να σου ιστορώ ατέλειωτα και γιορτινά
σε ντύνω με το βλέμμα μου να μην κρυώνεις
και η ανάσα μου θα σε διαπερνά
έλα δεν έχει τελειωμό
το πράσινο , το γκρι ,το γαλανό ,
έλα οι άνθρωποι αγρίεψαν και θάνατο γεννάνε
πάμε να φύγουμε ,έλα
αγκαλιά θα σε κρατώ
τον πόνο που ασίγαστα σε καίει
σε ένα κύμα φιλικά θα ακουμπώ...
μη κλαις! δεν κάνει...
τι με θωρείς παράξενα
η μοναξιά δεν έχει καμμιά θέση εδώ.
μόλις χθες ήταν που λόγια είπαν φονικά
να με σκοτώσουνε ...
όμως καμμιά αλήθεια δε γνώριζαν
κι εγώ...μα εγώ, μονάχα μιαν εικόνα ήθελα...
δεν έχω θέση σε ανθρώπους εγώ
κι εσύ ...ω! εσύ ...μέσα στις άθλιες σιωπές
τα φονικά μισόλογα...δυο ήλιους ήλθες κι έφερες.
δεν ήξερες πως κι αυτούς εσύ τους έπλασες
δε γνώριζες πόσοι ήλιοι σε κατοικούν
άσε τα λόγια στα νερά που σε κοιτούν ερωτικά
με ανεμώνη σφαλίζουμε τα χείλη
και τότε το δικό μας το τραγούδι αρχινά
ταξιδεμένο σε
υδάτινες πικρές σταγόνες θάλασσας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου