Ατενίζοντας

   Σε σένα θεέ μου ατενίζω τους θεούς όλους και τις αναρίθμητες ποικιλίες όλων των πλασμάτων, κι όμως τι συνέβη;
Λείπει ένας κρίκος , έσπασε θαρρείς, αυτός ο κρίκος που έδενε το θείο και το ανθρώπινο, τη φύση και την ιστορία της, τη συνείδηση με την υπερσυνείδηση, το καθημερινό και  την ουσία του, το εγώ με το υπερεγώ, τη μέθη του επαγγέλλομαι με την άσκηση την τεχνών.
   Έμειναν οι τέχνες να σε καθιστούν πιλότο μεγάλου ύψους, όσο εσύ υποκλίνεσαι με ταπεινότητα σ αυτές ...Ρουφώ άπληστα την ανάγκη να μετοικήσω στην αστραπή που μου δώρισες, να τρέφεται η ψυχή, να δροσίζεται ο νους και με αργό ρυθμό να επανασυδέσω εκείνον τον κρίκο.
    Πεθαίνουν κάποτε οι θεοί άρα γε;