Σε Υπερθετικό....

δες πως ξεφτίζουν οι ώρες
μένουν άπνοα τα δευτερόλεπτα
αλλάζουν οι αριθμοί, μαζί τους κι εμείς
κυλούν πάνω μας , μέσα μας ,χύνονται γύρω μας
ξεπηδούν ελπίδες , προσδοκίες, άλλοτε γόνιμες
άλλοτε άδειες ... τι σημασία έχει;
όλοι κάτι περιμένουν,όπως το αισθάνονται, το "καλό",
πάντα το καλύτερο {να! και το παραθετικό)
εγώ, τι μπορώ να πω.... μόνο,
ανοίγοντας διάπλατα την ψυχή μου
να πω ο,τι θέλω για όλους φωτεινά βλέμματα,
αγάπη, υγεία ψυχής και έργων , συνειδητότητα ...
το 2016 ας ελαφρύνει ψυχές ας χαρίσετε αγάπη ,
να δεχθείτε αγάπη ... θέλει εκπαίδευση κι αυτό....

Πικρά...

κουβαλάμε εμπειρίες
κι αρνούμαστε μια και μόνη Αλήθεια
κυνηγάμε τις χίμαιρες
και χάνουμε τη στιγμή
ελπίζουμε στο άγνωστο
και ποδοπατάμε το παρόν,αγνοώντας το...
οποίος πολιτισμός ....... !!!!!!

Ανώφελα....

όπου κι αν πας , ο,τι κι αν κάνεις ,
όσο και να ωραιοποιηθείς,
από τον εαυτό σου δεν γλιτώνεις ποτέ...
θα τον κουβαλάς εσαεί
κι όσο τον αντιμάχεσαι τόσο πιο βαρύ θα γίνεται το φορτίο
όσο τον αγνοείς τόσο πιο βασανιστική θα γίνεται η ζήση σου
χαμένη ισορροπία, αφανισμένα όνειρα , μετέωρο βήμα
ανώφελη, επιβλαβής ζωή...

Ο,τι Δεν Τολμήσαμε ...

ασαφείς προτεραιότητες
τραγικές θέσεις ,χαμένο βήμα,
βουτηγμένοι στην ανοησία της επιφάνειας,
ανώφελη ζωή, σκοτάδια παντού
και ο αυτοθαυμασμός
μια τραγικότητα ατέλειωτη...

Γεύση Ζωής

ήταν στο νιο το λιόγερμα
πριχού με πάρει η νύκτα

ξεσχίζω ο,τι αποσώθηκε
απ' τη φθαρτή μου σάρκα
και λεύτερος
μες σε ρυάκια μιας βροχής
ταξίδι νέο κάνω
κι όπως τα χέρια έχω αδειανά
μη ξέροντας που στέκω
ανήσυχος ως άνεμος γεύση ζωής κερνώ
μ' ένα μικρό χαμόγελο που κράτησα δικό σου

Παραδομένη Αγκαλιά

στεγνά παράθυρα γιομάτα σκοτάδια
γυμνή στέκεις σε ξεγραμμένο ήλιο
έδενες κόμπους τους λυγμούς
με μάτια σβησμένα και τα χέρια
σε δρόμους άγονους ξεχασμένα
μοναδικό στολίδι σου σταγόνα αιμάτινη
κλεμμένη κι αυτή από ναυαγισμένο
δείπνο μυστικό δαγκωμένο χνάρι

τυλιγμένα σφιχτά στις σάρκες
τα εγκλήματα των πληγών μου
η σωτηρία ενός κόσμου που ασελγεί
σε κάθε στεναγμό,ναυαγισμένο ρούχο
παπούτσια ξεβρασμένα στην όχτια του ήχου
ενός τρελού που αγκαλιάζει και φιλά
το δήμιό του , ζητώντας του συγχώρεση
για κάθε εκτέλεση που φθάνει παραδομένη.

Εκεί....

είναι προνόμιο να μη βολεύεται η καρδιά
να ορμά ηρωικά ο νους να ζωγραφίσει
τα άφτιαχτα κι αγέννητα , να ματώσει ο κρίκος
ο κάθε κρίκος της μεγάλης αλύσου ως να σπάσει
να διαλυθεί ...
κι ο νους ...
να γίνει κτίστης της νέας κτήσης και
λίγο λίγο να γνωρίσει το μέγα μυστήριο
που αγνοεί κι ας το κουβαλά ...
μια θάλασσα γεμάτη πυρκαγιά
εκεί βολεύεται η καρδιά...

Για Πες μου ...

πώς αποκτάς επίγνωση
σ έναν ανύπαρκτο χρόνο...
απατηλές κατακτήσεις
απατημένες θύμησες....
γκρεμίστηκε απελπισμένο άστρο
σε δάκρυα παγωμένα
για πες μου...
τι να σημαίνει ομορφιά
σε κόσμο ασυνείδητο
που βιάζεται, βιάζοντας .

Σε Χρόνο Αδημιούργητο.

χαμένο βήμα, άγρια πείνα
αναδύεται προκλητικό λευκό
αχάρακτη αλήθεια
κι ο πρώτος στεναγμός
γράφει νέα πορεία μουσικής διάφανης
πηγάζουν φωτιές ερωτευμένες
σε μικρές φούχτες φυλακίζεις φιλιά απάρθενα
κι άλλος στεναγμός ενάντια σε θύμηση
λαχτάρισα ανέμου όρκους
να δέσω Σύμπαντα εκείνη την ώρα
που η σκέψη ορμά λεύτερη
πόσα κακουργήματα , πόσα θαύματα
την ώρα που κάθε Ιούδας προσκύνησε
ευλαβικά το βράχο κάνοντας όρκο
σε χρόνο αδημιούργητο.

Ασυμφιλίωτα

δεν έχω ανάγκη από ουρανό,είπες
πνίγηκες σε πανάρχαιο όνειρο
εκεί που παραμόνευαν άχρωμες μουσικές....

Αμετανόητος Στασιαστής

ολόκληρη ζωή στασιαστής αμετανόητος
και πορεύομαι  μέσα σε ανύστακτες  μουσικές
δεν χωρούν τεχνάσματα και καμμιά ανάμνηση
δεν έζησε ως εδώ.
Μαθαίνεις την ουσία δακρύων πικρών
στεγνές πέτρες που έχυσαν τα σωθικά τους
τυφλώνουν το αύριο
ακολουθείς το στρατί να πονέσεις από ήσυχους
θανάτους λυπημένου θεού
ξεχνάς τα σάρκινα ματοβαμμένα χέρια
σε ασυγχώρητη απώλεια παλιάς χαρούμενης περιπλάνησης
άπειρες μάνες θρέφουν κοπάδια χαμόγελα
να σκιάσουν  ήλιο πρωτόγεννο
η πρώτη καταιγίδα μόλις που γεννήθηκε
δαγκώνω την άκρια από σύννεφο και πάλι κινώ
σε έκπληκτες χαραμάδες που ξεσχίζουν  μικρές πνοές .

Πικρές Σταγόνες Θάλασσας

ήλθα απόψε μυστικά για να σε πάρω
να σου ιστορώ ατέλειωτα και γιορτινά
σε ντύνω με το βλέμμα μου να μην κρυώνεις
και η ανάσα μου θα σε διαπερνά
έλα δεν έχει τελειωμό
το πράσινο , το γκρι ,το γαλανό ,
έλα οι άνθρωποι αγρίεψαν και θάνατο γεννάνε
πάμε να φύγουμε ,έλα
αγκαλιά θα σε κρατώ
τον πόνο που ασίγαστα σε καίει
σε ένα κύμα φιλικά θα ακουμπώ...
μη κλαις! δεν κάνει...
τι με θωρείς παράξενα
η μοναξιά δεν έχει καμμιά θέση εδώ.
μόλις χθες ήταν που λόγια είπαν φονικά
να με σκοτώσουνε ...
όμως καμμιά αλήθεια δε γνώριζαν
κι εγώ...μα εγώ, μονάχα μιαν εικόνα ήθελα...
δεν έχω θέση σε ανθρώπους εγώ
κι εσύ ...ω! εσύ ...μέσα στις άθλιες σιωπές
τα φονικά μισόλογα...δυο ήλιους ήλθες κι έφερες.
δεν ήξερες πως κι αυτούς εσύ τους έπλασες
δε γνώριζες πόσοι ήλιοι σε κατοικούν
άσε τα λόγια στα νερά που σε κοιτούν ερωτικά
με ανεμώνη σφαλίζουμε τα χείλη
και τότε το δικό μας το τραγούδι αρχινά
ταξιδεμένο σε
υδάτινες πικρές σταγόνες θάλασσας....

Αίολα Έργα....

καιρό τώρα που άδειασαν οι ψυχές
καιρό τώρα που δολοφονήθηκαν οι αξίες
μια- μια έσβησαν  από τις μνήμες
στο απόλυτο κενό αιωρούνται σώματα,
δίχως χέρια ,άνευ ήχου κι ουδέ μια σκέψη
λέξεις άδειες , χαμόγελα έσβησαν,
ντύθηκαν όλοι μάσκες πάνω σε μάσκες
πολλές μάσκες με περισπούδαστο ύφος
διαιωνίζουν το τίποτα...
γέννησαν είδωλα και αγωνίζονται επί ματαίω
απ αυτά να κρατηθούν
κίβδηλοι ήρωες σε αίολη πορεία....