Μονάχα Μια

ανοίγει η πύλη
του άχωρου και άχρονου παρόντος
διστάζω
ακόμα κουβαλώ μιαν άνοιξη
που ποτέ δεν πόθησα
λατρεύω τα μεστά καλοκαίρια
λύνω εικόνες και ρέω
όλο ρέω πάνω στου κύματος
τον πρώτο παφλασμό
όποιος δεν είδε αυτήν την πύλη
δεν πρόλαβε ποτέ
το πρόσωπο της ζωής
εισέρχομαι μονίμως εξερχομένη
μα δεν εξαγνίζομαι
δεν είναι ποτέ αυτός ο σκοπός
μια μνήμη ζώσα
να σώζω κάθε φορά
μονάχα μια.

Eν Οίδα Ο,τι Ουδέν Οίδα

Η ακοή έχει όραση
μα και η όραση έχει ακοή
η κατάκτηση αυτή δεν αναλύεται
και σαφώς δεν επιδεικνύεται. 

Θολή Ανάμνηση

κάθε πρωί έσπαζε τον ήχο
τα δειλινά έσβηνε
σκληρές γραμμές ανάμνησης
δεν ήθελε να αισθάνεται ξένες διαδρομές
στη φλεγόμενη σάρκα της
δεν φυλάκιζε αναμνήσεις
καθώς συνθλιβόταν
πάνω σε αγέννητους ήχους
τις νύκτες ρωτούσε αν είμαι φως ή νερό
μα το νερό είναι φως
κι εγώ ένα ανεπαίσθητο χάδι
με τα χείλη- έλεγε- δε γεύομαι
μόνο με της σάρκας
τα ξεσχισμένα κομμάτια
τύλιγε όλου του κόσμου τα πάθη
με αυτά γεννούσε στίγματα,ήχους και ρότα
κι ο λόγος που δεν έγινε λόγος
κι ο φόβος που δεν απέκτησε πρόσωπο
φώναξε ανάμεσα σε νυκτωμένα πέλαγα
μη με κοιτάζεις ω! ναι! μη με κοιτάζεις
σαν αναδύομαι σε άδειες ώρες
έχει ανείπωτη πίκρα η αρμύρα
σαν αναγεννιέται ξανά και ξανά
σε ματωμένα φιλιά
είναι πολύς ο καιρός που φυλακίστηκε
σε υδάτινο κύκλο
τίποτα δεν απέμεινε
μονάχα  η θολή  ανάμνηση.

Είναι Άσκοπο

είναι άσκοπο να σου εξηγώ
πως έχασα κάθε ικανότητα να μιλώ
την ώρα που κατακαιόμενη
βγαίνοντας απ την καταπακτή του ωτός
νίκησα τη βαρύτητα ως στάχτη,
ως ανάσα, ως κληρονόμος
ήχων πολλών κι απροστάτευτων.

Πως με θωρείς
και πεθαίνω στα χέρια σου
πως με κρατάς κι ανασαίνω
γλιστρώ ανάμεσα απ τα βλέφαρά σου
χύνομαι σε λέξεις αγέννητες
Εκείνες... ω! εκείνες
αναδιπλώνονται και
καρφώνονται πάνω μου
σαν μεθυσμένα δευτερόλεπτα.

Δεν.....

Δεν κάναμε ούτε ένα βήμα εμπρός, δεν κάναμε. Σύνεργα τρόμου είναι τα όπλα, κι εκείνος που έμαθε
τον λόγο να τηρεί τ΄απεχθάνεται.Δεν είναι εργαλεία συνετών ανθρώπων.Με το να δοξάζεις μια νίκη
θριαμβολογείς για ένα φονικό.
Υποφέρει ο λαός, γιατί μια φούχτα ισχυρών κλέβει το μόχθο του. Έλεγε ο Λάο Τσε που έζησε τον 5ο-6ο πχ αιώνα, ο,τι η εξέγερση γίνεται, επειδή η εξουσία κατέστη αφόρητη.
Έτσι γι αυτό θα ξαναπώ ούτε ένα βήμα δεν κάναμε εμπρός . Μας δέρνει ένα πάθος ουτοπικό, αφού
τίποτα δεν ήλθε με χαμόγελο θριαμβικό, να μαρτυρήσει μια λευτεριά που δεν κατακτήθηκε,δίχως οι τύψεις να μας τυραγνούν. Οι... ισχυροί  ντυμένοι με πορφύρα απ' του δικού μας αγώνα το αίμα μας
έζωσαν απειλητικά και καταγίνονται με την πραγμάτωση της εκπόρνευσής μας. Εμείς ενδίδουμε και
εκπορνευόμαστε ολοένα και περισσότερο καθημερινά... θέλει να συνειδητοποιήσουμε σε ποια αλήθεια θα στραφούμε.
Το σίγουρο είναι πως η αλήθεια φοβίζει και πονά γιατί κάτοπτρο γίνεται και δεν θέλουμε να βλέπουμε την εκπορνευμένη μας ζωή...

