Φαιδρά και Τραγικά

Είναι γεγονός -δυστυχώς- και το έχω ξαναπεί,

ο,τι η τεχνολογική εξέλιξη είναι σε πλήρη αντιδιαστολή

με την του ανθρώπου...

Δεν είναι να απορείς για την κατάπτωση 

και την απουσία αξιών... 

Βλέπεις η γνώση, ως Γνώση, αν δεν χρησιμοποιείται 

για την εσωτερική ανάπτυξη είναι άχρηστη...

αν δεν σε βοηθά να δομηθείς, να έχεις "τρόπους"...

Έτσι καταλήξαμε να έχουμε πληθώρα πτυχιούχων 

και σοβαρό έλλειμμα επιστημόνων...

Πολλά τα προσωπεία και ανείπωτη η αγωνία

να αποδείξουμε μιαν ταυτότητα που δεν έχουμε 

και εναγωνίως να αναζητάμε την αποδοχή...

΄Επεα Πτερόεντα...

η Δημοκρατία εγκαθιδρύεται από ελεύθερους ανθρώπους
Ελεύθερος είναι αυτός που νίκησε τα πάθη του
ασήκωτη που είναι η Ελευθερία....

Της Πέτρας και του Έρωτα (Δ)

Στου κορμιού μου
                      τις υγρές διαδρομές
αποθέτεις όστρακα φυλακισμένα
                      σε αθάνατο φως
Με το χέρι σου απαλά
                       διαγράφεις εντός μου κύκλους
στων ήλιων μου τα λαύρα λόγια
Με φυλάκισες στ' ουρανού την λυπημένη αγκάλη
Μέθυσα στη σκοτεινιά
                       ενός πόνου πρωτόγνωρου
Καλώ απελπισμένα το όνομά σου
Χύνομαι με ιλιγγιώδη ταχύτητα
                        σ' ενός στίχου τη λυτρωτική
                                                     άπιαστη
μα ταυτόχρονα απτή μαρτυρία
                        Προσφέρω σπονδή
Τα κατακρεουργημένα μέλη μου
                       Α ν θ ί ζ ο υ ν
Μυριάδες αστέρια με φίλησαν
Πώς νάναι αλήθεια το δικό σου το φώς;
Ηχος ,εικόνα , συναίσθημα
                        ή μήπως ένα απόκτημα
                         ιερό όσο βέβηλο
αρπαγμένο απ' το τίποτα;
Τα μάτια σου με μετάξια
                         σβήνουν τους φόβους μου
γεννούν την επιθυμία
                         μιάς παρθένας πορείας
μυστικής μα
                         τόσο βασανιστικά κραυγαλέας
Είμαστε αθώοι και ένοχοι
Σε βέβηλη πόλη άνθισε η ζωή
                         εμείς τη στραγγαλίσαμε
Στου κορμιού μου τις υγρές διαδρομές
                         σ' αναζητώ την πρώτη ώρα
στον έσχατο χρόνο.

Της Πέτρας και του Έρωτα

Αφού δεν έχω πατρίδα
                τ' ονείρου τα παραθύρια
με καλούν ορθάνοικτα
Οι συλλαβές άγνωστες σε μια γλώσσα
                                               αγέννητη
ξεπηδούν από θαλασσί
Ο μα-ί-στρος
                 ψίθυρος ξετυλίγει θύμησες
Ελαφρά
ο κυματισμός του φωτός ανοίγεται
                                           διάπλατα
Αποκάλυψη Μία
                    και στις επτά κλίμακες
                                 ανασαίνεις αρμύρα
Μεστός λόγος
              ποτισμένος με την οσμή του θανάτου
Αναδύεται
                η φλόγα της οργής
                Μες στο γλυκό λίκνο του απογεύματος
Με παίρνεις μαζί σου
                                   και
                          τυλιγμένοι στο μαβί
ανασαίνουμε τον έρωτα
                            το μέγα μυστικό τραγούδι
Λυγερή κίνηση και
στων ματιών σου
                          τα πυκνά σκοτάδια
αναγνώρισα του πάθους τα παράπονα
Το μεσονύκτι
                    που οι θύμησες θεριεύουν
                                             λυτρωτικά
του φωτός η μυστική στιγμή
                                             αποκαλύπτει
το αρχαίο μύρο της άνοιξης
Σύνθετη νηνεμία
                         και οι ελπίδες πεθαίνουν
                                  αργά στο μαβί
Αφού δεν έχω πατρίδα
                        άνοιξε τους μυστικούς δαιδάλους
Λαβωμένη του μετώπου η όραση
                        χαράζει στο μπλε
                                    το όνειρο με οδύνη 

Ακόρεστη δίψα...

Συγχωνεύθηκα με τη σκόνη
'κείνου που έρχεται...
σκοτάδι στο σκοτάδι
πέρασα στην αντίπερα
εκεί που τα πήλινα κανάτια
είναι άπλαστα και κραυγάζουν,
πως γη και ουρανός είναι άσπλαχνοι...
κι εγώ που δεν ήξερα την όραση
έπλαθα με τα σκοτάδια χρώματα
που με μιας ζωντάνευαν
και με χέρια ακάματα
πήρα τους ήχους
και πάνω στο στέρνο της γης
χάραζα ονόματα αγέννητα
αυτός θα είναι ο δρόμος μου
μονάχα αυτός
από τότε πλάθω πήλινα κανάτια
γιατί ακόρεστη δίψα με τυραννά.

Κύτταρο στο Κύτταρο...

τα ορώμενα σε στάχτες θεμελιώνονται
πλέκουν τα δάκτυλα γιοφύρια
να διαβούν ξεχασμένοι αποχωρισμοί
λέξεις σε ίλιγγο ωριμότητας δίχως λογισμό
γυμνές με χαμηλωμένα μάτια
ριγούν τα σκοτάδια από αλαζονεία
θανάτου ακάλεστου
κι εγώ
να θεμελιώνω φως σμίγοντας με αίμα
σπάταλα πλημμυρίζει η σιωπή
αξεδιάλυτος ο κόσμος και ο θρήνος
σε στενή αγκαλιά ύπνου μ
ε λίκνισμα λησμονιάς
εκείνη η πέτρα η πυρωμένη από αρμύρα
τρικυμισμένης θάλασσας μετρά τις απουσίες

τελετουργεί πάνω σε ναρκωμένη υπομονή 

αρχαίος ρυθμός συνέρημος προσδοκίας

ανθρωπίνου αγγίγματος 

σε χαμένο προσανατολισμό

τα ορώμενα σε στάχτες θεμελιώνονται

μα είναι αόρατη η ψυχή του κόσμου 

σαν κτίζει με  βαρύ ρυθμό της απλότητας αλήθεια.

Πρώτη Ηλιαχτίδα

γονατίζω στο πρώτο αμάρτημα
καλοκαιριού που διασκέδαζε
εξουθενωμένο από λέξεις λησμονημένες
δεν εκλιπαρώ το παιδί που δεν άντεξε
καμιάν ανάσταση και μεταναστεύει
αναζητώντας τις λέξεις που σαβανώθηκαν
αφρόντιστες τόσο, πονεμένες να σαρκωθούν
χαμηλή πτήση αθώες και πάλι, κρατούν ζωή
σφαλιγμένη σε νότες με νόηση αρχαίου σπέρματος
ραγίζει ήχος αξόδευτος και ματαιοπονώ
ο,τι θα ενδυθεί την εγκαρτέρηση
τα βράδια αναρωτιέμαι συχνά
γιατί φαντάζει αήττητη η δυστυχία
πώς θα ξεντυθεί το σώμα να λουσθεί ολόκληρη η ψυχή,
ηδονή ως να χορτάσει απ την πρώτη ηλιαχτίδα

Ψυχορραγεί η Νύκτα

ψυχορραγεί η Νύκτα
σε προσπάθεια καταδίκη
καρφώθηκε η σιωπή σε σύμφωνα
σέρνεται σε ερείπια
πεθαίνω σπάνια
λυπήθηκα τα ανθεκτικά φέρετρα
θρυμματισμένος ουρανός
ανάμεσα σε πόδια με εύκολες εξάψεις 

από υπερωρίες καταστροφών

και η ελπίδα να χύνεται ανάμεσα σε φωνήεντα
αρχαίους προφήτες  καλείς
μέσα σε πυκνό σκοτάδι
με την απώλεια πολλαπλούς φόνους να εκτελεί
πληγώθηκαν οι δρόμοι από βροχή
άδεια κρανία στα σχοινιά της κρέμασε
βλέπω κι ας μην ξημέρωσε ποτέ
γεμάτες πανικό πληγές ως τιμαλφή εσώθησαν
οι υποκρισίες χάσαν τη δύναμη
να σπιλώνουν αγνότητα μικρής ευτυχίας
ψυχορραγεί η Νύκτα
ύποπτη ελπίδα την εξαπάτησε
πεθαίνω σπάνια
ζω στη μοναξιά απάτριδος με γνώση

όψιμης μέθης από την αφθονία Σύμπαντος 

ρημαγμένη περιπέτεια 

που δε λέει να ξεκολλήσει απ τη λάσπη.

Τάδε Έφη ...Μπέρτολτ Μπρεχτ

"Σύμφωνοι ο,τι όλα θα αλλάξουν
ο κόσμος και η ανθρωπότητα
και προπαντός
η αταξία των ανθρωπίνων τάξεων
Κι όταν θα έχετε καλυτερέψει τον κόσμο
να συνεχίσετε να τον καλυτερεύετε
αυτόν τον καλύτερο κόσμο
Συμπληρώστε κι άλλο την συμπληρωμένη αλήθεια
Κι αν συμπληρώνοντας την αλήθεια
αλλάξατε την ανθρωπότητα
λοιπόν, αλλάξτε κι άλλο την αλλαγμένη ανθρωπότητα".
Μπ . Μπρεχτ.