ολοένα και πιότερο στην παραίσθηση του ομαδικού
κυνηγά τα μέλλοντα βυθισμένος στα παρελθόντα
εγείρει παράπονα τρέμει την απόρριψη και αναπτύσσει
ένα εγώ τρομαγμένο,ανίερο και πάντα τυφλό γενιές ολάκερες
κομματιασμένοι φρικτά αναμένοντας μιαν ανάσταση
μα ο ύπνος δεν ξεσφάλισε ποτέ ουδέ σαν υποψία τα βλέφαρα
καταπιεστές προσαρμοσμένοι σε βία που εξασφαλίζει αποδοχή
κι έτσι θέλουν πάντα να μένει
κλαίγοντας για όσα δε έγιναν κι ορίζοντας εαυτούς με γνώση
απόκοσμοι αυτοί οι βαθιά παραπλανημένοι που με θυμό αχνίζοντα
κατακεραυνώνουν ο,τι από δίπλα τους πέρασε θαρρώντας πως γνώρισαν
πως κατείχαν αυτοί οι απολύτως τυφλοί που φως διαλαλούν
κι ας μην το απάντησαν μέσα στη μίζερη και στυφή τους ζωή
θα μιλήσω με λόγο σκληρό ,αλλά έτσι είναι το πρόσωπο της αλήθειας
δεν σου ανήκει κανείς και τίποτα σ αυτό το γρήγορο πέρασμα
κι εσύ δεν ανήκεις πουθενά...
μοναχικό το διάβα κι αν μπορέσεις να το αποδεχθείς
τότε σπάζουν οι κρίκοι της αλύσου .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου