φίδια τυλιγμένα στου κορμιού τις θάλασσες τις εξόριστες
ποια ζωή σε φαινόμενα κράτησε λύπη σε φούχτες διάτρητες
οι φάροι ένας ένας έσβηναν να τσακιστούν τα όνειρα στα βράχια
στις τρώγλες άναψε φως , δεν βλέπει. αισθάνθηκε τη ζέστη του
η πλάνη πάνω σε πλάνη ταξίδεψε με την κραυγή τρελού βασανισμένου
χώθηκε κάτω απ τα ερείπια σκάβοντας με τα δόντια μοιραίες ηδονές
πνίγεται στη ρυπαρότητα ευτυχίας ακάλεστης και οι σάρκες της
ραντίζουν γης στεγνής, από τα μαστιγώματα , ψυχή που αργοσβήνει
Ξύπνησε δίχως μάτια αλλά ...
ναι! δεν είχε μάτια ποτέ ,φαντασίας παίγνια οικτρά και στράφηκε μέσα της
βούλιαξε σε λάσπες και κακοτράχαλες πλαγιές δρασκέλισε , αγέρας τη μαστίγωνε
τη μάτωνε ως του θανάτου την ανάσα έφθασε πολλές φορές κι άλλες τόσες δίστασε
μα το ένοιωθε το ήξερε σαν από πάντα το φως που κρυβόταν
πίσω απ την ελάχιστη πραγματικότητα δεν ήταν παρά μονάχα το δικό της
Δεν θα λογοδοτήσει σε κανέναν θεό που δεν την απάντησε , εσαεί θα στασιάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου