαμόγελα
στα χείλη σου δεν θέλησες; δεν πρόλαβα;
εκεί ήθελα να αφήσω μια πνοή, μια νότα ζωντανή
παίρνοντας κάτι δικό σου απαλά να κουβαλώ
με κλείδωνες σε μιαν εικόνα μοναχά
τι τραγικό...
είμαι πολλές ωσάν τις λέξεις που σε τρόμαξαν
πώς να νικήσω τούτον τον θάνατο μου λες;

μα δε μ ακούς ...το ξέρω πια...

φεύγεις σε δρόμους σφαγμένους δίχως επιστροφή.

Πάντα Θα Μπορώ...

λέξεις καρφωμένες σταυρώνονται
στην άκρια μουδιασμένου νέφους
δακρυσμένα σκοτάδια κρύφτηκαν
πίσω από κραυγή θρυμματισμένη
με γυμνά χέρια σε γύρευα
σε αρχαία φεγγάρια άγονα θανατωμένα
με έπνιγες σε σιωπές ερωτευμένες
παίγχνια σε ανεκπλήρωτα όνειρα
νοιώθω το δάκρυ, νοιώθω την ανάσα σου
το θυμό, την έπαρση, τη λήθη σου
κι εκείνο το εγώ να κατευθύνει
όλα όσα μετριούνται τα ανόσια
κι εγώ δεμένη σε λεπτομέρεια
να γεννώ στο ανέφικτο το εφικτό
λιγοστεύει ο κόσμος
από κακοποιημένες αλήθειες
κατασπαράζοντας πτήσεις άγνωστες
ακατάληπτες, φιμωμένες με φόβο
ατσαλάκωτου φαίνεσθαι
βάναυσα με σταύρωνες  μα έμεινα
στην άκρια του αύριο
αδιαπραγμάτευτη πάντα
ναι! γιατί  πάντα θα μπορώ
να γεννώ στο ανέφικτο το εφικτό.

Μονάχα Αυτό...

ανοίγει η πύλη του άχωρου και άχρονου παρόντος
διστάζω...
ακόμα κουβαλώ μιαν άνοιξη
που ποτέ δεν πόθησα...
λατρεύω τα μεστά καλοκαίρια ...
λύνω εικόνες και ρέω
όλο ρέω πάνω στου κύματος
τον πρώτο παφλασμό...
όποιος δε είδε αυτήν την πύλη
δε πρόλαβε ποτέ το πρόσωπο της ζωής
εισέρχομαι μονίμως εξερχομένη ...
μα δεν εξαγνίζομαι
δεν είναι ποτέ αυτός ο σκοπός
μια μνήμη  ζώσα να σώζω κάθε φορά
μονάχα αυτό....

Σε Ώρα Πρώτη ...

γεμάτη αρμύρα η ματιά
ανεμίζει στο ανέφικτο
σαν εισήλθε και το κατακτά
ούτε ένας δεν κατάλαβε
την τόση μεγάλη νίκη της
ούτε ένας δεν είδε αυτή τη ματιά
τη γεμάτη βάθη,γνώση κι επίγνωση
όλους τους χειμώνες
σαν άδειαζε από μέσα της
μπρος στα γυμνά της πόδια
που πάψαν ν' αγγίζουν γης
απ τα κομμένα χέρια της
γεννήθηκαν πουλιά  βαπτισμένα
στα άηχα λόγια της
σε ώρα πρώτη και ο χρόνος στο διηνεκές 

Ως να Νικήσω την Αναμονή...

σφάλισαν τα χείλη

κουρασμένη ματιά

κι η καρδιά φάρος σβηστός 

διεγράφησαν ναυάγια 

το ένα πίσω απ τ άλλο

στα μάτια κύλησαν 

ερωτηματικά στραγγαλισμένα 

μέρες φονιάδες 

έρημων καλοκαιριών 

φυτρώνουν μέσα στις φούχτες μου 

τις γιομάτες αρμύρα άλλων καιρών

δρόμοι ιδρωμένοι 

ξεσχίζουν μονολογώντας 

πόλεις ερείπια διψασμένα 

το νοιώθω ,το ξέρω

το άλλο καλοκαίρι δε θα μέ 'βρει

ξεχασμένα ποτάμια βουίζουν ανελέητα

ποτισμένα ματωμένες απουσίες 

κι όλο με ζυγώνει άγονη θλίψη

απομεινάρι επιθυμιών 

σε κάτοπτρα παράθυρα που χάσκουν

σκοτάδια μέρας ανήλιαγης 

μικρό βήμα γιομάτο δισταγμό χέρι

ως να νικήσω την αναμονή .

Είναι Φορές ....

είναι φορές που οι λέξεις αρνούνται
να μιλήσουν
είναι φορές που οι λέξεις
ματωμένες στέκουν παντελώς ανίκανες
ν' αποκτήσουν σχήμα
είναι φορές που οι λέξεις
τόσα φορτώνονται που διαλύονται
εκεί στην άκρια των χειλιών
και πνίγονται σε μια σταγόνα δακρύων
είναι φορές που οι λέξεις παραλύουν
και χύνονται άψυχες στης ψυχής
τα πιο σκοτεινά μονοπάτια
τότε είναι που βαπτίζω θαύματα
στης κόλασης τα βάθη.

Πνίγηκε η Θάλασσα σε...Ωκεανούς ...

πεινούσε η Νύκτα για αγγίγματα
σε στέρεο αγέρα μ' αντάμωσες
με χέρια στεγνά σπασμένα φτερά
και με κράτησες μέσα σε φλόγα
δαγκώνω ανάσα και χύνονται
όλα τα σύμφωνα
μες σε σκοτάδι που έλαμψε
ραγίζει η σάρκα μου πάνω σου
ραγίζεις κι εσύ με σκοτεινιά στο βλέμμα
και γελώ να πιείς μες σε παλίρροιες
και κλαίω να ιδρώσει το κύμα
αιφνιδιασμένα αισθήματα
κι η γεύση της αρμύρας σου να με τρελαίνει
δίχως πυξίδα
όπου μ οδήγησες ήλθα
κι ήσουν πάντα εκεί
έτοιμος σε ναυάγια λέξεων
κι όλα τα κύματα που πάνω μας  έσπασαν
στο μακρύ ταξίδι μαζί σου
και μεταβλήθηκε η πλάση ολάκερη
καθώς πνίγηκε η θάλασσα μες τους ωκεανούς μας.