που ληγωμένο από νοσταλγίες
ξεστρατίζει σκαρφαλώνοντας σε λαχτάρες
τι κρίμα που ο αγέρας δεν διαχέεται στις φλέβες
τα σπλάχνα της γης είναι χορτάτα πια
αντιστέκονται σε παρακάλια
ραγίζουν τα μάτια που αντίκρα σε κάτοπτρα
συνήθισαν τις αυταπάτες που πολέμησα
σπάζω μια-μια τις ρίζες μου
ετοιμάζομαι για ατελεύτητο ταξίδι
περιπατητή δίχως εφόδια
πόσο άχρηστες ήταν πάντα οι ανθρώπινες αποσκευές
αρκετό το βάρος της ψυχής που κράτησα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου