τίποτα οικείο να τρομάζει
τα ακίνητα βλέφαρα τα βυθισμένα
σε αποξεχασμένες εμμονές
μυστικές θωπείες θρέφουν αίμα
ανθρωπίνων μορφών ακατοίκητων
και η φαντασία με πληγές άνομες
τρέμει σε όχθες άγνωστες απάτητες
φρικτό μαχαίρι ταλαντεύεται σε αισθήσεις
μιας σταλαγματιάς σιωπής σε στάχτες
που χορεύουν σ ακροδάκτυλα νεκρωμένα
πότε έκλεψε ο χρόνος μιαν αρχή
κι η γης συθέμελα αντάριασε σε μεθυσμένα σκότη
και ουρλιάζουν ξεγυμνωμένες φλέβες
σαν τυλίγονται φονικά γύρω απ του σύμπαντος
το ακάλυπτο στήθος;
να ξανά έρθεις να πίνεις ήχο απ τα ξεσχισμένα μου χείλη
κι ας μην ξεδίψασες ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου