του άχωρου και άχρονου παρόντος
διστάζω
ακόμα κουβαλώ μιαν άνοιξη
που ποτέ δεν πόθησα
λατρεύω τα μεστά καλοκαίρια
λύνω εικόνες και ρέω
όλο ρέω πάνω στου κύματος
τον πρώτο παφλασμό
όποιος δεν είδε αυτήν την πύλη
δεν πρόλαβε ποτέ
το πρόσωπο της ζωής
εισέρχομαι μονίμως εξερχομένη
μα δεν εξαγνίζομαι
δεν είναι ποτέ αυτός ο σκοπός
μια μνήμη ζώσα
να σώζω κάθε φορά
μονάχα μια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου