Εκείνη την Ώρα

  Την ώρα που η μέρα γονάτιζε, τραβώντας τις σκιές της νύκτας πάνω της , εκείνος ο πατέρας αναλύθηκε σε λυγμούς .Ο Κάιν όρθιος εμπρός του, βρομούσε χρήμα .Με τα χέρια γεμάτα και το κεφάλι ψηλά ,γελούσε κατακτημένος , δίχως ίχνος βιωματικού φορτίου, καθώς οι αιώνες ορμούσαν από εκείνη τη χαραμάδα ως κοινωνούμενες πράξεις . Ναι κατακτημένες τις πίστευε , και με όλο αυξανόμενη χυδαιότητα το υστερικό του γέλιο, χλεύαζε τη συμφορά.
   Ο Αδάμ πεσμένος μπρος στα πόδια του, μετρούσε και ξανά μετρούσε, την απύθμενη πτώση, σφουγγίζοντας  ίχνη φόνου, μα δεν επαναστάτησε. Με μαζοχιστική διάθεση μάζευε τα δάκρυα να ξεπλύνει του γιου τις παγιδευμένες αιτίες . Κι όλο τραβούσε πάνω σε σκιές απόκοσμες  σέρνοντας το κορμί το αλύτρωτο απ τη βρώμα , μες σε διαστροφές ανθρώπινης σκέψης .
   Την ώρα που η μέρα γονάτιζε , τραβώντας τις σκιές της νύκτας ,αποκαλύφθηκε το μέγα πάθος του αιωνίου αμαρτήματος ...