Σε Πλάνη Πόρνες Γυρίζουν τον Καιρό

Με τα δάκτυλα
καρφώνω λέξεις άηχες
φονεύω ήλιους κι ύστερα,
ύστερα γδύνω θεό άπιστο
μικρά οργισμένα μεσημέρια
ψάχνουν ζητιάνους
κυνηγημένους
από ασύντακτο αίμα υπομονής
δε συμφωνείς μα δε με νοιάζει
καθόλου δε με νοιάζει
ζέχνουν οι συμφωνίες θάνατο
οράματα σπαρμένα
σε χείλη άγονα, στεγνά
που δε γεύτηκαν πίκρα καυτής αρμύρας
φερμένη από τόπο μακρινό
όπου δεν άντεξαν οι άνθρωποι
πόρνες γυρίζουν τον καιρό
κι όποιο τραγούδι αρχινούν
σπαράζει η γης και λυγμικά το ενταφιάζει
στο χάος της ψυχής δεν χάνεσαι
αν λησμονημένος περιπλανήσεις κάνεις
με τα δάκτυλα καρφώνω λέξεις άηχες
να μην βρυχάται ο καημός
εκείνων που δεν βρήκαν ουρανό
και σαν τρικλίζοντας κατρακυλούν
η μέθη με απελπισμένη κίνηση τους πλάνεψε
και χάθηκαν σε πτήση χαμηλή
τη μυστική πύλη αγνοούσαν κι έτσι παρέμεινε
ερμητικά κλειστή...