ποιος βαρέθηκε πρώτος τον άλλον
ο ουρανός τη γη ή η γη τον ουρανό
δεν είπαν
μια θάλασσα έμεινε να σφαδάζουν τα σπλάχνα της
πληκτικές μέρες μαρμαρωμένες
δείχνουν ορίζοντα
ένας παγερός χειμώνας
κλέβει τα αυγουστιάτικα μεσημέρια
πέρασαν ξένα κι έρημα χελιδονόψαρα
πνίγηκαν
πάνω σε κύμα σπασμένο εφιαλτικά
σε παράξενες ώρες ακίνητες
μια νύκτα αναδύθηκε απ του ποταμού τα βάθη
γιορτάζει τα πάθη και τις συνήθειες μικρών ανθρώπων
καλοπιάνει δρόμους ξεχασμένους
ποτισμένους ιδρώτα κι απόγνωση
εκείνοι αντιστέκονται
αγάπησαν την ερημιά τους κι ονειρεύονται
πόσες αυθαιρεσίες
προσπερνούν αδιάφορες τη ζωή
μη με ρωτήσεις γιατί δε γεννήθηκα
μη με ρωτήσεις πόσο αγάπησα
και προπάντων μη με ρωτήσεις γιατί πεθαίνω
σ εκείνο το άγραφο απομεσήμερο
ευτυχισμένος άνθρωπος πια
πίνοντας εξακρίβωσης πικρό κρασί μαύρο
σαν αίμα παλιό που δείχνει περιφρουρήσεις
ύλης ανεξακρίβωτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου