οι ήχοι εισβολείς φορτωμένοι ταξίδια
κι εγώ στης φαντασίας την άκρια
να πιστεύω πως έζησα με βαριές αναμνήσεις
σε σφαλιγμένα χείλη άχρωμα
που το φως δεν τόλμησε ν' αγγίξει μόνο του
στάθηκε θολωμένο αντικριστά να μουρμουρίζει
πίσω απ τα βλέφαρα ταξίδια μνήμης αναπότρεπτης
αδυσώπητα να ανοίγουν δρόμους άγνωστους
δίχως κανένα όνειρο οδηγό μα να σταθώ εδώ
εχθρικό φαντάζει
μα πόσους φάρους να αφήσω πίσω πια
καθώς σπάει ο χρόνος και η αγωνία με ταλανίζει
γεύομαι μνήμες ξένες μακρινές
γεύομαι ήχους άγνωστους ακάλεστους
γεύομαι γεύσεις, μυρωδιές
μα καμιά παρουσία δε φανερώθηκε
στο απίθανο χάος καιρού δραπέτη πίσω απ τον ορίζοντα
μίσησα τα υποταγμένα ναυάγια
τους ξεχασμένους πόθους θαλασσών που δεν τις έπνιξε η φωτιά
αλήτης πόθος ταξιδιού
σπάει η μονόφυλλη τζαμόπορτα
χύνομαι σε δρόμους άγνωστους να αμαρτήσω
υφαίνοντας αναζητήσεις που δεν πρόλαβα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου