ως ξεριζωμένο δεντρί
με το θυμό της καταιγίδας δίχως σύνορα
με σεισμούς κρατημένους πίσω απ τα δόντια
στα σωθικά σου πόλεμος
μα είχα χάσει τη ζωή την ώρα που με κρατούσε ο έρωτας
σου μίλησα για τα σκοτάδια μου , τα αθόλωτα σκοτάδια μου
κι ως νάρκωνα το νου γεννούσα αγάπη
την έριχνα στα ποτάμια να ημερέψουν να διαβείς
σαν φως παραδομένο ,ύστερα από μάχη ματωβαμένη ,σε παράδεισο.
Μέσα μου έπνιγα το σύμπαν ολάκερο να μην έχω παρουσία καμιά
υφαμένη από ανάγκη .
Του έρωτα η πυρά κατ έκαψε τα χείλη μου
υποτάχτηκαν οι λέξεις στο ασήμαντο κι ύστερα
ω! ναι ύστερα ο πόνος σε διέλυε κι είχες τόσο δρόμο
ως την αβοήθητη λύτρωση ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου