Θολή Ανάμνηση

κάθε πρωί έσπαζε τον ήχο
τα δειλινά έσβηνε
σκληρές γραμμές ανάμνησης
δεν ήθελε να αισθάνεται ξένες διαδρομές
στη φλεγόμενη σάρκα της
δεν φυλάκιζε αναμνήσεις
καθώς συνθλιβόταν
πάνω σε αγέννητους ήχους
τις νύκτες ρωτούσε αν είμαι φως ή νερό
μα το νερό είναι φως
κι εγώ ένα ανεπαίσθητο χάδι
με τα χείλη- έλεγε- δε γεύομαι
μόνο με της σάρκας
τα ξεσχισμένα κομμάτια
τύλιγε όλου του κόσμου τα πάθη
με αυτά γεννούσε στίγματα,ήχους και ρότα
κι ο λόγος που δεν έγινε λόγος
κι ο φόβος που δεν απέκτησε πρόσωπο
φώναξε ανάμεσα σε νυκτωμένα πέλαγα
μη με κοιτάζεις ω! ναι! μη με κοιτάζεις
σαν αναδύομαι σε άδειες ώρες
έχει ανείπωτη πίκρα η αρμύρα
σαν αναγεννιέται ξανά και ξανά
σε ματωμένα φιλιά
είναι πολύς ο καιρός που φυλακίστηκε
σε υδάτινο κύκλο
τίποτα δεν απέμεινε
μονάχα  η θολή  ανάμνηση.