Εντός κι Εκτός ...

Ε! ναι ! επιτέλους  το πέτυχα ... τον τετραγωνισμό του κύκλου,
κι έλυσα και μιαν άσκηση άνευ σχήματος, αλλά τις εντός εκτός κι επί τ΄αυτά ,
τις βρήκα ...
Οι μαθηματικοί ακόμη να συνέλθουν, εγώ μια χαρά, φυσιολογική με βρίσκω, ως τις
εποχές που ζούμε ... 

Μέρες και Μέρες...

Μέρες πολέμου ,μέρες χαμένες σε λήθη ζώσα
μέρες αόρατες που τα μάτια δεν πόνεσαν να κρατηθούν
μέρες ανίερες γεμάτες προδοσίας επανάληψη
μέρες μικρές που γογγύζουν για αναπηρίες ανύπαρκτες
μέρες απρόσεκτες γεμάτες ψεύδη και υποσχέσεις συντετριμμένες
που ακούμπησαν σε ανήμπορα χείλη πριν αλλάξουν θέση
μέρες κολάσεως  και βαδίζω μέσα τους
απαράλλαχτα  δάκρυα  μ ένα κύμα ασίγαστο
που με πνίγει την πιο σπουδαία στιγμή παρόντος και μέλλοντος
μιας δύναμης που θέριεψε στην αιώνια αδυναμία...

Έρχονται Άνθρωποι.... Ωραίοι Άνθρωποι ....

Αλήθεια αξίζουν συγχαρητήρια σε Παιδαγωγό και Μαθήτρια ... !!!!!!!!
Μπράβο!!!!!!!
Η μαθήτρια είναι της ΣΤ΄ δημοτικού....
Ο παιδαγωγός  είναι ο κ. Τάσος Παπαναστασίου.Και ναι! αισθάνεται υπερήφανος ,λέει, για την μαθήτριά του ,κι εμείς και για τους δυο !
( Η οδηγία ήταν να περιγράψουν το σπίτι τους .Μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν έως 250 λέξεις )
    Εδώ θα πω ο,τι υπάρχουν ευτυχώς και  οικογένειες που διδάσκουν αξίες ....
Έρχονται Άνθρωποι....  Ωραίοι Άνθρωποι !!!!!

Μύηση

Εκεί μες στη βουή καθώς έδυε το φως
στάθηκε στο ανεξήγητο
ανασαίνοντας
ακάλεστους πόθους και καταποντισμένα όνειρα
το σκοτάδι ανέβηκε να τον χαιρετήσει
ως ανάσα αρχαίων θεών
πόσοι ψίθυροι και πώς να βαστάξει
τόσα μυστικά που ταξίδευαν μες στη φλέβα
λέξεις μετέωρες ίδιες λεπίδες να ξεσκίζουν
τους ανίερους χρόνους που δραπέτευσαν
σφιχτά που τον αγκάλιασε η Νύκτα εκείνη η πλανεύτρα
που δάμασε οργισμένους ωκεανούς
στένεψε ο κόσμος
λευτερώθηκε αυτός ρουφώντας άπληστα μυρωδιές
αρχαίου δράματος σε ερήμους στοιχειωμένες
που χύθηκαν απ το μάτι του Ρα
μυρωδιά μακρινών ποταμών τον έντυνε
και τον έτρεφε η αρμύρα
την ιερή εκείνη ώρα που το σκοτάδι
ανέβηκε να τον χαιρετήσει ως ανάσα αρχαίων θεών
μυήθηκε στο μέγα μυστικό της οργισμένης αιωνιότητας.

Εκείνη την Ώρα

  Την ώρα που η μέρα γονάτιζε, τραβώντας τις σκιές της νύκτας πάνω της , εκείνος ο πατέρας αναλύθηκε σε λυγμούς .Ο Κάιν όρθιος εμπρός του, βρομούσε χρήμα .Με τα χέρια γεμάτα και το κεφάλι ψηλά ,γελούσε κατακτημένος , δίχως ίχνος βιωματικού φορτίου, καθώς οι αιώνες ορμούσαν από εκείνη τη χαραμάδα ως κοινωνούμενες πράξεις . Ναι κατακτημένες τις πίστευε , και με όλο αυξανόμενη χυδαιότητα το υστερικό του γέλιο, χλεύαζε τη συμφορά.
   Ο Αδάμ πεσμένος μπρος στα πόδια του, μετρούσε και ξανά μετρούσε, την απύθμενη πτώση, σφουγγίζοντας  ίχνη φόνου, μα δεν επαναστάτησε. Με μαζοχιστική διάθεση μάζευε τα δάκρυα να ξεπλύνει του γιου τις παγιδευμένες αιτίες . Κι όλο τραβούσε πάνω σε σκιές απόκοσμες  σέρνοντας το κορμί το αλύτρωτο απ τη βρώμα , μες σε διαστροφές ανθρώπινης σκέψης .
   Την ώρα που η μέρα γονάτιζε , τραβώντας τις σκιές της νύκτας ,αποκαλύφθηκε το μέγα πάθος του αιωνίου αμαρτήματος ...

Απόπειρες ....

  Βάδιζε σκυφτός και μονολογούσε : κοίτα τους, βαδίζουν και κοιτάζουν κάτω ,μοιάζουν παραδομένοι σε μυστικές νότες, εκτελώντας χορευτικές φιγούρες , κυνηγοί της σκιάς τους, αναζητούν τα όρια, κάποτε την αντανάκλαση μιας λέξης που δραπέτευσε, μοιάζουν απελπισμένοι να πιουν φως , αγκομαχώντας αναζητούν λύτρωση ανασεμιάς απ΄ο,τι τους περιέχει...  Έλεγε. έλεγε... 

   Αφουγκραζόμουν την αγωνία του, ρίγησα από χαρά, τον ζύγωσα  θαρρετά και του είπα: Λοιπόν, να τους νοιάζεστε πρέπει,γιατί βασανίζονται όταν κοιτάζουν μέσα τους τόσο βαθιά, σαν μεθούν απ τις λέξεις που τρύπωσαν κάτω απ το δέρμα τους.Και ξέρετε;- συνέχισα- ανασαίνουν μόνο την μυρωδιά του αίματός τους και παράφορα αγαπούν, παράφορα ξαναγεννήθηκαν κάθε φορά που τους αγάπησες, γιατί με τόλμη και αλήθεια ξεθάβουν τις περίεργες εκείνες λέξεις, που κατοικούν στις σάρκες τους .

  Χωρίσαμε σε απόλυτη σιωπή,με άλλες κατευθύνσεις .