του κόσμου την εικόνα φορτωμένη δάκρυα
τα γυμνά μου πόδια παρθένους δρόμους έσχισαν
γύρευα αισθήσεις ναρκωμένες από ευγνωμοσύνη
σαν πέρασα του δειλινού το κατώφλι
έσπασε το φως πάνω στου στέρνου μου την πληγή
χύθηκαν σπόροι αδούλωτοι και γέμισε αμαρτία η γης
τίποτα δεν αναγνώριζα
όλα δουλωμένα σε συνήθειες
κρύφτηκαν σε υπακοή και πού να εξομολογηθούν;
άνοιξε η μήτρα της γης
πυρακτωμένες εικόνες ξεπήδησαν
απλές εικόνες καθημερινές .Σαν τι φαντάστηκες;
Όλα όσα η συνήθεια κατασπάραξε εδώ εμπρός μου
και δεν στάθηκε μπορετό να σε μυήσω στο θαύμα
να δικαιωθώ ούτε που σκέφθηκα καθώς βασιλεύει το μάταιο
απορώ που ανασαίνει η ψυχή μου ακόμη
ανασαίνει ολοένα ανασαίνει κι όμως μένει αχόρταγη
απροσκύνητη πάντα θα μένει να κοιτάζει εκείνο το θαύμα
κι εγώ να κουβαλώ τον ιδρωμένο από αίμα λόγο της
να μου εξάπτει τη θέληση να δω σαν την πρώτη φορά
το φως ,εκείνο το φως της αιώνιας αποκάλυψης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου