'κείνου που έρχεται...
σκοτάδι στο σκοτάδι
πέρασα στην αντίπερα
εκεί που τα πήλινα κανάτια
είναι άπλαστα και κραυγάζουν,
πως γη και ουρανός είναι άσπλαχνοι...
κι εγώ που δεν ήξερα την όραση
έπλαθα με τα σκοτάδια χρώματα
που με μιας ζωντάνευαν
και με χέρια ακάματα
πήρα τους ήχους
και πάνω στο στέρνο της γης
χάραζα ονόματα αγέννητα
αυτός θα είναι ο δρόμος μου
μονάχα αυτός
από τότε πλάθω πήλινα κανάτια
γιατί ακόρεστη δίψα με τυραννά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου