Γεύση Ζωής

ήταν στο νιο το λιόγερμα
πριχού με πάρει η νύκτα

ξεσχίζω ο,τι αποσώθηκε
απ' τη φθαρτή μου σάρκα
και λεύτερος
μες σε ρυάκια μιας βροχής
ταξίδι νέο κάνω
κι όπως τα χέρια έχω αδειανά
μη ξέροντας που στέκω
ανήσυχος ως άνεμος γεύση ζωής κερνώ
μ' ένα μικρό χαμόγελο που κράτησα δικό σου