Θυμάσαι;

θυμάσαι εκείνη τη μέρα
τη γεμάτη αρνήσεις
τότε που με σπασμένα χέρια
άδραξες  δυο ματωμένα κλειδιά
ξεκλείδωσες ρυτιδωμένα φθινόπωρα
ξορκίζοντας το φόβο μες σε θυμό
παγωμένα φεγγάρια έσταζαν θάνατο

θυμάσαι εκείνη τη μέρα που στραγγάλισες
τις ώρες τη μια μετά την άλλη και
ω! σαν γεύθηκες το αίμα τους
πλανεμένα σίγησες κι η οδύνη πήρε έκταση
ανάγλυφα νερά, χαμένο φως κρυμμένο
σε άλλους ορίζοντες μυστικούς

κατέβηκαν νύκτες κρυστάλλινες
οι βαπτισμένες σε νόθο παραλήρημα
μην τις κοιτάξεις, σου φώναξα, μα δεν άκουγες
και μπήκες απ την σπασμένη πύλη
σε εγκατελειμένους εφιάλτες
σκλαβωμένου πόνου πανάρχαιου

θυμάσαι εκείνη τη νύκτα την παγωμένη κι άλαλη
που παρέδωσες κάθε ελευθερία και ...
ω! πως ξεσχίστηκες δίχως ίχνος εξουσίας
σε μιαν έρημο ατέρμονη σαν επέλεξες
να παραδοθείς σε κάθε είδους θάνατο.

City - Am Fenster [ Berlin, Waldbühne 16. Mai 1996 ] STEREO HD

Φευγαλέοι Αντίπαλοι

φευγαλέοι αντίπαλοι τα κάτοπτρα
σύμπαντος υπερσύμπαντος
με σπασμένους λώρους δίχως ψιθύρους
να μαρτυρούν του αντισύμπαντος
ανυπότακτες στοιχειωμένες ροές
διαβήκαν το πέμπτο βουνό το διάτρητο
λυγμών βυθισμένων ψυχών δίχως σκιές
σβήνω τα μάτια να δω τα χρώματα να διασχίζουν
του χάους τα σπλάχνα
κόσμοι αφανείς
μα γεμάτοι ζωή ζώσα κτισμένη
από χέρια
διόλου αληθινά
περπατημένοι απάτητοι
παραδομένη ζωή ακίνδυνη
η γεννημένη από κινδύνους
κι όλο πηγαίνω -έλεγε- διάφανος
προς τον άγραφο προορισμό μου
κι άναβαν στα μάτια του φωτιές ανέγγιχτες
ήλιοι περίλαμπροι οι πλασμένοι από λύτρωση.

Άλλο ελευθερία κι άλλο ελευθεριότητα...
για να μην χάνουμε τον βηματισμό μας ...

Να Ξανά Έρθεις...

πικρά όρια και πάθη αήττητα
τίποτα οικείο να τρομάζει
τα ακίνητα βλέφαρα τα βυθισμένα
σε αποξεχασμένες εμμονές
μυστικές θωπείες θρέφουν αίμα
ανθρωπίνων μορφών ακατοίκητων
και η φαντασία με πληγές άνομες
τρέμει σε όχθες  άγνωστες απάτητες
φρικτό μαχαίρι ταλαντεύεται σε αισθήσεις
μιας σταλαγματιάς σιωπής σε στάχτες
που χορεύουν σ ακροδάκτυλα νεκρωμένα
πότε έκλεψε ο χρόνος μιαν αρχή
κι η γης συθέμελα αντάριασε σε μεθυσμένα σκότη
και ουρλιάζουν ξεγυμνωμένες φλέβες
σαν τυλίγονται φονικά γύρω απ του  σύμπαντος
το ακάλυπτο στήθος;
να ξανά έρθεις να πίνεις ήχο απ τα ξεσχισμένα μου χείλη
κι ας μην ξεδίψασες ποτέ...