Μηνύματα

Έσπασα την ψυχή μου και σκόρπισα τα κομμάτια στων ματιών σου το ανίερο δάκρυ...
Τι  κι αν κουβάλησα την πεθυμιά ως το μεγάλο βράχο. Σηκώθηκαν κύματα θεριά και μου μήνυσαν
πως στα ταξίδια μου δε θα με αφήσουν ποτέ να περπατώ έξω από του αίματός μου την οσμή...

Περί Επιλογής

      Η δύναμη που έχει το ανθρώπινο ον, είναι η ελευθερία της επιλογής.
Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να γνωρίσει, να διδαχθεί με ποιο τρόπο θα ξέρει  το ορθόν της επιλογής.Δρόμος βαθύς, βαρύς επίπονος και ενίοτε θα φαντάζει σκληρή η επιλογή.Αλλά τι είναι σκληρό;
      Όταν μάθει να διακρίνει το μάταιο, το οριστικό και το αναπόφευκτο. Εύκολο θα μου πεις....
Κι όμως, επιφανειακά ,μπορεί ως τέτοιο να φαντάζει. Χρειάζεται σοφία και μόχθος πολύς ως αυτήν, για να μπορεί να πραγματωθεί η επιλογή.
      Η ελευθερία της επιλογής πρέπει να είναι πέρα και πάνω από όσα ως σωστά διδαχθήκαμε κι αυτό, γιατί διδαχθήκαμε υπακοή σε νόμους κοινωνικών συστημάτων που διέπονται από μισαλλοδοξία, ήθη ανήθικα, και τέλος το μεγαλύτερο ψεύδος ζωής που αγνοήσαμε.

Μη Με Ρωτήσεις...

Φύσηξε ένας αγέρας τρελός κι όλα έσβησαν
ποιος βαρέθηκε πρώτος τον άλλον
ο ουρανός τη γη ή η γη τον ουρανό
δεν είπαν
μια θάλασσα έμεινε να σφαδάζουν τα σπλάχνα της
πληκτικές μέρες μαρμαρωμένες
δείχνουν ορίζοντα
ένας παγερός χειμώνας
κλέβει τα αυγουστιάτικα μεσημέρια
πέρασαν ξένα κι έρημα χελιδονόψαρα
πνίγηκαν
πάνω σε κύμα σπασμένο εφιαλτικά
σε παράξενες ώρες ακίνητες
μια νύκτα αναδύθηκε απ του ποταμού τα βάθη
γιορτάζει τα πάθη και τις συνήθειες μικρών ανθρώπων
καλοπιάνει δρόμους ξεχασμένους
ποτισμένους ιδρώτα κι απόγνωση
εκείνοι αντιστέκονται
αγάπησαν την ερημιά τους κι ονειρεύονται
πόσες αυθαιρεσίες
προσπερνούν αδιάφορες τη ζωή
μη με ρωτήσεις γιατί δε γεννήθηκα
μη με ρωτήσεις πόσο αγάπησα
και προπάντων μη με ρωτήσεις γιατί πεθαίνω
σ εκείνο το άγραφο απομεσήμερο
ευτυχισμένος άνθρωπος πια
πίνοντας εξακρίβωσης πικρό κρασί μαύρο
σαν αίμα παλιό που δείχνει περιφρουρήσεις
ύλης ανεξακρίβωτης.

Νοιάζομαι;;;;

Δεν γράφω με ποίηση,δεν ανασαίνω ως άνθρωπος,
μονάχα μια κραυγή έχω, δίχως σκελετό και ηχόχρωμα.
Έτσι στεγνά να πω πως βλέπω πίσω από τα βλέμματα,
ακούω τις σκέψεις,τους φόβους και τις αγωνίες που καταχωνιασμένες
στριμώχνονται πίσω απ του χαμογέλιου και της ανεμελιάς τη δειλή παρουσία.
Ιδρώνουν κάτω απ τη γλώσσα που στραγγαλίζει αλήθειες που νόσησαν
και με τον τελευταίο σπασμό χάθηκαν μέσα σε ψεύδη αμετανόητα.
Παρ αυτά εγώ τα είδα και τα άκουσα να μου ιστορούν την διάσταση
μιας πραγματικότητας, απ τις εικόνες που κτίζονταν μέσα σε άνομο ψεύδος.
Δεν εξομολογούμαι, διαγράφω μονάχα τα αλύτρωτα
και παριστάνω πως πίστεψα ο,τι όλα είναι όπως τα έπλασαν
στο θέατρο  του "εγώ" ενός εγώ μικρού και ακατέργαστου.
Καμιά ψυχή δεν θα ανέβει τα σκαλοπάτια,
δεν δύναται....
Έτσι θα σέρνεται γράφοντας κύκλους
σαν το φίδι που καταλήγει να φάει την ουρά του.
Διχάζεσαι , ξεχνώντας μήτρας σπασμό και
βάζεις ολοένα και πιότερα εμπόδια στον καθαρό λόγο
γιατί επέλεξες να φοβάσαι την εικόνα της ψυχής σου.
Ο πιο κρίσιμος αγώνας είναι η "Πράξη" εκεί θα φανεί ο τυχερός.
Πόσα κομμάτια έχει η μοναξιά , ξέρεις; Άπειρα θα σου πω.
Μα δεν το έμαθες από φόβο Να αντιμετωπίσεις εσύ εσένα ,δύσκολη θέση....
Υπάρχει φως που σβήνει, αλλά και Φως που δε σβήνει ποτέ.
Τούτα τα εφήμερα σώματα απέκτησαν λάγνες προθέσεις σε όλους τους τομείς,
τον εξής έναν: Να διαβαίνω ανέφελα ,αναίμακτα στο τίποτα.
Ξέρεις να μου πεις τι σημαίνει νοιάζομαι;;