Ο Δρόμος Της Καρδιάς

   Έτσι μέρα τη μέρα , μήνα το μήνα, χρόνο στο χρόνο ,αιώνα τον αιώνα. Και αιώνα τον αιώνα,  χρόνο στο χρόνο, μήνα το μήνα ,μέρα τη μέρα, γαλακτόσχημα  σημάδια, σκοτάδια πυκνά, εναλλάσσονται κι εμείς ;  Εμείς ανεβοκατεβαίνουμε σε νοητή πορεία παρέα με τον Φαέθοντα ,προσπαθούμε να αποκρυπτογραφήσουμε τα μυστικά της ζωής και του θανάτου.
Παράτολμη , ιδιόρρυθμη  αρχιτεκτονική με τόσες επιφανειακές προβολές...
Μονάχα σ εκείνη την αρχαία ξεχασμένη πέτρα χαραγμένος ο δρόμος της καρδιάς .
   Δεν θυμάμαι πότε πέταξα την ασπίδα μου κι έσπασα το σπαθί μου... αρχαίοι χρόνοι χαμένοι κάτω από κύματα που έσπασαν με ορμή. Βαδίζω αγέρωχα με κύριο μέλημα να αναδομώ  την ψυχή μου.
Ο δικός μου χρόνος δεν μετριέται με δείκτες παρά μονάχα με τους χτύπους της καρδιάς μου.
Έτσι χτύπο τον χτύπο, με την αναίτια αγάπη άλλοτε να με ματώνει κι άλλοτε να με πονά,συνεχίζω να στέκω ακίνητη για να βλέπω πολλά . Το δικό μου ταξίδι έχει γοητεία , μαγεία, και πίνω θάλασσα αρμυρή να πλένονται οι λέξεις μου καθώς εισέρχονται άλλοτε με βιάση κι άλλοτε ημερωμένες στον δικό μου παράδεισο ως να τις ταξιδέψω στην κόλαση ξανά και ξανά.
   Τι να σας ευχηθώ αναρωτιέμαι ... έχουμε τόσο διαφορετικούς αιώνες μέσα μας...
Θα σας ευχηθώ να απαντάτε τον εαυτό σας και όταν το κατορθώσετε διαφυλάξτε τούτο το ιερό απόκτημα ,για να είσθε παντού και πάντα εσείς, είτε αρέσετε είτε όχι. Η ζωή ανήκει στον καθένα που την φορά και δεν μοιράζεται...Όλα μετά αποκτούν ισορροπία,γαλήνη και αναπτύσσεται η αισθητική του αναίτιου καλού. Το καλύτερο για τον καθένα σας χωριστά εύχομαι λοιπόν , απ τα τρίσβαθα της ψυχής μου.

Ατενίζοντας

   Σε σένα θεέ μου ατενίζω τους θεούς όλους και τις αναρίθμητες ποικιλίες όλων των πλασμάτων, κι όμως τι συνέβη;
Λείπει ένας κρίκος , έσπασε θαρρείς, αυτός ο κρίκος που έδενε το θείο και το ανθρώπινο, τη φύση και την ιστορία της, τη συνείδηση με την υπερσυνείδηση, το καθημερινό και  την ουσία του, το εγώ με το υπερεγώ, τη μέθη του επαγγέλλομαι με την άσκηση την τεχνών.
   Έμειναν οι τέχνες να σε καθιστούν πιλότο μεγάλου ύψους, όσο εσύ υποκλίνεσαι με ταπεινότητα σ αυτές ...Ρουφώ άπληστα την ανάγκη να μετοικήσω στην αστραπή που μου δώρισες, να τρέφεται η ψυχή, να δροσίζεται ο νους και με αργό ρυθμό να επανασυδέσω εκείνον τον κρίκο.
    Πεθαίνουν κάποτε οι θεοί άρα γε;

Γνωρίζοντας ...

   Και εποίησαν άνθρωπο, με ζωή ασχημάτιστη.Διδάχθηκα την αχίλλειο πτέρνα του.
Μεθοδικά εξοπλισμένη, μάχομαι απελπισμένα με εμμονή, ενάντια σε ομαδική κίνηση.
   Κύλησαν έτη πολλά και το  εγώ του, στα πέρατα εκτινάχθη. Πολλαπλασιάσθη
μέσα από κάτοπτρα.Έτσι δυναστευμένοι από ανάγκες, άλλοτε καλά κρυμμένες,  άλλοτε κακοκαμουφλαρισμένες , κάποτε φανερές, μα πάντα τραγικές κι ας μην το γνώριζαν , με
προσπάθειες επεδίωκαν να με τοποθετήσουν σε όνειρα που δεν είχαν παρά αυξανόμενα όρια.
   Μα ήξερα τι να κάνω. Σβήνω το φως μου και δραπετεύω στη λυτρωτική μοναχικότητα
μυστικής αετοφωλιάς και άνετα συλλαμβάνω το ασύλληπτο.

Μια Φορά Κι Έναν Καιρό....

   Μια  φορά κι έναν καιρό, με σεργιάνισαν σε παράδεισο που τα γιατί νηστικά
έδειχναν τα κοφτερά δόντια ενός ουρανού που τον άφησαν.
Και που πήγαν όλοι; ρώτησα.
   Υπάρχουν μέσα σε όνειρο , υπάρχουν στις πτυχές νεφών αδιάλυτων
υπάρχουν στο ψεύδος , ερωτηματικά που χάθηκαν πίσω από φόβους
που γέννησαν άρνηση.Με πλατύ χαμόγελο και τα χέρια κενά ν ανιχνεύουν
της ζωής τη φαιδρότητα.
   Βαραίνουν σε κενό μονοδιάστατο δίχως να έχουν δυνατότητα ανταλλαγής
που τόσο πόθησαν.Σπασμένες εικόνες κόσμου ακατάληπτου στα μάτια
κάθε φορά πιο έντονα επίθετα σε κακοποιημένα ουσιαστικά
με ανεπαίσθητους ψιθύρους να περιμένει το κορμί στους παγωμένους δρόμους
και κάθε φορά να μακραίνει ολοένα και πιότερο η μικρή αγκαλιά.
   Μια φορά κι έναν καιρό οι έρωτες ξοδεύτηκαν άσκοπα και η νύκτα πάγωσε
εκεί ανάμεσα στα χείλη και στα μάτια  με τις σπασμένες εικόνες .

Κατακτήσεις

   Ρουφούσε άπληστα όλα τα απογεύματα ,παλιά συνήθεια
από τότε που θυσιαζόταν στους θεούς. Τότε που τα ψέμματα
δεν είχαν δείξει αγκάθια και οι αλήθειες τον πονούσαν φρικτά.
   Εκείνο το δειλινό ,που ο Σίβα μετρήθηκε  σε λόγια που αναδείχθηκαν
πάθη λανθάνοντα , του γνώρισε τις σκιές της σκιάς .Δεν τρόμαξε,
δεν έφυγε, μονάχα τρυπούσε τα σκοτάδια κι έπνιγε τις λαχτάρες ,
τη μια κατόπιν της άλλης ,δουλειά επίπονη που κράτησε ως το πρωί.
   Την επαύριο έκλεισε μάτια κι αυτιά σ εκείνα τα λάγνα απογεύματα,
δεν τα βρήκε καθόλου δελεαστικά.
Δεν αφουγκράστηκε τίποτα πια ,βλέπεις οι αισθήσεις
στην καλύτερη περίπτωση αποπροσανατολίζουν
και στην χειρότερη εξαπατούν.
Το δειλινό, που ξανά ήλθε ο Σίβα ,  του ζήτησε να του πει
τι ήταν αυτή η άγρια χαρά που λυσσομανούσε μέσα του.
Με σφαλιγμένα μάτια και  ολόκλειστα αυτιά, γύρισε και του είπε θριαμβευτικά.
Το εμπέδωσα πια. Η ακοή έχει όραση και η όραση ακοή.
   Άτιμη άτιμη ζωή απατημένη , μες στην ντροπή την ρήμαξε να μη θυμάται πια.
Την τσαλαπάτησε και κίνησε ταξίδι νέο, σαν να ήταν να πεθάνει λίγο μετά.
Κοιτούσε με τις νέες αισθήσεις του, μαθαίνοντας  απ του κόσμου τις σκιές
σαν να μην πέθαινε ποτέ ξανά.

Ετερότητες...

Αστράφτει ο νους σε πεινασμένο λόγο κρεμάστηκε
ριζωμένες λέξεις γέρνουν στης ιεράς κολάσεως την απελπισία
κρατά ένα κομμάτι παραδείσου που δε γέννησε φως
κίβδηλος σαν το κουρέλι που κρεμόταν απ το χέρι
θεού μικρού, ανίερου που τα εγκλήματά του μυστικά κρατήθηκαν.
Τον τυραννούσε ο ουρανός που ξεριζωμένος απ την κοινή σάρκα
μετρούσε απώλειες ασυνείδητες.
Διάβηκαν χρόνοι πολλοί κι απ τα σωθικά του ξεπηδούσε πάθος
που ολοένα θέριευε έστηνε πολέμους έχανε μάχες αναζητώντας
κοινωνούμενη  πράξη και το μόνο που κατάφερε ως τώρα,
να φιλιώσει με τον Προκρούστη .Βρήκε το μέτρο.
Την ελευθερία δεν την κατέκτησε.
Στον πεινασμένο λόγο κρέμεται ακόμη.

Εσαεί...

Ξύπνησε δίχως μάτια με κραυγή που ράγισε ήλιο αναλφάβητο
φίδια τυλιγμένα στου κορμιού τις θάλασσες τις εξόριστες
ποια ζωή σε φαινόμενα κράτησε λύπη σε φούχτες διάτρητες
οι φάροι ένας ένας έσβηναν να τσακιστούν τα όνειρα στα βράχια
στις τρώγλες άναψε φως , δεν βλέπει. αισθάνθηκε τη ζέστη του
η πλάνη πάνω σε πλάνη ταξίδεψε με την κραυγή τρελού βασανισμένου
χώθηκε κάτω απ τα ερείπια σκάβοντας με τα δόντια μοιραίες ηδονές
πνίγεται στη ρυπαρότητα ευτυχίας ακάλεστης και οι σάρκες της
ραντίζουν γης στεγνής, από τα μαστιγώματα , ψυχή που αργοσβήνει
Ξύπνησε δίχως μάτια αλλά ...
ναι! δεν είχε μάτια ποτέ ,φαντασίας παίγνια οικτρά και στράφηκε μέσα της
βούλιαξε σε λάσπες και κακοτράχαλες πλαγιές δρασκέλισε , αγέρας τη μαστίγωνε
τη μάτωνε ως του θανάτου την ανάσα έφθασε πολλές φορές κι άλλες τόσες δίστασε
μα το ένοιωθε το ήξερε σαν από πάντα το φως που κρυβόταν
πίσω απ την ελάχιστη πραγματικότητα δεν ήταν παρά μονάχα το δικό της
Δεν θα λογοδοτήσει σε κανέναν θεό που δεν την απάντησε , εσαεί θα στασιάζει.

Τόσο δρόμο, Μα τόσο....

Ερχόσουν  εκείνα τ απομεσήμερα
ως ξεριζωμένο δεντρί
με το θυμό της καταιγίδας δίχως σύνορα
με σεισμούς κρατημένους πίσω απ τα δόντια
στα σωθικά σου πόλεμος
μα είχα χάσει τη ζωή την ώρα που με κρατούσε ο έρωτας
σου μίλησα για τα σκοτάδια μου , τα αθόλωτα σκοτάδια μου
κι ως νάρκωνα το νου γεννούσα αγάπη
την έριχνα  στα ποτάμια να ημερέψουν να διαβείς
σαν φως παραδομένο ,ύστερα από μάχη ματωβαμένη ,σε παράδεισο.
Μέσα μου έπνιγα το σύμπαν ολάκερο να μην έχω παρουσία καμιά
υφαμένη από ανάγκη .
Του έρωτα η πυρά κατ έκαψε τα χείλη μου
υποτάχτηκαν οι λέξεις στο ασήμαντο κι ύστερα
ω! ναι ύστερα ο πόνος σε διέλυε κι είχες τόσο δρόμο
ως την αβοήθητη λύτρωση ...

Φως Ανυπεράσπιστο

Τα μικρά βράδια στεκόταν στην άκρια του κόσμου
να βογκάει ο ουρανός , να διψά το μαύρο κύμα
και τριγύρω πουλιά,
πολλά πουλιά θύματα να λαχταρούν μειδιάματα
σαν αυτά που ξεκαρφώνουν του ανθρώπου τα πάθη
το πικρό του στόμα χαλάρωσε και μιλιά ανάβλυσε
σε λαλιά  από στήθη που φλέγονταν
σίγησαν τα πουλιά εκατόχρονοι μύθοι ζωντάνεψαν
ανασαίνει η γης και δες πως η νυκτιά θρέφει το θύμα της
αθώο θύμα θυσιασμένο τόσες και τόσες βασιλεμένες στιγμές
τον ξάφνιασε η αυγή στον ερχομό της τον βίαιο
μα ακόμα βογκά ο ουρανός και το κύμα καταπίνει
αχόρταγα φως ανυπεράσπιστο.

Ελπιδοφόρα Μεσάνυκτα

το όνειρο είναι η τροχοπέδη που τον κράτησε
έξω απ την αλήθεια της ζωής και τώρα τι;
έμεινε η λαχτάρα να πνίγει το βλέμμα
το με ίσκιους υφασμένο κηρύσσοντας πολέμους
σε συναισθήματα άγουρα ,άπραγα λείψανα λόγων
αντάριαζε σε περιθώριο , μετρούσε δυνάμεις
κι έκρυβε κέρδος νεκρών που έφριτταν  σε κελιά μνήμης
ναι! μνήμης που φως δεν διαπέρασε ποτέ
αιμοδότης σε άγνοια αμαρτίας αγέννητης
τον αντάμωνα δίπλα σε ελπιδοφόρα μεσάνυκτα
με σημαδεμένο το μέτωπο και τα χέρια ολάνοικτα
με πυρωμένες ματιές και ξυράφια στο λόγο
αυτός που δεν απαντήθηκε με την αλαζονία
έκλαψε γοερά για τις νίκες του κι αγάπησε τις ήττες του
τον έμαθαν να χάνεται σε αγάπης καμώματα
κι ύστερα να παραδίνεται σε περιπέτεια καταιγίδας
κάθε που ανέβαινε ξανά και ξανά στο σταυρό
ας είχε το σύμπαν θέση στενή ίσα που να τον χωρά
έκτιζε εξώστες  σε εξορίες και σώρευε τους σταυρούς του
να μην τους βρει το μάταιο ανθρώπινης μόλυνσης συμφορά.

Εκείνο το Θαύμα

Κοιτούσα με τα ραγισμένα μάτια μου
του κόσμου την εικόνα φορτωμένη δάκρυα
τα γυμνά μου πόδια παρθένους δρόμους έσχισαν
γύρευα αισθήσεις ναρκωμένες από ευγνωμοσύνη
σαν πέρασα του δειλινού το κατώφλι
έσπασε το φως πάνω στου στέρνου μου την πληγή
χύθηκαν σπόροι αδούλωτοι και γέμισε αμαρτία η γης
τίποτα δεν αναγνώριζα
όλα δουλωμένα σε συνήθειες
κρύφτηκαν σε υπακοή και πού να εξομολογηθούν;
άνοιξε η μήτρα της γης
πυρακτωμένες εικόνες ξεπήδησαν
απλές εικόνες καθημερινές .Σαν τι φαντάστηκες;
Όλα όσα η συνήθεια κατασπάραξε εδώ εμπρός μου
και δεν στάθηκε μπορετό να σε μυήσω στο θαύμα
να δικαιωθώ ούτε που σκέφθηκα καθώς βασιλεύει το μάταιο
απορώ που ανασαίνει η ψυχή μου ακόμη
ανασαίνει ολοένα ανασαίνει κι όμως μένει αχόρταγη
απροσκύνητη πάντα  θα μένει να κοιτάζει εκείνο το θαύμα
κι εγώ να κουβαλώ τον ιδρωμένο από αίμα λόγο της
να μου εξάπτει τη θέληση να δω σαν την πρώτη φορά
το φως ,εκείνο το φως της αιώνιας αποκάλυψης.

Πάντα Αρκετό

απροσκύνητος  θεός  κλαίει σε φεγγάρι
που ληγωμένο από νοσταλγίες
ξεστρατίζει σκαρφαλώνοντας  σε λαχτάρες
τι κρίμα που ο αγέρας δεν διαχέεται στις φλέβες
τα σπλάχνα της γης είναι χορτάτα πια
αντιστέκονται σε παρακάλια
ραγίζουν τα μάτια που αντίκρα σε κάτοπτρα
συνήθισαν τις αυταπάτες που πολέμησα
σπάζω μια-μια τις ρίζες μου
ετοιμάζομαι για ατελεύτητο ταξίδι
περιπατητή δίχως εφόδια
πόσο άχρηστες ήταν πάντα οι ανθρώπινες αποσκευές
αρκετό το βάρος της ψυχής που κράτησα...

Μνήμη Αναπότρεπτη

Μονόφυλλη τζαμόπορτα κλειστή
οι ήχοι εισβολείς φορτωμένοι ταξίδια
κι εγώ στης φαντασίας την άκρια
να πιστεύω πως έζησα με βαριές αναμνήσεις
σε σφαλιγμένα χείλη άχρωμα
που το φως δεν τόλμησε ν' αγγίξει μόνο του
στάθηκε θολωμένο αντικριστά να μουρμουρίζει
πίσω απ τα  βλέφαρα ταξίδια μνήμης αναπότρεπτης
αδυσώπητα να ανοίγουν δρόμους άγνωστους
δίχως κανένα όνειρο οδηγό μα να σταθώ εδώ
εχθρικό φαντάζει
μα πόσους φάρους να αφήσω πίσω πια
καθώς σπάει ο χρόνος και η αγωνία με ταλανίζει
γεύομαι μνήμες ξένες μακρινές
γεύομαι ήχους άγνωστους ακάλεστους
γεύομαι γεύσεις, μυρωδιές
μα καμιά παρουσία δε φανερώθηκε
στο απίθανο χάος καιρού δραπέτη πίσω απ τον ορίζοντα
μίσησα τα υποταγμένα ναυάγια
τους ξεχασμένους πόθους  θαλασσών που δεν τις έπνιξε η φωτιά
αλήτης πόθος ταξιδιού
σπάει η μονόφυλλη τζαμόπορτα
χύνομαι σε δρόμους άγνωστους να αμαρτήσω
υφαίνοντας  αναζητήσεις που δεν πρόλαβα.

Φωτός Παίγνια

Στα χέρια  ανέτειλε φως
βαθιά η ψυχή στοχεύει αντίπερα
στα μάτια κρεμάστηκε ένα μικρό φεγγάρι
σπαταλημένες πεθυμιές άβολα κρεμασμένες
στις άκριες των δακτύλων αναμετρήθηκαν
και έσβησαν άηχα αργά-αργά
άδειασε η νύκτα  στα χείλη  επάνω
χρόνους μεταμορφωμένους
στους γυμνούς ώμους ζωγράφιζε το δένδρο
μυστικά βαθιά ίσα με της ψυχής τα βάθη
οι μνήμες της γης κέντησαν στα ολόγυμνα πόδια
ιστορίες αρχαίων αποκαλύψεων
μα εσύ ακόμη να κινήσεις για το μεγάλο ταξίδι
κοιτούσες του κόσμου τα σωθικά και τρόμαξες
κύλησε το φεγγάρι δάκρυ αμόλυντο να κρύψει
ναι! να κρύψει θησαυρούς πρωτόγεννους
θα κινήσεις μυστικό τραγούδι απελευθέρωσης
πάνω στο σφυγμό επτά ποταμών θα κωπηλατήσεις
κι όποιον θεό ανταμώσεις δεν θα του παραδοθείς
έφυγες μυστικά
μέσα από ίσκιους  πέρασες για στερνή φορά
χειμώνες έδρεψες  από δάσος ιερό
πόσο πυκνό το φως που σε έκρυψε...

Τα Ίδια Παντελάκη μου Τα Ίδια Παντελή μου....

   Ακούγαμε τηλεόραση, σχετικά με τα τεκταινόμενα ,προς ενημέρωσή μας και ξάφνου ακούστηκαν παρατεταμένοι τριγμοί . Τι συμβαίνει ; με ρωτά κάθιδρος ο σύντροφός μου . Μην αγχώνεσαι, του απαντώ .Τα οστά του  Αχιλλέως Τζαρτζάνου τρίζουν και ουχί μόνον...
Γιατί;  ποιών άλλων ακούγεται η διαμαρτυρία; Όλων όσων έχουν την απλή λογική. Σείεται και ωρύεται  η κοινή  λογική.Δεν βλέπεις τι γίνεται; Μπάζωσαν τα ρέματα , στρογγυλοκάθισαν έτη και έτη αμέριμνα ,συνέπραξαν και οι εξουσιαστές από το πάλαι ποτέ,(για ψηφοθηρικούς λόγους), τώρα κλαίμε ,αυτοί κι εμείς. Μα οι εξουσιαστές κατά το σύνηθες μαλλιοτραβιούνται για το γνωστό , δεν φταίμε εμείς αλλά εσείς και τ 'ανάπαλιν.

...Αποβλάκωση....

   Ε! ναι !  Δεν εξηγείται διαφορετικά. Πάσχουμε από υπαρξιακή, και ουχί μόνον, αποβλάκωση.
Πώς θα διατύπωνες αυτή την απόλυτη δυσαρμονία μεταξύ πιστότητας  στη σημασία των λέξεων
και στην απόλυτη σύγχυση που επικρατεί;
   Ζούμε σ ένα κράτος απολύτως αντίπαλο, κι όμως δεν αισθανόμαστε την απειλή.
Καθημερινά,  αυτοπροβάλλονται οι λεγόμενοι και αυτοκυρηγμένοι πνευματικοί ταγοί.
Πνευματικός είναι όποιος στέκει έξω απ την ανάγκη, λεύτερος και ισχυρός στην ψυχή.
   Μήπως όμως και η πολιτική δεν μαστίζεται από ανθρωπολογικό πρόβλημα;  Κι αυτή η αλλοίωση που παθαίνουν όσοι ασχολούνται μαζί της ; Που μπαίνουν αλλιώς και καταλήγουν ανθρωπόμορφα τέρατα... Χάνουν τόσο γοργά την ανθρώπινη υπόσταση... Μα και η κοινωνία που χάνει αντίληψη, όραση, αίσθηση;
  Ναι σου λέω . Δεν εξηγείται διαφορετικά.Πάσχουμε από την αποβλάκωση και μια δόση σχιζοφρενοβλαβίωσης . Ναι ! τόσο απλά. 

Μονίμως Εκτός, Δυστυχώς.

Υπάρχουν κάποιοι που γι αυτούς μιλάμε στον πληθυντικό.Όμως ο καθένας μας, μόνος προκαλεί καταστροφές ,κι ύστερα όλα αναπαράγονται (ως τα ποντίκια ).Έτσι ζούμε έξω απ το παρόν,
δεν έχουμε φθάσει ακόμα εκεί, μα ούτε έχουμε επιστρέψει...
Μισή ψυχή, καμιά κραυγή και οι αγωνίες απολύτως ... αληθοφανείς ...

Προσωπική Υπόθεση

Καρδιά μου, μου μένει ακόμη μια μικρή λύπη να πολεμήσω,
μα αυτό είναι μοναχά , υπόθεση δικιά μου...
Έτη και έτη την ίδια διαπίστωση, την ίδια κουβέντα
και πετώ σε σκέψεις , κρύβω τα σ αγαπώ μου μέσα στη βροχή,
εσώτερο ταξίδι κινώ πάλι και πάλι...
Κάθε που με γεννά η Θάλασσα πώς γίνεται να με τσακίζει ο Βράχος ...
Άδολες είναι οι Πέτρες κι έχει υπομονή η Θάλασσα, έλεγες
για μην στέκω ανάμεσα , μα εγώ κρατώ πάντα την ίδια θέση.

Εντός κι Εκτός ...

Ε! ναι ! επιτέλους  το πέτυχα ... τον τετραγωνισμό του κύκλου,
κι έλυσα και μιαν άσκηση άνευ σχήματος, αλλά τις εντός εκτός κι επί τ΄αυτά ,
τις βρήκα ...
Οι μαθηματικοί ακόμη να συνέλθουν, εγώ μια χαρά, φυσιολογική με βρίσκω, ως τις
εποχές που ζούμε ... 

Μέρες και Μέρες...

Μέρες πολέμου ,μέρες χαμένες σε λήθη ζώσα
μέρες αόρατες που τα μάτια δεν πόνεσαν να κρατηθούν
μέρες ανίερες γεμάτες προδοσίας επανάληψη
μέρες μικρές που γογγύζουν για αναπηρίες ανύπαρκτες
μέρες απρόσεκτες γεμάτες ψεύδη και υποσχέσεις συντετριμμένες
που ακούμπησαν σε ανήμπορα χείλη πριν αλλάξουν θέση
μέρες κολάσεως  και βαδίζω μέσα τους
απαράλλαχτα  δάκρυα  μ ένα κύμα ασίγαστο
που με πνίγει την πιο σπουδαία στιγμή παρόντος και μέλλοντος
μιας δύναμης που θέριεψε στην αιώνια αδυναμία...

Έρχονται Άνθρωποι.... Ωραίοι Άνθρωποι ....

Αλήθεια αξίζουν συγχαρητήρια σε Παιδαγωγό και Μαθήτρια ... !!!!!!!!
Μπράβο!!!!!!!
Η μαθήτρια είναι της ΣΤ΄ δημοτικού....
Ο παιδαγωγός  είναι ο κ. Τάσος Παπαναστασίου.Και ναι! αισθάνεται υπερήφανος ,λέει, για την μαθήτριά του ,κι εμείς και για τους δυο !
( Η οδηγία ήταν να περιγράψουν το σπίτι τους .Μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν έως 250 λέξεις )
    Εδώ θα πω ο,τι υπάρχουν ευτυχώς και  οικογένειες που διδάσκουν αξίες ....
Έρχονται Άνθρωποι....  Ωραίοι Άνθρωποι !!!!!

Μύηση

Εκεί μες στη βουή καθώς έδυε το φως
στάθηκε στο ανεξήγητο
ανασαίνοντας
ακάλεστους πόθους και καταποντισμένα όνειρα
το σκοτάδι ανέβηκε να τον χαιρετήσει
ως ανάσα αρχαίων θεών
πόσοι ψίθυροι και πώς να βαστάξει
τόσα μυστικά που ταξίδευαν μες στη φλέβα
λέξεις μετέωρες ίδιες λεπίδες να ξεσκίζουν
τους ανίερους χρόνους που δραπέτευσαν
σφιχτά που τον αγκάλιασε η Νύκτα εκείνη η πλανεύτρα
που δάμασε οργισμένους ωκεανούς
στένεψε ο κόσμος
λευτερώθηκε αυτός ρουφώντας άπληστα μυρωδιές
αρχαίου δράματος σε ερήμους στοιχειωμένες
που χύθηκαν απ το μάτι του Ρα
μυρωδιά μακρινών ποταμών τον έντυνε
και τον έτρεφε η αρμύρα
την ιερή εκείνη ώρα που το σκοτάδι
ανέβηκε να τον χαιρετήσει ως ανάσα αρχαίων θεών
μυήθηκε στο μέγα μυστικό της οργισμένης αιωνιότητας.

Εκείνη την Ώρα

  Την ώρα που η μέρα γονάτιζε, τραβώντας τις σκιές της νύκτας πάνω της , εκείνος ο πατέρας αναλύθηκε σε λυγμούς .Ο Κάιν όρθιος εμπρός του, βρομούσε χρήμα .Με τα χέρια γεμάτα και το κεφάλι ψηλά ,γελούσε κατακτημένος , δίχως ίχνος βιωματικού φορτίου, καθώς οι αιώνες ορμούσαν από εκείνη τη χαραμάδα ως κοινωνούμενες πράξεις . Ναι κατακτημένες τις πίστευε , και με όλο αυξανόμενη χυδαιότητα το υστερικό του γέλιο, χλεύαζε τη συμφορά.
   Ο Αδάμ πεσμένος μπρος στα πόδια του, μετρούσε και ξανά μετρούσε, την απύθμενη πτώση, σφουγγίζοντας  ίχνη φόνου, μα δεν επαναστάτησε. Με μαζοχιστική διάθεση μάζευε τα δάκρυα να ξεπλύνει του γιου τις παγιδευμένες αιτίες . Κι όλο τραβούσε πάνω σε σκιές απόκοσμες  σέρνοντας το κορμί το αλύτρωτο απ τη βρώμα , μες σε διαστροφές ανθρώπινης σκέψης .
   Την ώρα που η μέρα γονάτιζε , τραβώντας τις σκιές της νύκτας ,αποκαλύφθηκε το μέγα πάθος του αιωνίου αμαρτήματος ...

Απόπειρες ....

  Βάδιζε σκυφτός και μονολογούσε : κοίτα τους, βαδίζουν και κοιτάζουν κάτω ,μοιάζουν παραδομένοι σε μυστικές νότες, εκτελώντας χορευτικές φιγούρες , κυνηγοί της σκιάς τους, αναζητούν τα όρια, κάποτε την αντανάκλαση μιας λέξης που δραπέτευσε, μοιάζουν απελπισμένοι να πιουν φως , αγκομαχώντας αναζητούν λύτρωση ανασεμιάς απ΄ο,τι τους περιέχει...  Έλεγε. έλεγε... 

   Αφουγκραζόμουν την αγωνία του, ρίγησα από χαρά, τον ζύγωσα  θαρρετά και του είπα: Λοιπόν, να τους νοιάζεστε πρέπει,γιατί βασανίζονται όταν κοιτάζουν μέσα τους τόσο βαθιά, σαν μεθούν απ τις λέξεις που τρύπωσαν κάτω απ το δέρμα τους.Και ξέρετε;- συνέχισα- ανασαίνουν μόνο την μυρωδιά του αίματός τους και παράφορα αγαπούν, παράφορα ξαναγεννήθηκαν κάθε φορά που τους αγάπησες, γιατί με τόλμη και αλήθεια ξεθάβουν τις περίεργες εκείνες λέξεις, που κατοικούν στις σάρκες τους .

  Χωρίσαμε σε απόλυτη σιωπή,με άλλες κατευθύνσεις .

Άναρχα Κτυπά η Καρδιά...

Γουλιά -γουλιά έπινες το φως 

κατεβαίνοντας τις μέρες αργά

μύριζε ο αγέρας λεμονανθό και γαρύφαλλο

πόσες και πόσες περιπέτειες δεν σέρνονταν ξωπίσω σου

ντυμένες νύκτα κι άλλες ντυμένες ουρανό

στάθηκες σε αραχνιασμένο ύπνο με χωμάτινα πόδια

και καθώς ο αναστεναγμός κουβαλούσε ηλιοβασίλεμα

πλήγωσες άθελα εκείνη τη σιωπή που τόσο αγάπησες 

ύστερα χάθηκες μες στο φθινοπωρινό κάλεσμα

αντάριασε η πλάση κι η γης ξύπνησε όλες τις μνήμες της

βλέπεις αυτή ποτέ τίποτα δεν ξεχνά 

όλα μα όλα τα κουβαλά στα σωθικά της 

τέτοιες συντριβές είναι συνήθως αόρατες

μα....

δίψασε ο τρόμος ,ανυπόμονος πάντα να κυριεύσει

νου που πνίγεται απ την κατάρα με  μάτια να ορά

το στόμα μου δεν έμαθε ακόμη να ιστορεί πόνο ασίγαστο

κι όπως πήρα και πάλι την ανηφοριά αναρωτιέμαι ξανά και ξανά

πώς είναι μπορετό εγώ από μένα να στέκω τόσο χώρια 

έτσι άναρχα που κτυπά η καρδιά.

Εγώ ... η Μάννα...

Εγώ η μάννα του Άβελ που κρατώ τη σκιά του στα σκοτάδια.
Που αφουγκράζομαι το πείσμα του ν' αντιστέκεται στο χλευασμό για τη ζωή.
Εγώ η μάννα του Άβελ , τον αεί αυτόν ζητείν , πίνοντας  δάκρυ κι άλλο δάκρυ,
για όλες τις δυσαρμονίες  που έθρεψαν την ανάγκη  εφιαλτικής παρακμής .
Εγώ η μάννα του Άβελ, που αναζητώ το πρόσωπο δίχως τις αυταπάτες μιας αυτάρκειας,
ένα πρόσωπο πραγματικό.Το πρόσωπο που θα το κατέχω και θα με κατέχει ,ένας αγώνας διηνεκής .
Εγώ η μάννα του Άβελ, που κανέναν θεό δεν απάντησα έξω από διακινδυνεύσεις ,μιας και εδράζει έξω απ τον κόσμο των σχέσεων, αλλά μέσα στο ρίσκο μιας απόλυτης σχέσης ερωτικής.
Εγώ η μάννα του Άβελ που μυήθηκα , τις σκιές στα σκότη να κρατώ , σε παρακαλώ, πες του υιού μου του Κάιν , πως ο,τι χάθηκε, δεν κινδυνεύει άρα μην πασχίζει άδικης απειλής .

Μαθαίνοντας

  Φλέγεται η ψυχή κι όλες μου οι αισθήσεις καμωμένες απ το αδύνατο πυρπολούνται απ το ανύπαρκτο Ένα. Ποια εικόνα και ποιο όνειρο δεν ανηφορίζουν , ξεπερνώντας τη δύναμη με θαύμα. Δίχως αβεβαιότητα κυριεύουν το Νου.
  Κρατώ τον ανύπαρκτο χρόνο με ακέραιη την ευθύνη να στεριώσω σε ανέμους ,  να συντροφεύσω άγριες θύελλες , ίσως τότε μπορέσω να κατανοήσω τη φωνή , τη δική μου φωνή .
Να ακούσω μονάχη σ ολάκερο Σύμπαν μετέωρες πνοές άκτιστες , να πλαταίνει η ψυχή ,
και να κινώ να κτίζω, σκαλίζοντας, μοχθώντας πάνω σε λέξη όσα ο φόβος κατ έκαψε.
  Έγινα Νύκτα η θρεμμένη απ τις σάρκα μου ,ξεδιψασμένη απ του μυαλού μου τα ποτάμια.Κι αυτό το Ένα ,θρυμματισμένο στους αιώνες , πώς να γλιτώσει από μένα που είμαι αίμα απ το αίμα του και με μάχεται σαν κατορθώνω να κλέβω την πνοή της πνοής μου.
   Μαθαίνω να συλλαβίζω την αλήθεια μου, σπάζοντας όλα τα όρια που έθεσε η ψυχή μου.Δεν απόμεινε,
ούτε μια δικαιολογία για να υπάρξω δίχως την ακατάπαυτη ροή του αοράτου.

Ανορθογραφίες

ξεχύθηκαν μέρες ασάλευτες σαν σταλαγματιές
γυμνές και διάφανες τόσο που δεν απέκτησαν όνομα
εκείνος καθισμένος πάνω σε μια λύπη ούτε θυμάται πόσο
κρατώντας εκείνο το μικρό βιολί ανάσαινε ιδρωμένες ώρες
δεν έχω διεξόδους -έλεγε- και δοκίμασε τον ήχο του
κούρδισε τη χαμηλωμένη ρε ρετσίνωσε το δοξάρι του
και χάιδεψε τις χορδές
ξάφνου όλες οι ανορθογραφίες έσβησαν αναγεννήθηκε
μέσα σε μυστηριακό χρόνο ντυμένος έρωτα
ίδρωναν τα δάκτυλά του καθώς χάθηκε ο φόβος
για ξεχασμένους δακτυλισμούς
το θαύμα με τον υπέροχο ήχο ενός Storioni
ζωντάνεψε σε μια δέσμη από χρώματα σε φως ,χαρά, οδύνη,
αιώνων απουσίες ζωντάνεψαν η μια πίσω απ την άλλη
έγινε η γης επίπεδη κι ως έσκυψε να δει
πνίγηκε στα γαλάζια του δάκρυα
σαν αποκαμωμένος έπαψε να παίζει πια
φίλησε ξενυχτισμένο ουρανό λίγο πριν μπει
στον αιώνια αναπότρεπτο Αύγουστο.

Η πιο Άδεια Ώρα ,Η πιο Γεμάτη ώρα

  Ήλθα σε δυο κόσμους ταυτόχρονα. Έμαθα να περνώ απ τον έναν στον άλλον απλά κι αβίαστα . Μάλλον οι δυο κόσμοι με δίδαξαν και ποτέ δεν κατέληξα , ποιος απ τους δυο είναι ο σπουδαιότερος .
Ο ένας του πράττειν ο άλλος του ζην κι όμως ,αλλάζουν τους ρόλους, αλλά να δεις που ποτέ δεν μπερδεύτηκα...
   Επάνω στο σταυρό να ρουφώ τα σύμπαντα και καθώς καρφώνονται στην καρδιά, μεγεθύνεται ο σταυρός .Ένας Προκρούστης αμίλητος κατευθύνει την σταύρωση πάντα. Ύστερα σαν φθάνω πέρα απ τους ορίζοντες ,εκεί στην απόλυτη σιγή ονειρεύομαι πως θα στοχαστώ ,μα ποτέ δεν το κατόρθωσα.
   Μια μουσική, το απαλό αρχικά σύριγμα του άναρχου χορού φωνηέντων συμφώνων, εικόνες άπλαστες να ακολουθούν κι ο πόνος ... Ύστερα έμβρυες , έμβιες λέξεις απαιτούν χώρο και θέση.
Ξετυλίγοντας της ψυχής την πηγή ,βουτηγμένες στο αίμα μου εφορμούν στα άσαρκα κι ασχημάτιστα  άκρα μου. Λεκιάζοντας  τις λευκές μου σελίδες με βιάση ανείπωτη ,τόση που καθίσταμαι όργανό τους, δίχως συνείδηση των εικόνων, των λόγων, των γογγητών ενός νέου κόσμου
που γεννιέται. Ενός κόσμου που γεννιέται μονάχα από ανάγκη , άγρια ανάγκη ζωής .
Έτσι  συντελείται το "θαύμα" νέας ύπαρξης .
  Εγώ, κάθιδρη , ματωμένη, βουτηγμένη στα αμνιακά υγρά της ψυχής μου που συσπάται άγρια, σμικρύνω  το σταυρό μου και εισέρχομαι σε χαμηλόφωνη ώρα.

Μέτοικος

στεκόταν ακίνητος κάτω απ το δένδρο
που είχε πάψει μέρες τώρα να τραγουδά
η σιωπή εκκωφαντική τρυπούσε τις σάρκες
μια βροχή κουρασμένη δεν στάθηκε μπορετό
να δροσίσει πρώιμες  μνήμες δακρύων
προσπάθησε να κατανοήσει τη φωνή του
καμιά εικόνα δεν έφθανε μπρος του
η μεγαλοπρέπεια των πουλιών κρυμμένη
κάτω απ τις φτερούγες  τις σακαταμένες
μια θύελλα που μαινόταν πέρα απ τα βουνά
ούτε ψίθυρο δεν τόλμησε να στείλει
κάτω απ τα κλειστά του βλέφαρα
κοιμήθηκε μια πλάση ολόκληρη
κι ως πλάγιασε δίπλα στα όνειρα του κόσμου
τρόμαξε απ το γοερό θρήνο του θεού
που μέτοικος πια αρνήθηκε να τον κοιτάξει. 

Αγέλη...

Το γεγονός  ο,τι όλοι πιστεύουν το ίδιο ψεύδος,
δεν το καθιστά και πραγματικότητα.

Τι Δώρο....

Η λογοτεχνία είναι πολύτιμη τέχνη , γιατί δείχνει στον άνθρωπο την ψυχή του. 

Επτά Παύσεις

Επτά παύσεις ,επτά νύκτες
εννέα παράθυρα ολάνοικτα
έρωτας συμβιβασμένος με ψεύδη
ο σφυγμός της νύκτας μετασχηματίζεται
στο θρόισμα ανάσας μακρινού παρόντος
εξαντλημένες μνήμες
ατακτοποίητες εκκρεμότητες
αφοσίωση σε ανατροπές
ο έρωτας μεταπήδησε σε καθάρια στιγμή
γεμάτος ένταση τυραννικός άφθαρτος
ως την αρμύρα πάνω στο φως
ανεξίτηλα τα σημάδια σε μέλλοντα
είναι τόσο ενωρίς
να φιλιώνεις με του θανάτου το χάδι
είναι τόσο αργά να κρύβεσαι
στις γειτονιές δακρύων φθαρτών
σβήνουν τα μάτια να απαλλαγεί η ψυχή
για στερνή φορά σε επτά παύσεις
γυμνή θα κωπηλατήσει πια .

Ημέρα η Έκτη

Και εγένετο ημέρα η έκτη

μηνός απόντος και έτους αγνώστου

απουσίες μοιραίες και οι σκλάβοι

μιας συμβατικότητας 

κληρονόμοι μιας τρέλας ασίγαστης 

υποκλίνονται σε δυνάστες 

σαν κατασπάραξαν αποκαλύψεις 

σκιές μικρές φονιάδες θαμπώνουν 

μάτια γιομάτα ευθυμία ανίερη

έπαψαν οι φωνές 

μικρά ξεριζωμένα λόγια υμνούν

το κολαστήριο του κόσμου

δίχως δραπέτες  της άθλιας ζωής 

τις θάλασσες τις αποτράβηξε η παλίρροια 

κι εσύ με πρόσωπο ολόλευκο 

δεν απάντησες ησυχία για όνειρο

δυο σβησμένα κύματα γλιστρούν 

ανάμεσα απ τα χείλη σου

ίδια δαιμόνια ωσάν θαύματα

στης μικρής ερήμου σου το κελί 

και έσβησε ημέρα η έκτη 

στης φυλακής σου την απόγνωση.

Αρκεί η Γνώση

  Ταξίδευε δίχως αποσκευές . Τι να τις κάνει άλλως τε ; Έφθανε να κρατά το βήμα ,σε σιγαλιά και στο κενό.Γεννήθηκε πριν την έλευση τ' ουρανού , πριν το πρώτο δάκρυ της γης .Δεν είχε όνομα και κυλούσε ξεμακραίνοντας κι ύστερα επέστρεφε για να ξεμακραίνει ολοένα και πιότερο...
Κυριαρχούσε στο ανήσυχο , με κείνη τη γαλήνη που απόκτησε , κρατώντας απόσταση απ' όλες τις ομορφιές που πόθησαν να είναι οι αποσκευές του.Δεν βιάστηκε ποτέ , γι αυτό κρατά τον έλεγχο .
  Ως καλός οδοιπόρος δεν άφησε χνάρια . Άνοιξε πόρτες αφάνισε όλες τις κλειδαριές κι όμως ,  κανείς δε στάθηκε μπορετό να τις διαβεί....Μονολογούσε λέγοντας,  πως δεν ωφελεί να αλλάξεις τίποτα .απλά σαν το επιχειρήσεις θα το καταστρέψεις . Κοιτούσε τις νίκες των ανθρώπων , δάκρυζε γιατί ήξερε πως σε τέτοιες νίκες αρμόζουν τελετές κηδείας ... Αρκεί η γνώση πως έχεις αρκετά και τότε γεύεσαι τον πλούτο. Στεκόταν εκεί που ήταν κι έτσι άντεχε ... Σαν πέθανε ,επειδή δεν είχε χαθεί,
δηλώνει και τώρα παρών, αλλά δεν πράττει .

Με Το Φως Του Σκότους...

Όσο κι αν πλαταίνει , όσο κι αν βαθαίνει ,όσο πλούτο να ανακαλύπτεις διαρκώς , η ζωή κουβαλά μιαν απόγνωση . Έχει στεγανά ,δεν είναι απόκτημα κανενός .Στο σκοτάδι τα πάντα είναι ευδιάκριτα , ακριβώς γιατί δεν επιδέχθηκαν  καμιά διαστρέβλωση από τα παιχνίδια των σκιών. Καμιά μνήμη  δεν διαπέρασε το γενεσιουργό σκότος μόνη της . Τα πάντα χάνονται στο φως απ τη σκιά τους . Μα τι ψεύτης το φως σαν παίζει με το φαίνεσθαι...Στο σκοτάδι η ψυχή μιλά καθάρια κι άδολα γιατί καθίσταται ευδιάκριτη . Στο σκοτάδι τα πάντα είναι ευδιάκριτα , ακριβώς γιατί δεν επιδέχθηκαν  καμιά διαστρέβλωση από τα παιχνίδια των σκιών . Μέγα δώρο σαν ανακαλύψεις την καθαρότητα ενός άλλου φωτός , αυτού που εμπεριέχει το μαύρο και σου ανοίγει δρόμους μεταφέροντά σε ,σε "αόρατα πεδία" που γίνονται κτήμα σου .  Έτσι  αρχίζεις να ανακαλύπτεις πέρα και πάνω απ τη ζωή και την απόγνωσή της .
Εκεί εδρεύουν τα αόρατα μεστά μεσημέρια του Αυγούστου , ενός Αυγούστου διαρκούς ....

Αχ Και Να Ήξερες....

Κάποτε ο θεός μου εκμυστηρεύθηκε ο,τι λευτερώθηκε
όταν αισθάνθηκε άθεος . Δε μίλησα. Πορεύτηκα μόνη,
έτσι φαντάστηκα . Βασανίστηκα  αιώνες πολλούς ,
να βρω τη λύση στον γρίφο κι όταν επέστρεψε...
Ε! χείμαρρος οι λέξεις μου και ο θυμός ασίγαστος.
Γίνε ως άνεμος ,είπε, μάθε να βλέπεις  και να μην κοιτάς ,
νίκησε την ανεξαρτησία ,σπάσε τα καλούπια που σε φυλακίζουν
ως να  απαντηθείς με ζωή ζώσα . Ως άνεμος να ζεις , να διαπερνάς
τα τείχη , να μπαίνεις και να βγαίνεις λεύτερα σε σένα , να γεύεσαι
τα μικρά , να συνομιλείς με την αύρα ,να είσαι ανυπότακτος την ίδια στιγμή
που θα υποτάσσεσαι σε μία αλήθεια που ολοένα και θα την ζυγώνεις
όσο να μάθεις πως να την χωρέσεις μέσα σου....
Ξεντύθηκα το σώμα μου και μαθαίνω να ζω σε φως ... Αχ και να ήξερες πόσα χρώματα
φορά ο άνεμος , πόσα αρώματα ο Λόγος , τι μεθυστικές γεύσεις η αφή....

Ο Θάνατος Δεν Περιμένει Ποτέ

  Είχε αναδυθεί από το χάος  μικρής αβύσσου.Μετρούσε ανομίες κατά την ανάβαση,
μα η λήθη φορούσε κάτοπτρο βαρύ. Στάθηκε μπρος σε πύλη ολάνοικτη αλλά,ήταν αδύνατον
να την διαβεί.
Δέσμιος σε αλύσους αόρατες ,με την ψευδαίσθηση της ανεξαρτησίας,πνιγμένος σε εξωγενείς επιρροές,πάλευε για μιαν άγνωστη Ελευθερία.
Κόμπαζε για γνώση κοσμική,ουδέ ένα  βήμα όμως  δεν στάθηκε μπορετό προς την ολάνοικτη πύλη τη γεμάτη φως.
Λυσσομανούσε η πεθυμιά, τον ξέσχιζε ο δαίμονας στο κροτάλισμα της αλύσου
και το αίμα έβαψε λέξεις άοσμες ηχηρές που χύνονταν και χάνονταν σε πυκνό σκοτάδι ανυπαρξίας.
  Κύλησαν βίαια αιώνες  πολλοί πάνω απ τους ώμους του,ως να αντιληφθεί ο,τι το ζοφερό παρόν του δεν είχε παρελθόν ουδέ μέλλον. Κοίταξε τα δεσμά του για πρώτη φορά και η απόγνωση τον συνέτριψε. Μέγας εχθρός όλες οι επιρροές και βάλθηκε μια-μια να τις θανατώνει, βουτηγμένος στο μαρτύριο της κάθαρσης. Τα σκοτάδια δεν έχουν ιδεώδη ψιθύριζε άρρωστος βαριά απ τον αγώνα.
Πόσες φορές δεν θανατώθηκε στα χέρια του Κάιν... Πόσες φορές δεν ξάπλωσε στην κλίνη του Προκρούστη...
  Όταν έσπασε και αφάνισε και τον τελευταίο κρίκο, υποταγμένος στο μεγαλείο της μικρότητάς του,
με καθόλου Γνώση σύρθηκε στην πύλη της αγάπης και εισήλθε στο μέγα μυστήριο της ύπαρξης του πλέον ταπεινού και γονάτισε από το βάρος .του τι έμελλε να συμβεί.
Το είδε ολοκάθαρα πια.. Το περίβλημα της εσωτερικής γνώσης είναι η αγάπη.
Ο θάνατος δεν περιμένει ποτέ γιατί στήνει ατέλειωτο χορό πάντα ...

Βροχή Κραυγών

είχε πάψει προ πολλού να μιλά
το ιδιότροπο φεγγάρι σαν χύθηκε
στα μάτια του τα διεσταλμένα
μπρος σε θάλασσες που παραληρούσαν
θρήνος απέραντος  για κάθε ανταύγεια
ζωής πλανεμένης
θεός ανάδοχος
μέσα σε κυρίαρχο ψεύδος
απατούσε του ανέμου το μεγαλείο
φύτεψε τα πόδια του σε λάσπη
κράτησε σε χέρια ολάνοικτα
όλα τα σημάδια θυσίας μυστικής
άκουγε από μακριά βροχή κραυγών
εγκλημάτων της τροφού κοινωνιών
που καταδικάστηκαν σε ομοιομορφία.

Αντιδιαστολές...

Τόσος πόθος για την κτίση του "Φαίνεσθαι",τόσος τρόμος μπρος στο τραγικό "Είναι".
Έχω σαστίσει με τούτο το "πρακτέο",μα δε στάθηκα ποτέ αναποφάσιστη στα σταυροδρόμια
κι ακολούθησα πάντα ο,τι απαιτεί υπευθυνότητα και περισυλλογή...

Αν....

Όταν το Εγώ κατασπάραξε το Εμείς τι φαντάστηκες ; Ο κόσμος υπάρχει, κινείται στα πιο βαθιά σκοτάδια του. Νομίζει ο,τι χαίρεται, κομπάζοντας για τις αδυναμίες και τις αδυνατότητές του.
Εκεί που γλίστρησε ο ουρανός, στην άκρια του κόσμου, σαν έφθασα μετά από μάχες αιματηρές,
στο φως ανάσανα και έμαθα.Ο Σοφοκλής μέσω της Αντιγόνης θα πει : "γεννήθηκα για ν' αγαπώ".
Αν στοχαστείς , λοιπόν, θα δεις πως η βάση της Δημοκρατίας είναι η αγάπη.
Δύσκολη η κατανόηση και πολύ πιο δύσκολη η εφαρμογή ... Διότι για να αγαπάς πρέπει να νικήσεις έναν έναν τους φόβους ως να φθάσεις να νικάς το φόβο του θανάτου. 

Όσα Δεν Δώσαμε...

Φιλιά που δεν δώσαμε
αγκαλιές που δεν χαρίσαμε
πού να περιφέρονται;
δεν έχουν να κρατηθούν
από πουθενά
σε ποιαν απόγνωση καταφεύγουν;
έμειναν σαν απειλή που δεν εξαγνίστηκε;
η πρώτη άρνηση στη ζωή
στου θανάτου τον ίσκιο;

Λησμονημένα

αντάμωσα τον ήχο μιας σκοτεινής ξηρασίας
ώρα μικρή κι ανίδεη σαν πατούσα με γυμνά πόδια
για πρώτη φορά σε βύθισμα ζωής που έσβηνε
βωμοί που αγκομαχούσαν αναδύονταν
μέσα από στάχτες και σκουριά
τα πορφυρά καλοκαίρια δεν άντεξαν να ταξιδέψουν
ανάμεσα από κατακρεουργημένες ψυχές
στην όχθη του κόσμου ώριμος πόνος
βάραινε όρια αμετακίνητα και ποιος να αναμετρηθεί
με το πανίσχυρο κουφάρι τόσων φιλοδοξιών
απίστησα στο θάνατο τρις και καμιά σπονδή δεν κάνω
αδράχνω τον ήχο μυστικά
συσπειρωμένος ουρανός βρυχάται
αμετάπιστη σε σκοτάδι να παραδοθώ
μοχθώ βαθιά να ριζώσω σε ρυθμούς λησμονημένους
μαχαιρώνοντας κάτοπτρα με εικόνα απατηλή
ποτέ δεν διάλεξα το δρόμο μου ούτε το τέρμα του πόθησα
οι αξίες κρύβονται λυσσαλέα σε κάθε αρχαία καταιγίδα
κάτω και μέσα απ του αίματός μου τους πνιγμούς
διψώ και ξεδιψώ με κάθε σταλαγματιά φωτός. 

Το Ελάχιστο

Η μνήμη στέκει πάντα στη λευκή σελίδα

δεν είναι αλήθεια, όχι καθόλου αλήθεια

εγώ στέκω εκεί και περιμένω 

ναι! περιμένω τις λέξεις να ξυπνήσουν 

μέσα σ αυτή τη λευκότητα να ζωντανέψουν

και να με πάρουν μαζί τους 

είμαι πάντα εκεί σε ο,τι διαβάζεις

κι ας μη με κατανοείς

στηριγμένη στο δεκανίκι 

που μου προσφέρουν οι λέξεις 

να μπω με λαχτάρα σε όνειρο,να γεννήσω χρώματα

να νικήσω το φόβο μου 

τις ποτίζω με δάκρυα τις τρέφω με το αίμα μου

και τις ακολουθώ γοητευμένη με ταπεινότητα

έχουν οντότητα οι λέξεις 

έχουν φήμη θαυμαστή 

πόσοι και πόσοι δεν εμπορεύτηκαν τις λέξεις...

πόσοι και πόσοι δεν καπηλεύτηκαν τη φήμη τους...

δεν τις αγάπησαν βλέπεις

όσο γενναιόδωρος γίνεσαι με τις λέξεις 

τόσο τα δώρα τους σπάζουν το ονειροπόλημα

κι αποκτούν ήχο απ τον ήχο μου παλμό απ τον παλμό μου

ξέρεις ζω με τις λέξεις ταξιδεύω μαζί τους 

κι ευτυχώς αλλάζω εκεί στα βάθη τους τα μυστικά

μα τούτος ο φόβος που θεριεύει είναι ασύλληπτο

θα τερματιστεί η ζήση μου κι ακόμη θα κολυμπώ

στης αμάθειας τα πελάγη 

κάθε που ξυπνούν οι λέξεις ελπίζω στο ελάχιστο πάντα. 

Τουλάχιστον να παρηγορηθώ. 

... Κάποτε...

Είναι λέξεις που δεν τόλμησαν να γεννηθούν
κάποτε εξεγείρονται και μας τραβούν
σε βάθη απροσμέτρητα εκεί που η οδύνη
δεν βρήκε διέξοδο ποτέ.

Διαπιστώσεις

Σε απροσμέτρητα  βάθη έφθασα αναζητώντας την αλήθεια, ερωτεύτηκα
την αιωνιότητά της.

Πικρά....

Εδώ και χρόνια το έχω επισημάνει κι επιμένω, έχουμε
πολλούς πτυχιούχους και ελάχιστους επιστήμονες....

Οδεύοντας....

Πώς ξεχάστηκε έτσι η αφιλόκερδη πράξη;
πού χάθηκε η απλότητα;
δεν αναγνωρίζουμε την πραγματική της εικόνα
μαγεύτηκαν οι άνθρωποι
κατοικούν πάνω σε ψεύδη
η περιφρονημένη αθλιότητα
βρίσκεται κάτω από την ευτυχία
αν χάσω αυτό που κτίζω για να κρύβομαι
από ανίερα καθεστώτα...
για τούτο οδεύω προς την άγνωστη αρχή
να κλαδεύω δίχως να κόβω
να χειρουργώ δίχως να ματώνω
να θανατώνω δίχως να σκορπώ θάνατο
να ακτινοβολήσω δίχως να τυφλώσω
ξεπλένει η βροχή όλες τις αναστολές
και τα χέρια γίνονται ανάλαφρα
άλλως πώς να κυβερνούν;
πρέπει να μάθω
μαθαίνω
στο μύθο τον με αιτία κτισμένον
είναι αδύνατον να κατοικώ
με αψηλάφητο σφυγμό
πάνω σε ράγες που ονειρεύονται
να βυθιστούν κάποτε στη θάλασσα.

Όταν αλλάζει η εξουσία αλλάζει και η αλήθεια....

Τραγικά....

  Αγαπώ το βιβλίο παιδιόθεν.Σέβομαι το βιβλίο. Θα έλεγα πως εξελίχθηκε μια ερωτική σχέση ανάμεσα σε μένα κι αυτό, εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες.Όταν ήλθε η στιγμή, να στείλω προς έγκριση το πρώτο δικό μου έργο σε εκδοτικό οίκο, είχα πολλά και ανάμεικτα συναισθήματα.
Και ναι! ενεκρίθη. Θα εκδίδετο . Έμελλε να το δω στις προθήκες των βιβλιοπωλείων και να χαίρομαι που θα το επέλεγαν αναγνώστες.Ακολούθησαν κι άλλα βιβλία και ήταν μεγάλη τιμή να έχεις αναγνώστες και κριτικά σχόλια από αγνώστους κριτικούς βιβλίων ,που  δημοσίευαν τις κριτικές τους είτε στον ημερήσιο τύπο ή σε έγκριτα λογοτεχνικά περιοδικά. Συνεργάστηκα μαζί τους με πολλά απ αυτά.
  Κύλησε ο καιρός.Είχα φθάσει στο έκτο μου βιβλίο και ήλθα σε επαφή με τον εκδότη.
-Άλλαξε το σύστημα ,μου είπε .
-Δηλαδή; ρώτησα
-Τώρα πληρώνεις και κυκλοφορείς ο,τι θέλεις.
Έμεινα άφωνη ...Όταν λες ο,τι θέλω, τι εννοείς ακριβώς; τόλμησα να ρωτήσω.
Αυτό ακριβώς που λέω.,ήλθε η απάντηση.
-Ακόμη και αρνάκι άσπρο και παχύ; ξαναρώτησα.
-Αφού πληρώνει ο "δημιουργός" τα έξοδα, το περιεχόμενο  αυτόν αφορά, είναι απλό.
Έσφιξα πάνω μου το δακτυλογραφημένο μου κείμενο, καλημέρισα και απήλθα λέγοντά του ο,τι θα επικοινωνούσαμε.
Δεν υπήρχε λόγος όμως πια κι έτσι δεν επικοινώνησα ποτέ ξανά με κανέναν εκδότη κι ας φύτρωναν οι εκδοτικοί οίκοι σαν μανιτάρια.
  Άλλα ήθη χαμένες ηθικές και η αδηφάγα ανάγκη της προβολής όλο και γιγάντωνε.Δούλευα ακόμη στην εφημερίδα και παρακολουθούσα από κοντά τα τεκταινόμενα.
Τώρα πια, θεωρώ ο,τι τίποτα δεν θυμίζει την ομορφιά ,την καθαρότητα και την εμπιστοσύνη λίγων δεκαετιών πίσω.Σήμερα οι εκδότες δεν προωθούν.Γιατί άλλως τε; Μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία αρκεί να σε βεβαιώσει για το "σκουπιδομάνι " που κυκλοφορεί...
Έτσι εφευρέθηκαν οι "βιβλιοπαρουσιάσεις" ...  Κοινωνικές συνάξεις γεμάτες επίπλαστο καθωσπρεπισμό, ύφος διανοουμενίστικο ,περισπούδαστοι όλοι σε μια κακοστημένη παράσταση.
Ο "δημιουργός" άλλοτε με έπαρση, άλλοτε δήθεν ταπεινός, σε ενοικιαζόμενες αίθουσες συνήθως, συνοδευόμενος από φίλους ομιλητές που θα υμνήσουν έργο και δημιουργό. Οι καλεσμένοι αναλόγως των γνωριμιών και των κυκλωμάτων , άλλοτε λίγοι άλλοτε πολλοί.Ορισμένοι εκστασιάζονται με τους επαίνους και τις βαθυστόχαστες αναλύσεις, άλλοι πλήττουν θανάσιμα και παρακολουθούν γύρω με περιέργεια και ρουφούν εικόνες να έχουν στα πηγαδάκια να πουν....Τέλος φθάνουν και στο προκείμενο. Την πολυπόθητη αγορά με την αφιέρωση του συγγράψαντος. Κανένας δεν θυμάται πως το βιβλίο το επιλέγεις  εσύ κι όχι αυτό εσένα. Όλα ντυμένα με ιλουστρασιόν. Κι αυτή η μοντέρνα επαιτεία ακόμη, η ντυμένη  με ψευδή αξιοπρέπεια-ως όλα τα δήθεν- .
 Απέχω με συνείδηση απ όλα αυτά ,γιατί γνωρίζω πως και πόσο , απεμπολίζει το χειροκρότημα τη Σκέψη..... πόσο μάλλον όλα αυτά....