μονάχα μια κραυγή έχω, δίχως σκελετό και ηχόχρωμα.
Έτσι στεγνά να πω πως βλέπω πίσω από τα βλέμματα,
ακούω τις σκέψεις,τους φόβους και τις αγωνίες που καταχωνιασμένες
στριμώχνονται πίσω απ του χαμογέλιου και της ανεμελιάς τη δειλή παρουσία.
Ιδρώνουν κάτω απ τη γλώσσα που στραγγαλίζει αλήθειες που νόσησαν
και με τον τελευταίο σπασμό χάθηκαν μέσα σε ψεύδη αμετανόητα.
Παρ αυτά εγώ τα είδα και τα άκουσα να μου ιστορούν την διάσταση
μιας πραγματικότητας, απ τις εικόνες που κτίζονταν μέσα σε άνομο ψεύδος.
Δεν εξομολογούμαι, διαγράφω μονάχα τα αλύτρωτα
και παριστάνω πως πίστεψα ο,τι όλα είναι όπως τα έπλασαν
στο θέατρο του "εγώ" ενός εγώ μικρού και ακατέργαστου.
Καμιά ψυχή δεν θα ανέβει τα σκαλοπάτια,
δεν δύναται....
Έτσι θα σέρνεται γράφοντας κύκλους
σαν το φίδι που καταλήγει να φάει την ουρά του.
Διχάζεσαι , ξεχνώντας μήτρας σπασμό και
βάζεις ολοένα και πιότερα εμπόδια στον καθαρό λόγο
γιατί επέλεξες να φοβάσαι την εικόνα της ψυχής σου.
Ο πιο κρίσιμος αγώνας είναι η "Πράξη" εκεί θα φανεί ο τυχερός.
Πόσα κομμάτια έχει η μοναξιά , ξέρεις; Άπειρα θα σου πω.
Μα δεν το έμαθες από φόβο Να αντιμετωπίσεις εσύ εσένα ,δύσκολη θέση....
Υπάρχει φως που σβήνει, αλλά και Φως που δε σβήνει ποτέ.
Τούτα τα εφήμερα σώματα απέκτησαν λάγνες προθέσεις σε όλους τους τομείς,
τον εξής έναν: Να διαβαίνω ανέφελα ,αναίμακτα στο τίποτα.
Ξέρεις να μου πεις τι σημαίνει νοιάζομαι;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου