Ουδέ Μόριο Κόκκου της Άμμου

      Απ την κλεψύδρα γλίστρησε ένας κόκκος άμμου.Το σύμπαν έμεινε ασάλευτο...
Εμείς ουδέ μόριο κόκκου της άμμου και πόσο μεγενθήναμε το τίποτα....Θαρρείς και κυριαρχούμε  στο άπαν....Χαιρόμαστε, γιορτάζουμε, ελπίζουμε, πενθούμε ενίοτε, δημιουργήσαμε ορίζοντες ,κατοικίσαμε σε ανέμους ,εξουσιάσαμε αισθήματα, αμαρτήσαμε ,εξηλεωθήκαμε και τούμπαλιν.... Όλα μέσα σ έναν κόκκο άμμου ουδέ μόριο του κόκκου  της άμμου η ύπαρξή μας , ντυμένοι ανθρώπινο βάρος γράφουμε πάνω σε κενό... Όλα σε μεγέθυνση ....κι ο πόνος κι η χαρά κι οι αγάπες και τα μίση και τα πάθη μας.... Απόψε πάλι σαστισμένη θα σταθώ στην απληστία ενός κόσμου που μίσησε την αλήθεια και πλάστηκε στις αλήθειες φρικτού ψεύδους .
       Αυτόν τον κόκκο της άμμου που γλιστρά ρυθμικά απ την κλεψύδρα τον είπατε χρόνο, έτος ....
Το σύμπαν μένει πάντα ασάλευτο στο γεγονός αλλά οι άνθρωποι μεθυσμένοι στο μάταιο απ τη ματαιότητα θορυβούν.
Να γίνουμε Άνθρωποι θα ευχηθώ κι ας είναι γοργό το πέρασμα του ανέμου ,Τίποτα δε χάνεται ποτέ....κι ο,τι είναι μαγικό καθίσταται αθάνατο... Των ερώτων μου όλων πικρή η αλήθεια ,μεγάλη η δύναμη. Σαν θέλεις να χαθείς δεν θα γλιτώσεις σαν θες να σωθείς όμως κοίταξε μέσα σου βαθιά όσο και να πονέσεις μη διστάσεις κάνε τις ανατροπές ! Τόλμη θέλει....

Καλαντίζοντας

     Μέρες γιορτινές ,χαρούμενες ,αναδύεται τόσο έντονα  η παιδικότητά μας ....
Λαμπιόνια, δώρα, μουσικές,χαρούμενες παιδικές φωνές, ενθουσιασμός ....
Λάμπουν τα μάτια ,τα πρόσωπα φωτεινά σκορπίζουν χαμόγελα.
Παντού ακούγονται ευχές...
Καλοπροαίρετες,,τυπικές μάλλον,-έτσι είθισται  άλλως τε - και τίποτα δε σκιάζει τις ψυχές μας ....
Όλοι μέσα σε ένδυμα αγάπης σφιχτοδεμένοι,πορεύονται προς  την αποκορύφωση  των εορτών....
    Πόσο ψεύτες είμαστε, πόσο υποκριτές , εγωιστές... τρομάζω.
Γύρω μας πόνος ,πείνα κρύο,απόγνωση, εγκατάλειψη , μοναξιά .
Μα κανείς δε τα βλέπει θαμπωμένος απ την παράσταση που δίνουμε.
     Τι άνθρωποι είμαστε; Πού στοχεύουμε; Τι οράματα πλάσαμε;
Θα σβήσουν τα φώτα ,θα αδειάσει η σκηνή, η πλατεία παγωμένη κι έρημη θα μας ξυπνήσει με μια γροθιά που δεν την περιμένουμε ...
     Το ίδιο πάντα .
Μα γιατί;
Η ζωή- έχω ξαναπεί- είναι δώρο όταν  ανακαλύπτεις το λόγο για τον οποίο σου δόθηκε.
Θεός γεννάται!!!!! Και σε σένα Θεέ  μου ατενίζω τους Θεούς όλους και τις αναρίθμητες ποικιλίες όλων των πλασμάτων.Ρουφώ άπληστα την ανάγκη να μετοικήσω στην αστραπή που με βάπτισες.
Έτσι τρέφεται η ψυχή και δροσίζεται ο νους .Πεθαίνουν οι θεοί άραγε;
Καλά Χριστούγεννα με συνείδηση σε όλους σας για το αναίτιο καλό !!

Άλλη Διάσταση

Οι εικόνες των ήχων
σπάζοντας τη συνειδητότητα και
μπαίνοντας στην αθάνατη εμπιστοσύνη
σε νόμους αόρατους
ανοίγει άλλες διαστάσεις
σε βαπτίζει εκείνη την αστραπιαία στιγμή
μύστη του μεγάλου θαύματος

Αν...

κι αν η ζωή δεν είναι ένα παγχνίδι  με το θάνατο
σε κάθε κτύπο της καρδιάς, τι είναι τότε;
αν ο θάνατος δεν είναι ο διεκδικητής της ζωής
τι είναι;
η ζωή και ο θάνατος είναι σε μια διαρκή ερωτική συνεύρεση.
Όποιος δεν δύναται να το κατανοεί , είναι ο μέγας χαμένος
στα πιο μπερδεμένα δευτερόλεπτα ....

Ρ

ει γαρ ο χρόνος και ουκ εκδέχεται
τον βραδύνοντα... έτσι είπες
αλλά τι κι αν φεύγει,
πάρε τα δώρα που αφήνει πίσω του,
έτσι τον κερδίζεις ...

Δίχρονα

Τον πλήγωναν πάντα
εκείνα τα δίχρονα φωνήεντα
χάραζαν στη σάρκα του ματωμένα στίγματα
χανόταν σε πυκνό δάσος κι αγνάντευε
απ το ξέφωτο μικρές παλίρροιες
από θάλασσα πηκτή σαν την νύκτα
στα χέρια του τα ραγισμένα
κρατούσε φυσαρμόνικα την έφερνε στα χείλη
φυσούσε όνειρα κι εκείνα
έφευγαν πάντα πάνω απ τις φυλλωσιές
και μπλέκονταν με ερωτευμένα φεγγάρια
την μουσική δεν την άκουσε ποτέ
την ρουφούσαν οι πόροι της σάρκας του
έσπαζε σε μυριάδες μόρια και παλλόταν
από την εσωτερική εκείνη δόνηση
που καταγράφει τα μυστήρια
αγκαλιάς μεθυσμένου αγέρα
κάθε νυχτιά χαμένος σε δάση δύσβατα
με το πρώτο φως της μέρας
δίπλα στα βράχια να ξεπλένει
όλα τα σημάδια από μικρά αγάλματα
που δεν συνεννοήθηκαν κι ούτε απαντήθηκαν
με τα μοναχικά καλοκαίρια
πόσο τον πονούσαν εκείνα τα δίχρονα φωνήεντα
κι ας έγερνε κάτω από περισπωμένη....

Απ τη Γέννηση ως το Έγινα ....

Από τη Γέννηση ως το Έγινα χάος
Εισχώρησαν στους πόρους μου φόβοι,
αμφιβολίες, εικόνες , πρέπει άπρεπα
ρουφούσαν την πνοή μου
αντάριαζε το αίμα μου
κι έγινα αμφισβήτηση ,
άρνηση
ήλθε ο Κάλβος και είπε
Αρετή και Τόλμη θέλει η Ελευθερία
γιατί τούτη πτέρωσε τον Ίκαρο
και άδειαζα ολοένα άδειαζα
αναζητώντας του στίγματός μου
πορεία πρωτόγεννη βαριά ωσάν την Τόλμη
λεύτερος να γινώ από απολευτερομένος
κύλησαν αιώνες με τα χέρια στεγνά
τη ματιά εκπαιδευμένη να μην κοιτά
να παρατηρεί το μέγα θαύμα
των μικρών
ιερών στιγμών που με διαγράφουν 
δεν ξέρω αν έχω όνομα πια
η μορφή μιας ζωής με χάραξε
η φωνή μου έσβησε  μες σε θανάτους πρόωρους
κατοικώ σε πυρακτωμένη θάλασσα
οι έκπτωτοι των νερών
άγαλμα έστησαν στο μηδέν να προσκυνούν
τους καταπίνει το χάος των ευτελών
καθημερινών δακρύων
γι αυτό σου λέω
απ τη Γέννηση ως το Έγινα χάος ....

Αγκαλιάζω Μεσάνυκτα

Άπειρος χώρα γητεύει σκιές
χαμένες περιπέτειες νίκες δόλιες
στοιχειωμένα λόγια και η άγνοια που θέριεψε
φονεύει όνειρα χλευάζει μνήμες
αποκηρυγμένες προσπάθειες θυμάτων διαφυγής
δεν γνώρισα του φόβου το ρίγος
αγκομαχώντας ανεβαίνω ξανά και ξανά
στο μεγάλο σταυρό δίχως παράπονο
η ανταμοιβή μου σε κόντρα δρόμους
σαν επέλεξα εξ αρχής
ασυμβίβαστος πορεία 
αδιαφορώ για τους παραλογισμούς
σαν ναρκοθετούν καταιγίδες που κουβαλούν
ανάσα θλίψης αληθειών κατακρεουργημένων
καμιά αθώωση σε μέλλοντα που το χνώτο του
μυρίζει αποσύνθεση
ο σταυρός μου καμωμένος από πέτρα και κεραυνό
πίνει τα δάκρυά μου κατακαίει τα νερά
κι ανθίζει τις μικρές νύκτες
που αγκαλιάζω τα μεσάνυκτα
κοιτάζοντας με λαχτάρα μέσα απ το φως ανέμου
καθώς η αυλαία σηκώνεται
η αποκάλυψη ημερεύει ορίζοντες
και το κλειδί Ναι! το κλειδί
μυστικών περασμάτων λύτρωσης.
Ακολουθώ...

Ακολουθώ...

΄Ωρες βαριά διοικούμενες, θεραπαινίδες του Φαέθωντα
στασίασαν
κάλεσε η Θαλλώ τις αδελφές της
και κατέβηκαν στα ριζά
ενός κόσμου που αφανιζόταν
σε πληκτική αναζήτηση εφήμερου πόνου
Αναζητούσαν μιαν αίσθηση
πλάσης ιερής σε νέα απόπειρα
να αναγνωρίσουν τα νερά το Πρωτεϊκό είδωλο
ανοίγουν οι λέξεις και ανακρίνονται
έρχονται θάνατοι μα... τις οίδεν ποιος  είναι ο αληθινός;
αποσυντέθηκαν οι στεναγμοί οι ήχοι αφανίστηκαν
πνιγμένοι στη μετριότητα κι οι θεοί απόντες
ήθελα να κλάψω γοερά μα τα δάκρυα
οπισθοχωρώντας χύνονταν στης ψυχής τα βάθη
μεγάλη η συμπαιγχνία και η έπαρση
ω! η έπαρση που απέκτησε εμμονή στην λεπτότητα
μιας άγριας φυλής σε μεταγενέστερες αλληγορίες
Ώρες βαριά διοικούμενες με παγωμένη μια σταλαγματιά
απ το δάκρυ μου φυτεμένη στην άκρια των ματιών τους
φωτίζουν δρόμο απάτητο .
Ακολουθώ .....

Διαφορά....

Η γη είναι γεμάτη ουρανό
όλοι οι θάμνοι οι ταπεινοί
είναι πλημμυρισμένοι από Θεό
Μονάχα αυτοί που βλέπουν
βγάζουν τα παπούτσια τους
οι υπόλοιποι κάθονται γύρω τους
και συλλέγουν βατόμουρα .....

Παραπλανήσεις

πνίγηκαν αιώνες
σε κείνον τον τελευταίο κατακλυσμό
βουβοί, απροστάτευτοι
λιωμένες μνήμες να σέρνονται
από ανεμοδείκτες που κατάπιαν τις πόλεις
με τριγμό που ακόμα αμαρτάνει
σε βρώμικα πρόσωπα παρθένων
που δεν θρήνησαν κρατώντας της εκδίκησης
το κουρελιασμένο μεσοφόρι
στου Ιούδα τα μάτια βυθιζόμουν τα θολά πρωινά
ν ανασάνω αγιασμένης αλήθειας παράπονο
βάρβαρου πλήθους άδικη ποινή
και στάζουν τα μικρά φθινόπωρα
νότες παραπλανημένες να ιστορούν
εγκλήματα μελλοντικών δημίων
πάντα ακούω τα βράχια να συνθλίβονται
σε κάθε νέο κατακλυσμό πριν του χάους
τον ανεμπόδιστο  διασυρμό.

Οι Λέξεις

Έρχονται, θαρρείς ,απ το πουθενά στην αρχή διστακτικά,
εξερευνητικά,ωσάν να δοκιμάζουν την αξία τους
τις σπρώχνεις σε κατευθύνσεις , μα εκείνες απείθαρχες
αναπτύσσονται στον διάφανο κόσμο τους ανεξάρτητες δυναμικές
γεμάτες φως και ριζώνουν μέσα σου ικανοποιημένες
διστακτικά στην αρχή σε ποτίζουν αυτοπεποίθηση.
Τις γεύεσαι σαν φρούτο εξωτικό έτοιμος να τις αξιολογήσεις
εκεί γεννιέται ο έρωτας που σε κατακλύζει απρόσμενα κι αφήνεσαι
σε σκληρά κι εξωφρενικά πάθη ταξιδιών πρωτόγευστων, εκθαμβωτικών .
Αυτές γελούν ευτυχισμένες κι αποκαλύπτονται.
Δημιουργούν εικόνες, μουσικές ,χρώματα και γεύεσαι τα πιο θεσπέσια
αρώματα των ονείρων που γεννούν, έχουν υπόσταση
καθώς ξεπηδούν απ  τις σελίδες πλημμυρισμένες από συγκίνηση
αισθησιακά να σε μαγέψουν.

Ουτοπίες....

Η "Στιγμή" η τόσο περιφρονημένη που την προσπερνάς και χάνεται , έτσι φαντάστηκες γιατί δεν έχεις όραση... Ναι δεν έχεις .... αν έβλεπες θα γνώριζες πόσο τεράστια είναι ... και τόσο μα τόσο γεμάτη , που δε χωρά τίποτα πέρα απ το ελάχιστον του "Όλου"....

Το Θεατρικό μιας Επανάστασης ...

Έπεσαν οι μάσκες και φάνηκαν.... οι μάσκες....
Το Σύμπαν μου μέσα ....

Φονεύοντας

Όχλος τυφλός βαδίζει ανάρμοστα βυθισμένος σε πάθη
ολοένα και πιότερο στην παραίσθηση του ομαδικού
κυνηγά τα μέλλοντα βυθισμένος στα παρελθόντα
εγείρει παράπονα τρέμει την απόρριψη και αναπτύσσει
ένα εγώ τρομαγμένο,ανίερο και πάντα τυφλό γενιές ολάκερες
κομματιασμένοι φρικτά αναμένοντας μιαν ανάσταση
μα ο ύπνος δεν ξεσφάλισε ποτέ ουδέ σαν υποψία τα βλέφαρα
καταπιεστές προσαρμοσμένοι σε βία που εξασφαλίζει αποδοχή
κι έτσι θέλουν πάντα να μένει
κλαίγοντας για όσα δε έγιναν κι ορίζοντας εαυτούς με γνώση
απόκοσμοι αυτοί οι βαθιά παραπλανημένοι που με θυμό αχνίζοντα
κατακεραυνώνουν ο,τι από δίπλα τους πέρασε θαρρώντας πως γνώρισαν
πως κατείχαν αυτοί οι απολύτως τυφλοί που φως διαλαλούν
κι ας μην το απάντησαν μέσα στη μίζερη και στυφή τους ζωή
θα μιλήσω με λόγο σκληρό ,αλλά έτσι είναι το πρόσωπο της αλήθειας
δεν σου ανήκει κανείς και τίποτα σ αυτό το γρήγορο πέρασμα
κι εσύ δεν ανήκεις πουθενά...
μοναχικό το διάβα κι αν μπορέσεις να το αποδεχθείς
τότε σπάζουν οι κρίκοι της αλύσου .