Η πιο Άδεια Ώρα ,Η πιο Γεμάτη ώρα

  Ήλθα σε δυο κόσμους ταυτόχρονα. Έμαθα να περνώ απ τον έναν στον άλλον απλά κι αβίαστα . Μάλλον οι δυο κόσμοι με δίδαξαν και ποτέ δεν κατέληξα , ποιος απ τους δυο είναι ο σπουδαιότερος .
Ο ένας του πράττειν ο άλλος του ζην κι όμως ,αλλάζουν τους ρόλους, αλλά να δεις που ποτέ δεν μπερδεύτηκα...
   Επάνω στο σταυρό να ρουφώ τα σύμπαντα και καθώς καρφώνονται στην καρδιά, μεγεθύνεται ο σταυρός .Ένας Προκρούστης αμίλητος κατευθύνει την σταύρωση πάντα. Ύστερα σαν φθάνω πέρα απ τους ορίζοντες ,εκεί στην απόλυτη σιγή ονειρεύομαι πως θα στοχαστώ ,μα ποτέ δεν το κατόρθωσα.
   Μια μουσική, το απαλό αρχικά σύριγμα του άναρχου χορού φωνηέντων συμφώνων, εικόνες άπλαστες να ακολουθούν κι ο πόνος ... Ύστερα έμβρυες , έμβιες λέξεις απαιτούν χώρο και θέση.
Ξετυλίγοντας της ψυχής την πηγή ,βουτηγμένες στο αίμα μου εφορμούν στα άσαρκα κι ασχημάτιστα  άκρα μου. Λεκιάζοντας  τις λευκές μου σελίδες με βιάση ανείπωτη ,τόση που καθίσταμαι όργανό τους, δίχως συνείδηση των εικόνων, των λόγων, των γογγητών ενός νέου κόσμου
που γεννιέται. Ενός κόσμου που γεννιέται μονάχα από ανάγκη , άγρια ανάγκη ζωής .
Έτσι  συντελείται το "θαύμα" νέας ύπαρξης .
  Εγώ, κάθιδρη , ματωμένη, βουτηγμένη στα αμνιακά υγρά της ψυχής μου που συσπάται άγρια, σμικρύνω  το σταυρό μου και εισέρχομαι σε χαμηλόφωνη ώρα.