πλέκουν τα δάκτυλα γιοφύρια
να διαβούν ξεχασμένοι αποχωρισμοί
λέξεις σε ίλιγγο ωριμότητας δίχως λογισμό
γυμνές με χαμηλωμένα μάτια
ριγούν τα σκοτάδια από αλαζονεία
θανάτου ακάλεστου
κι εγώ
να θεμελιώνω φως σμίγοντας με αίμα
σπάταλα πλημμυρίζει η σιωπή
αξεδιάλυτος ο κόσμος και ο θρήνος
σε στενή αγκαλιά ύπνου μ
ε λίκνισμα λησμονιάς
εκείνη η πέτρα η πυρωμένη από αρμύρα
τρικυμισμένης θάλασσας μετρά τις απουσίες
τελετουργεί πάνω σε ναρκωμένη υπομονή
αρχαίος ρυθμός συνέρημος προσδοκίας
ανθρωπίνου αγγίγματος
σε χαμένο προσανατολισμό
τα ορώμενα σε στάχτες θεμελιώνονται
μα είναι αόρατη η ψυχή του κόσμου
σαν κτίζει με βαρύ ρυθμό της απλότητας αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου