τις υγρές διαδρομές
αποθέτεις όστρακα φυλακισμένα
σε αθάνατο φως
Με το χέρι σου απαλά
διαγράφεις εντός μου κύκλους
στων ήλιων μου τα λαύρα λόγια
Με φυλάκισες στ' ουρανού την λυπημένη αγκάλη
Μέθυσα στη σκοτεινιά
ενός πόνου πρωτόγνωρου
Καλώ απελπισμένα το όνομά σου
Χύνομαι με ιλιγγιώδη ταχύτητα
σ' ενός στίχου τη λυτρωτική
άπιαστη
μα ταυτόχρονα απτή μαρτυρία
Προσφέρω σπονδή
Τα κατακρεουργημένα μέλη μου
Α ν θ ί ζ ο υ ν
Μυριάδες αστέρια με φίλησαν
Πώς νάναι αλήθεια το δικό σου το φώς;
Ηχος ,εικόνα , συναίσθημα
ή μήπως ένα απόκτημα
ιερό όσο βέβηλο
αρπαγμένο απ' το τίποτα;
Τα μάτια σου με μετάξια
σβήνουν τους φόβους μου
γεννούν την επιθυμία
μιάς παρθένας πορείας
μυστικής μα
τόσο βασανιστικά κραυγαλέας
Είμαστε αθώοι και ένοχοι
Σε βέβηλη πόλη άνθισε η ζωή
εμείς τη στραγγαλίσαμε
Στου κορμιού μου τις υγρές διαδρομές
σ' αναζητώ την πρώτη ώρα
στον έσχατο χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου